همه عوامل موفقیت کره جنوبی در خودرو سازی/ محصول کره ای ترکیب مناسبی از کیفیت بالا و قیمت پایین است

قیمت پایین تر در چین پیدا می شود یا کیفیت بالاتر در ژاپن؛کره در یک نقطه متعادل از کیفیت و قیمت قرار دارد.

عصر ایران،صنعت خودرو سازی کره جنوبی، یکی از صنایع مهم و درآمدزای این کشور است. در سال ۲۰۱۶ میلادی از حدود ۹۴ میلیون و ۹۷۶ هزار دستگاه خودروی تولیدی در دنیا، تولید ۴ میلیون و ۲۰۰ هزار خودرو در کره جنوبی یا جمهوری کره انجام شده.

جمهوری کره یا به تعبیر رایج کره جنوبی که شعار «به همه انسان ها خوبی برسانید» را برای خود انتخاب کرده با این تعداد تولید در داخل کشور، در رتبه ۶ دنیا قرار گرفته و ایران با تولید یک میلیون و ۱۶۴ هزار خودرو در سال ۲۰۱۶ رتبه ۱۸ را به دست آورده است.

شرکت های خودرو سازی کره جنوبی که در سال ۱۹۷۵ نتوانسته بودند اولین خودروی تولید داخل کره جنوبی-پونی- را به خاطر رعایت نکردن استانداردهای کیفیتی ایالات متحده آمریکا، به این کشور صادر کنند در سال ۲۰۱۶ توانسته اند حدود یک میلیون خودرو فقط به کشور آمریکا صادر کنند.

با توجه به این که ایران و کره جنوبی تقریبا به طور همزمان به صنعت خودرو ورود کرده بودند ولی امروزه خودروهای کره ای، با کیفیت تر از خودروهای تولیدی ایران هستند، چگونگی موفقیت کره جنوبی در خودرو سازی همیشه سوال برانگیز بوده است.

عصر ایران در گفت و گو با فربد زاوه، تجربه خودروسازی در کره را بررسی کرده است. این کارشناس صنعت خودرو، مدت زیادی در کارخانه های خودرو سازی ایران فعالیت داشته و هم اکنون در بخش خصوصی در زمینه تولید خودروهای خاص از جمله برای افراد کم توان جسمی فعالیت می کند. 

*کشور کُره جنوبی از نظر تعداد تولید خودرو جزو کشورهای است که در رتبه بالا قرار دارد. طبق آمار سال ۲۰۱۶ از کل ۹۴ میلیون خودرویی که در دنیا تولید شده حدود ۴ میلیون و ۲۰۰ هزار دستگاه مربوط به کره جنوبی بوده است.چند دهه است که در کره جنوبی توجه خاصی به تولید خودرو شده ولی شرکت خودرو سازی هندی «ماهیندرا» در سال های اخیر شرکت خودروسازی کره ای «سانگ یانگ» را خریداری کرده و شرکت آمریکایی جنرال موتورز، سهام شرکت کره ای «دوو موتورز» را خریده است.با وجود چنین وضعیتی، آیا می توان گفت یک مقدار از موفقیت کره جنوبی در خودرو سازی مربوط به شرکت های خودرو سازی آمریکایی و هندی است؟

-حدود ۴.۵ درصد از تولیدات جهانی خودرو در خاک کره جنوبی تولید می شود ولی سهم صنایع خودرو سازی کره در بازارهای جهانی، حدود ۹ تا ۱۰ درصد کل بازار است. اگر اشتباه نکنم کره جنوبی، جمعا چیزی حدود ۸ میلیون خودرو تولید می کند.

وقتی کشوری سهم ۱۰ درصدی از بازار جهانی داشته باشد، صاحب آن صنعت است. کره به عنوان یکی از پایگاه های اصلی خودرو سازی دنیا مطرح است و می شود کره را خودروساز دانست.

هر چند شرکت های جنرال موتورز، رنو و ماهیندرا در داخل کره جنوبی حضور دارند ولی در مقایسه با شرکت های کره ای هیوندای و کیا، نقش عمده ای در بازار کره ندارند. جمع تولیدی که آن شرکت ها در کره دارند در قیاس با جمع تولید شرکت های کره ای، رقم قابل توجهی نیست 

برای شرکت هایی مثل «جنرال موتورز» و «رنو» که خودشان، توسعه دهنده فناوری هستند، قطعه سازان پیشرفته و فناوری توسعه یافته در طراحی قطعه، تولید با کیفیت و ارزان قیمت کره جنوبی، اهمیت است.

