داستان کوتاه مقبره علاءالدوله

جای دور جایی نزدیک سمنان می پیچیم به جاده خاکی، خاک مثل پرنده از زیر چرخ ماشین بلند می شود و تا به خودمان بیاییم کنار ساختمان آجری قدیمی ایستاده ایم.

عمارت نیمه ویران و خاک گرفته است و از بین درخت ها انگار سرک می کشد سمت آسمان قشنگ صوفی آباد.

بلند می پرسم این جا کجاست که سرباز کوچک و غمگینی می گوید مقبره علاءالدوله.

بعد سلانه سلانه نزدیک می شود و تفنگش را از روی دوشش زمین می گذارد و می گوید نمازخانه اما اگر می خواهید توی جاده است.

می گویم برای دیدن عمارت آمدیم، می گوید خوش آمدید و راه می افتد.

ماهم پشت سرش توی راه های خاکی و بین درخت های بلند می رویم.

صدای پای آب می آید و آواز آب جاری خط می کشد به سکوت کویر.

بعد صدای پرنده هاست و آن نور قشنگی که افتاده روی عمارت آجری.

می ایستم و گوش می دهم، باد می دود روی خاک و چند بچه آن دورتر درحالی بازیگوشی اند.

بعد می شنوم سرباز زیر لب می گوید حاکم سمنان بوده، یک وقتی همه چیز را رها کرده و آمده واین جا توی تاریکی و تنهایی نشسته و این قدر با خدا حرف زده تا مرده.

می گویم کی؟

می گوید همین علاءالدوله.

آن وقت اسلحه اش را می گذارد روی آن دوشش و می گوید البته می گویند اینجا جن دارد.

می پرسم خودت دیدی؟

می گوید نه ولی خیلی از سربازهایی که شب این جا بودند با صدای گریه و خنده بیدار می شوند.

می گویم گریه کی، می گوید نمی دانم، بعضی ها می گویند روستایی ها آمده اند اذیتمان کنند، بعضی ها هم می گویند جن دارد، بعضی ها هم می گویند خود سربازها از دلتنگی گریه می کنند.

می گویم اهل کدام شهری و راه می افتم سمت عمارت و بی آن که خم شوم از راهروهای باریک و کوتاه می گذرم، بالای سرم جای گنبد تخریب شده، فقط آسمان است.

آن وقت سرباز از پشت سرم می گوید جنوبی ام، شوشتر.

می خندم که یعنی آسیاب شوشتر جن ندارد؟

که می بینم پسرک با لباس سربازی می ایستد سرپله، اسلحه اش را می گذارد روی زمین و می گوید: جن هایش غریبه نیستند، توی غربت دل آدم می گیرد.

شرمین نادری