در کره جنوبی، ترکیب خوبی از کیفیت و قیمت پایین به دست می آید. قیمت پایین تر در چین پیدا می شود یا کیفیت بالاتر در ژاپن پیدا می شود ولی کره در یک نقطه متعادل از کیفیت و قیمت قرار دارد. کیفیت کره تا حد زیادی به ژاپن نزدیک است و قیمت آن هم تا حد زیادی به چین نزدیک است. 

در خصوص خرید شرکت کره ای سانگ یانگ باید گفت این خرید به این علت بود که شرکت هندی ماهیندرا بتواند به تکنولوژی ای که شرکت سانگ یانگ در گذر زمان به آن دست پیدا کرده بود، دست پیدا کند. در واقع شرکت ماهیندرا با این خرید، صاحب تکنولوژی کره شد. 

واقعیت این است که کره جنوبی، یک بازیگر اصلی در صنعت خودروی جهان است. این نقش اصلی را در همه زنجیره ها از جمله طراحی، قطعه سازی و تولید خودرو دارد. فراتر از این حوزه، کره ای ها در شبکه فروش و شبکه خدمات پس از فروش هم، خیلی موفق عمل کرده اند.

*بنیادهای اولیه برخی شرکت های کره ای که در دهه های اخیر خودرو، تولید کرده اند به مدت ها قبل برمی گردد. شرکت خودروسازی که در سال ۱۹۸۲ با نام شرکت دوو موتورز معروف شده است ریشه در شرکت «موتور ملی» دارد که در سال ۱۹۳۷ تاسیس شده بود. کره جنوبی در یکی از سال های دهه ۱۹۷۰ مجموعا تعداد ۲۸ هزار دستگاه خودرو تولید کرده بود. در این صنعتی که در کره شکل گرفته است آیا آن فعالیت های چندین دهه قبل را نمی شود نادیده گرفت؟

-اقداماتی که در گذر زمان انجام می شود بر فرآیند توسعه صنعتی تاثیرگذار است. ما نمی توانیم کشوری را پیدا کنیم که توسعه صنعتی در آن اتفاق افتاده باشد و این اتفاق، لحظه ای باشد. 

قطعا فعالیت های قبلی در ورود کره به صنعت خودروی جهانی موثر بوده است ولی عامل موفقیت فعلی خودرو سازی کره، این موضوع نیست. ما می توانیم دیر شروع کنیم ولی نتایج بهتری بگیریم. در حال حاضر سرعت توسعه تکنولوژی در دنیا، به حدی است که نباید بر تاریخچه و قدمت محصول، تمرکز کنیم.

*از جنگ جهانی دوم به بعد، کره جنوبی جزو متحدان آمریکا و کشورهای غربی محسوب می شود و کره شمالی متحد روسیه و چین. جنگ کره از سال ۱۹۵۰ بوده تا سال ۱۹۵۳میلادی. اولین خودرویی که در کره جنوبی تولید شده است مدل فورد کورتینا بوده. این خودرو از سال ۱۹۶۲ در بخش اروپایی شرکت فورد آمریکا تولید می شده و در کره جنوبی در سال ۱۹۶۷ دست به کار شده و برای اولین بار در سال ۱۹۶۸ این خودرو توسط شرکت هیوندای، مونتاژ شده. آیا اتحاد واقعی بین کره جنوبی و کشورهای غربی در زمینه رشد صنعت خودرو در کره تاثیر عمده داشته است؟

-نمی شود نقش همکاری های گسترده و تاثیرپذیری شدید سیاسی کره جنوبی از ایالات متحده آمریکا را در توسعه نادیده گرفت. مثالی که می زنید یکی از بحث های جدی علل عقب ماندگی و توسعه اقتصادی کشورهای جهان است. همیشه به عنوان یک نمونه از کره جنوبی یاد می شود. آقای دارون اوغلو که یکی از بزرگترین اقتصاد سیاسی دان های جهان است، در کتاب «چرا ملت ها شکست می خورند؟» کره جنوبی را اصلا به عنوان نمونه ای نشان می دهد که نه فرهنگ، نه جغرافیا و نه شرایط فیزیکی، تاثیری در توسعه این کشور ندارد.

او در این کتاب، فرآیند توسعه را در کره شمالی و کره جنوبی قیاس می کند و سرعت توسعه را در گذر زمان در کره جنوبی مدل سازی کرده است.

واقعیت این است که حضور آمریکا و بذل و بخشش فناورانه آمریکا و کشورهای غربی در توسعه کره جنوبی نقش داشته است. در دهه ۱۹۶۰ صنعت خودرو، یک صنعت حیثیتی بود و مثل الان نبود که صنعت خودرو، فاقد ارزش استراتژیک باشد.

امروزه کشورهای پیشرفته حتی تلاش می کنند خودشان، کمتر این کار را انجام بدهند و صرفا مصرف کنند. تلاش می کنند توان و سرمایه گذاری های خودشان را در حوزه های دیگری صرف کنند ولی در دهه ۶۰ میلادی این طور نبود.

حدود ۲۰ سال است که کشورهای پیشرفته جهان، به راحتی دانش تولید این صنعت را به کشورهای دیگر منتقل می کنند. کره ای ها نیز، دانش فنی تولید خودرو و تولید قطعه را از شرکای غربی خودشان که استاد تولید قطعه و خودرو بودند، یاد گرفتند.

*دولت کره جنوبی هم مایل بوده که صنایع کره به سمت خودرو سازی بروند تا این که بخواهند واردات خودرو انجام بدهند. از سال ۱۹۶۲ ممنوعیت ۲۵ ساله واردات خودرو در کره جنوبی اِعمال شده.دولت کره جنوبی، کلا واردات خودرو را ممنوع کرد. این ممنوع کردن واردات خودرو تا چه حد تاثیر داشته است در این که کشورهای دیگر به جای این که به کره جنوبی خودرو صادر کنند مجبور شوند تکنولوژی را به آن کشور ببرند؟

-به نظرم، این موضوع خیلی موثر نبوده است. اگر صنعت خودروی کره جنوبی را از سال ۱۹۶۷ مرور کنیم، صنعت خودروی کره جنوبی در آن سال ها پیشرفت شگرفی نداشته و حتی صادرات خوبی تا آخر دهه ۱۹۸۰ نداشته است. صادراتش خیلی محدود و در حد سعی و خطا بوده.

کشور کره جنوبی با بحرانی مواجه بود به اسم بحران ارز خارجی. کالای تولیدی کره جنوبی برای صادرات، بسیار محدود بود که بخواهد با ارز آن، محصولی را وارد کند و در توسعه اقتصادی و توسعه صنعتی کره نقش داشته باشد.

از طرفی در این دوره ای که شما می گویید کره جنوبی به شدت درگیر دیکتاتوری داخلی بوده و به نوعی یک حکومت نظامی در داخل کره مطرح بوده است.

تغییرات سیاسی و به اضافه تغییر نگرش دولت به فضای اقتصاد و فضای توسعه اقتصادی، منجر به این می شود که کره جنوبی با سرعت بالایی پیشرفت کند. تا اواخر دهه ۱۹۸۰ کره جنوبی فاقد محصولات با ارزش در حوزه خودرو سازی بوده است.

یکی از اولین پروژه های موفق کره جنوبی در صادرات محصول، صادرات کیا پراید به ایران بوده و تا قبل از آن کره جنوبی، کشور خیلی معروفی در بازارهای صادراتی نبوده است.

*گروه هیوندای موتور متشکل از حدود ۱۰ شرکت است. شرکت اصلی و اولیه در سال ۱۹۴۷ میلادی در حوزه ساخت و ساز تاسیس و فعالیت کرده است. آقای چانگ جو- یانگ مالک شرکت مهندسی و ساخت و ساز هیوندای، در اقدامی جدید در سال ۱۹۶۷ شرکت هیوندای موتور یعنی شرکت خودرو سازی را تاسیس کرده است.در همان سال ۱۹۶۸ خودروی فورد کورتینا را مونتاژ کرده اند که در شعبه اروپایی شرکت خودرو سازی «فورد» تولید می شده. این که در ابتدا شرکت هیوندای به فکر مونتاژ بوده و نه تولید داخلی، آیا می شود بگوییم در پی کسب تجربه بوده و حرکت گام به گام؟

-ما وقتی صحبت از خودرو سازی می کنیم به عنوان یک شرکت، معنی اش این نیست که شرکت خودروساز حتما باید قطعه هم بسازد. خودرو سازی، داشتن دانش فنی برای جمع آوری قطعات، طراحی قطعات و نگه داشتن این قطعات، بغل همدیگر است. مهمتر از آن، خدمات فروش و خدمات پس از فروش است.

موقعی تولید داخلی، مفهوم دارد و شرکت باید به سرمایه گذاری آن ورود کند که منجر به افزایش کیفیت و کاهش قیمت شود. در نتیجه اگر بخواهیم این قضیه را از دیدگاه منطق شرکت داری و اقتصاد شرکتی نگاه کنیم کاری که در آن زمان در کره جنوبی انجام شده، کار درستی بوده است.

*به هر حالت در سال ۱۹۶۸ فورد کورتینا را در شرکت هیوندای کره جنوبی مونتاژ کرده اند و در سال ۱۹۷۵ با مشارکت شرکت میتسوبیشی ژاپن و شرکت ایتال دیزاین ایتالیا، خودروی «پونی» را در کره تولید کرده اند. این اولین خودروی کره ای است. تقریبا ۱۰ سال فاصله بوده بین مونتاژ خودروی کورتینا با تولید خودروی پونی.

-بحث ارزش اقتصادی داشتن اهمیت دارد. ما می توانیم بگوییم راه توسعه ای را در گذر زمان مثلا در مدت ۱۰ سال طی کرده ایم ولی روند سرعت ما نشان دهنده این است که چقدر اتفاقاتی که در گذشته برای ما رخ داده، موثر بوده است.

بین کشورهای ژاپن، چین و کره، رقابت های داخلی نژاد زرد وجود دارد و بعضی از اتفاقاتی که در این کشورها رخ می دهد ناشی از ارتباطات سیاسی بالادستی است. 

داستان اصلی شرکت هیوندای واقعا از سال ۱۹۸۵ شروع می شود. یعنی موقعی که شرایط سیاسی و اقتصادی کره جنوبی تغییر می کند وگرنه در سال ۱۹۷۵ که خودروی پونی را تولید کرده اند، آن خودرو فاقد نقش مهم و اهمیت داری در اقتصاد کره بوده است.

*نسل اول خودروی کره ای «پونی» در سال ۱۹۷۵ تولید شده و بعد معاوضه شده با میوه موز کشور اکوادور در قاره آمریکای جنوبی. در سال ۱۹۸۲ نسل دوم خودروی پونی تولید شده و صادرات آن به کشور کانادا انجام شده. به هر حال حداقل هایی را داشته که توانسته است به کانادا صادر شود.

-قطعا زیرساخت هایی وجود داشته است ولی شما دقت کنید که در مورد فضای جنگ سرد صحبت می کنید. فضای این سال هایی که شما در مورد آن صحبت می کنید یک فضای عاری از سیاست زدگی نبوده و یک فضای رقابتی در دنیا نبوده است. 

البته من این حرف شما را قبول دارم که خودروی کره ای «پونی»، چیزی بیش تر از مثلا خودروی اشکودا ساخت چکسلواکی داشته که می توانسته در کانادا بفروشد ولی اگر هم اشکودا محصول بهتری تولید می کرده اصولا به خاطر این که چکسلواکی در بلوک شرق و متحد شوروی بوده است خودروی اشکودا به کانادا صادرات نشده است.

بنابراین، خیلی نمی شود اینها را الان معیار قرار بدهیم و مثلا بگوییم این روند، صرفا یک روند بازرگانی بوده است.

اگر اشتباه نکنم خودروی کره ای پونی، در واقع میتسوبیشی بوده و چه موتور و چه قوای محرکه آن متعلق به شرکت میتسوبیشی بوده و به صورت مشترک بین شرکت هیوندای کره جنوبی و شرکت میتسوبیشی توسعه پیدا کرده است.

*گفته شده که طراحی نسل اول خودروی پونی کره جنوبی، با شرکت ایتال دیزاین کشور ایتالیا بوده و شرکت میتسوبیشی ژاپن هم قطعات خودروی پونی را تولید و تامین کرده است.

-همه این مواردی که شما می گویید قطعا موثر است و تاثیر هیچکدام از آنها را رد نمی کنم. خودروی پونی برای دهه ۱۹۷۰ ماشین بدی نبوده و شبیه تویوتا است. 

خودروی پونی کره جنوبی به کشورهای آرژانتین، کلمبیا، اکوادور و مصر صادر شده. هیچکدام از این کشورها، بازارهای خیلی حساسی نیستند ولی در سال ۱۹۷۸ به بلژیک، هلند و یونان صادر شده. 

در سال ۱۹۸۲ هم صادرات خودروی پونی به انگلستان شروع شده. این روند نشان می دهد دیدگاه توسعه ای که در شرکت هیوندای وجود داشته، دیدگاه درستی بوده است. مسیر درستی را برای رفتن انتخاب کرده یعنی مسیر خروج از بازار داخلی و تکیه بر بازار جهانی. این دیدگاه در شرکت هیوندای کره وجود داشته و پیگیری شده است.

*شرکت هیوندای، در سال ۱۹۷۴ جورج ترنبول، مدیر عامل پیشین شرکت خودرو سازی «بریتیش لیلاند» بریتانیا را استخدام کرده و او هم ۵ مهندس برجسته حوزه خودرو از جمله یک مهندس طراحی بدنه را برای تولید خودروی پونی به کره جنوبی برد. یک سال بعد هم شرکت هیوندای، خودروی هیوندای پونی را در سال ۱۹۷۵ تولید کرده است. آیا در کره جنوبی، چنین نیروهای نداشته اند که این کار را انجام بدهند و نیاز نداشته باشند که مدیر عامل قبلی یک شرکت خودرو سازی خارجی را برای شرکت خودشان به کار گیرند؟

-همین کار، یکی از بزرگترین هوشمندی هایی است که در خیلی از کشورها اتفاق افتاده است. یعنی این که شما عوض این که سعی کنید چرخ را اختراع کنید، یک مخترع که چرخ را اختراع کرده و تولید آن را می داند استخدام کنید و از دانش فنی او استفاده کنید.

ممکن است شرکت هیوندای، با دو برابر یا چهار برابر یا ده برابر حقوق نیروی داخلی، استخدام افراد خارجی را انجام داده باشد ولی دانشی که به دست آورده است ارزش بالایی دارد. 

جالب است که بدانید حتی شرکت هیوندای- کیا، طراح خودروهای شرکت آلمانی «آئودی» را در سال های اخیر استخدام کرده است. ما باید روند تغییرات شرکت هیوندای- کیا را با شرکت های دیگر مقایسه کنیم تا تاثیر چنین استخدام هایی را متوجه شویم. 

شرکت هیوندای، نیروی انسانی خبره را با هزینه بسیار بالا استخدام کرده است. مثل این است که یک مربی خارجی را برای تیم فوتبال یا والیبال بیاوریم. عین این داستان در صنعت هم می تواند اتفاق بیفتد.

*گروه هیوندای موتور مالک شرکت هایی از جمله شرکت هیوندای موتور است. همچنین سهام شرکت «کیاموتورز» را خرید و شرکت هیوندای، بزرگترین سهامدار شرکت کیاموتورز است. از طرف دیگر شرکت خودرو سازی کره ای «دوو موتورز»، با شرکت تویوتا همکاری کرده بود ولی شرکت تویوتا در سال ۱۹۷۳ و بعد از چند سال، همکاری خودش را در کره با شرکت خودرو سازی دوو قطع کرد. بعدها شرکت جنرال موتورز آمریکا سهام این شرکت کره ای را خرید و الان با اسم جی ام کره فعالیت می کند. شرکت سامسونگ هم، یک شرکت خودرو سازی راه انداز کرده بود اما در سال ۱۹۹۸ عمده سهامش در حد ۸۰ درصد را به شرکت فرانسوی رنو فروخت و شرکت خودرو سازی «رنو سامسونگ» تاسیس شد. اگر کره ای ها و شرکت های کره ای این نوع همکاری را با شرکت هایی مثل رنو یا فورد یا تویوتا انجام نمی دادند باز امکان موفقیت برای کره حتی در زمانی دیرتر وجود داشت؟

-من معتقدم خیر. اگر خودشان را در زنجیره جهانی خودرو سازی قرار نمی دادند این موفقیت حاصل نمی شد. البته در موفقیت ملی صنعت خودروی کره، شرکت سامسونگ یا شرکت سانگ یانگ یا شرکت دوو، نقش بزرگی را بازی نمی کنند. 

شرکت های هیوندای و کیا، شرکت هایی بزرگ و معظم هستند و در سطح دنیا حرف برای گفتن دارند.

کره جنوبی، در توسعه صنعتی خود و نه تنها در صنعت خودرو سازی، خودش را یک بخش و یک عنصر از زنجیره جهانی دید. این که کره جنوبی، خودش را یک عنصر از زنجیره جهانی بداند و تلاش کند در این زنجیره بین المللی، رقابت کند و زنده بماند قطعا منجر به توسعه می شود. 

من معتقدم اگر کره جنوبی این مسیر را نمی رفت و این ارتباطات را ایجاد نمی کرد و سعی می کرد درها را ببندد و صنعت خودرو را توسعه بدهد، احتمالا الان محصولی در حد محصولات هند تولید می کرد. کشور هند، محصولات خودرو سازی بسیار عقب افتاده ای دارد.

*شما اعتقاد دارید میزان تولید شرکت های کره ای در کشورهای دیگر را هم باید حساب کنیم. به هر حال تولید ۴ میلیون و ۲۰۰ هزار خودرو در کره جنوبی به اسم این کشور ثبت شده. در سال ۲۰۱۶ کره جنوبی تعداد ۹۶۴ هزار خودرو به آمریکا صادر کرده است. این تعداد زیاد خودروی صادراتی کره جنوبی به آمریکا چه کیفیتی دارد که توانسته است تا این حد به بازار آمریکا ورود کند؟

-فکر کنم شرکت های کره ای حدود ۸۰۰ هزار دستگاه خودرو هم در آمریکا تولید کرده اند. محصولات شرکت کیا، شماره یک کیفیت بازار آمریکا است. 

البته بهترین برندی که می تواند بخرد نیست و سوابق برندهایی مثل «بنز» و «بی ام و» را ندارد ولی برای مثال از باب مراجعه مشتری به تعمیرگاه، خیلی بهتر از برندهای اروپایی و خیلی بهتر از برندهای آمریکایی است و شانه به شانه برندهای درجه یک مثل تویوتا پیش می رود. 

به نظر من، پنج یا شش سال دیگر معضل سابقه قبلی نداشتن شرکت کیا حل می شود و مشتری با اطمینان بهتری، محصولات این شرکت را می خرد. تا آنجا که حضور ذهن دارم ۱۲ میلیون خودرو در آمریکا فروخته می شود. همین الان هم حدود ۲۳ درصد یا ۲۴ درصد بازار خودروی آمریکا در اختیار محصولات کره ای است. 

بازار آمریکا هم، رقابتی ترین بازار جهان است. فروش محصولات کره ای در آمریکا، بدون دسترسی به کیفیت و مشخصات فنی درجه یک، شدنی نیست. 

فروش محصولات کره ای در آمریکا موقعی اتفاق می افتد که محصول کره، ترکیب خوبی از مشخصات فنی، کیفیت و قیمت را به مشتری عرضه می کند و در عین حال مشتری را بعد از خرید رها نمی کند و خدمات مناسبی به مشتری ارائه می کند. 

ترکیب همه اینها باعث شده است صنعت خودروی کره جنوبی در بازار آمریکا، یک نقش بسیار اساسی بازی می کند.

*بعد از این که آقای چانگ مونگ کو، فرزند بنیانگذار شرکت هیوندای(چانگ جو یونگ) مدیر عامل شرکت خودرو سازی هیوندای شد، او در سال ۱۹۹۹ میلادی به کیفیت، طراحی بدنه و تحقیق و توسعه توجه زیادی کرده است. چرا در این مقطع، مدیر عامل جدید شرکت هیوندای به این نتیجه رسیده بود که باید به کیفیت توجه کند؟

-با وقوع بحران مالی آسیا در سال ۱۹۹۷، صنایع کره ای متوجه این موضوع شدند که ورود و ماندن در حلقه های جهانی، احتیاج به صحبت بر مبنای دیالوگ های متفاوتی دارد یعنی باید خیلی مراقب مشخصات فنی محصول، به روز بودن، کیفیت و قیمت آن باشند تا بلایی که سر شرکت دوو آمد سر شرکت هیوندای نیاید.

شرکت کیا موتورز هم در همان دوره به مرز ورشکستگی رسید و فروخته شد. هوشمندی صاحب شرکت هیوندای را نشان می دهد که متوجه این موضوع شد که نمی تواند منتظر و امیدوار به کمک های دولتی و حمایت های بی دریغ دولتی باشد برای حفظ وجود خودش.

*در سال ۱۹۹۸ بوده که شرکت هیوندای، بخش مهمی در حد ۳۴ درصد از سهام شرکت خودرو سازی کیا را خریداری کرده است.

-در همان زمان بحران اقتصادی آسیا بوده است. دولت کره، ارزی و منابع مالی خاصی نداشت که خرج این صنایع کند و این صنایع به صورت ناسالم به بازار کشورهای دیگر ورود کنند یا به صورت ناسالم، پایدار باقی بمانند.

شرکت هیوندای برای باقی ماندن در حلقه جهانی، ناچار بوده که به سمت تولید با کیفیت و رضایت مشتری پیش برود. عامل ماندگاری هر شرکتی در دنیا، رضایت مشتری است. اگر مشتری به بنگاه اقتصادی ما برنگردد، بنگاه اقتصادی ما از بین می رود. 

هر وقت مالکین، متوجه این موضوع شوند، می شود امیدوار بود که آن بنگاه اقتصادی در فضای رقابتی بین المللی ماندگار شود. ما یا باید با رضایت، مشتری را برای خرید بعدی برگردانیم یا با زور برگردانیم. اگر زوری وجود نداشته باشد مجبوریم با مولفه های کیفیت و قیمت برگردانیم.

*در سال ۲۰۱۱ کره جنوبی تعداد ۴ میلیون و ۶۵۷ هزار خودرو تولید کرده و در سال ۲۰۱۶ آن رقم به ۴ میلیون و ۲۰۰ هزار خودرو کاهش پبدا کرده است. این کاهش میزان تولید خودروی کره آیا واقعا به علت سخت گرفتن مشتریان نسبت به کیفیت پایین تر محصولات کره ای بوده یا این که شرکت های کره ای تولیدات خودشان را در کشورهای دیگر انجام داده اند که حدود ۴۰۰ هزار دستگاه خودرو کاهش تولید داشته اند؟

-این کاهش نزدیک ۸ تا ۹ درصد است. من تصور می کنم ناشی از سیاست های متفاوت توسعه ای کره در هزاره سوم است. در هزاره سوم، کره جنوبی کشور توسعه یافته محسوب می شود. قیمت نیروی انسانی و قیمت انرژی در این کشور، بسیار بالا است. برای حفظ قیمت، خیلی کار سختی است که بخواهند همچنان افزایش تولید را در داخل کره حفظ کنند.

کره جنوبی، الان صاحب فناوری است و دیگر نیاز ندارد الزاما فقط کالا تولید کند. صاحب دانش فنی، فناوری، برند، شبکه های فروش، خدمات پس از فروش و شبکه های مالی است. در نتیجه کره جنوبی می تواند محصولاتش را در بازارهای هدف تولید کند.

شرکت های کره جنوبی در سال های اخیر، سرمایه گذاری های عظیمی در چین و آمریکا انجام داده اند.، کارخانجات اروپایی خود را نوسازی کرده و ظرفیت ها را بالا برده اند. با وجود این تولید داخل کشور کره جنوبی کاهش پیدا کرده ولی تولید مجموع خودروهایی که با برند کره ای در دنیا فروخته می شود به شدت افزایش داشته است.

این نشان دهنده افول صنعت خودروی کره جنوبی نیست. این نشان دهنده تغییر رویکرد صنعت خودروی کره در قبال مفاهیم اقتصادی است. مفاهیم اقتصادی هزاره سوم در کره جنوبی، متفاوت با دهه ۸۰ میلادی است. 

به همین دلیل، کره جنوبی نیز با هوشمندی، تولیدات خودش را به سمت محصولاتی می بَرد که ارزش افزوده بیش تری داشته باشند. کره جنوبی، محصول خودش را در نزدیک ترین مکان به بازار هدف تولید می کند و هزینه های حمل و نقل خودش را کاهش می دهد.