خودزنی به شیوه سامورایی

تابلوی تعطیلی، این‌بار سردر استودیوی «گوریلا کمبریج» آویزان شد.

ظاهرا سریال تعطیلی استودیوها و لغو بازی‌ها تمامی ندارد. پس از یونایتد فرانت، حالا نوبت به شعبه کمبریج استودیوی گوریلا گیمز رسیده است؛ استودیویی که سابقه درخشانی در تولید بازی‌های انحصاری داشت و روی کنسول‌های دستی این شرکت، عناوین باکیفیتی را ساخت.

این استودیو که قبلا به‌عنوان «شعبه کمبریج شرکت سرگرمی‌های سونی» (SCE Cambridge) شناخته می‌شد، به استودیوی گوریلا گیمز پیوست تا روی پروژه «کیلزون: مزدور» (Killzone:Mercenary) کار کند. از همان زمان، سونی آن‌ها را به‌عنوان بخشی از خانواده گوریلا گیمز نامگذاری کرد. متاسفانه حیات این استودیو بعد از تغییر نام، زیاد نبود و تنها دو پروژه توسط اعضای آن ساخته شد که علیرغم کیفیت بالا، نتوانست نظر مساعد سونی را جلب کند. به‌همین دلیل هم چند روز قبل، ژاپنی‌ها تصمیم گرفتند تا پرونده آن‌ها را برای همیشه ببندند تا شاید بتوانند روی پروژه‌های دیگر، تمرکز بهتری داشته باشند.

سامورایی‌ها تاکید دارند که اعضای استودیو را به‌حال خودشان رها نخواهند کرد و از آن‌ها در ساخت دیگر عناوین انحصاری شرکت، بهره خواهد برد. به این ترتیب، هرکدام از این نفرات، راهی منزل جدیدی می‌شوند اما آنچه واضح است، سونی یکی از بهترین سازنده‌های بازی‌های کنسول دستی خود را از دست داد. بسته شدن گوریلا کمبریج، فرصت خوبی را به ما داد تا شما را با بهترین عناوین ساخته شده توسط آن‌ها آشنا کنیم.

اسکلت جنگ‌جو

اعضای استودیو قبل از به شهرت رسیدن، دو بازی ساختند که آن‌چنان معروف نشد اما «مدیول» (Medievil) دروازه‌های موفقیت را به رویشان گشود. آن‌ها برای ساخت این عنوان، سوژه جالبی را انتخاب کردند: دنیل فورتسک که اسکلتی متحرک است، برای رهایی از نفرینی که به آن دچار شده، از حمله زاروک بدذات به امپراطوری گالومیر جلوگیری می‌کند. دنیل به‌عنوان قهرمان داستان، شخصیت جالبی داشت و برای رسیدن به هدفش، به همه دروغ می‌گفت. بازی به‌صورت هک و اسلش دنبال می‌شد و در زمان خودش، گیمرهای بسیاری را به‌سوی کنسول پلی‌استیشن کشاند. دنیل، می‌توانست با شمشیر یا تیر و کمان بجنگد یا در صورت نبود آن‌ها، از بازوی خود به‌عنوان اسلحه استفاده کند. روند گیم‌پلی به‌خاطر سرعت بالایش، هیجان زیادی را در مخاطب ایجاد کرده و او را به استفاده بیشتر از ابزار محیط ترغیب می‌کرد.

نسخه نخست از این فرنچایز، توانست نمرات خوبی را دریافت کند و سونی هم دو نسخه دیگر را برای پلتفرم‌های مختلفی عرضه کرد. هرچند آن‌ها به‌خوبی قسمت اول نبودند اما طرفداران زیادی را جذب کردند.

گونی‌های آوازه خوان

سونی در اواسط نسل هفتم با «بزرگ سیاره کوچک» (Little Big Planet) توانست تا یک عنوان اعتیادآور دیگر را هم به بازی‌های خود اضافه کند. هنر استودیویی مانند مدیا مولکول، سونی را مجاب کرد تا برای گیمرهای پی‌اس‌پی، نسخه‌ای مخصوص و انحصاری بسازد و در این راه، از گوریلا کمبریج خواست تا این وظیفه را به‌عهده بگیرد. اعضای استودیو با کمک سازندگان اصلی، کار دشواری را به‌سرانجام رساندند و درنهایت، نسخه انحصاری این کنسول به بازار آمد.

هرچند سخت‌افزار ضعیف پی‌اس‌پی، مانع می‌شد تا جلوه‌های بی‌نظیر گرافیکی را شاهد باشیم اما چنین موضوعی، لذت تجربه آن را به‌هیچ‌وجه از بین نمی‌برد. از نکات قابل ذکر، باید به عدم وجود قابلیت کوآپ اشاره کرد. گیمرها مطابق گذشته می‌توانستند تا مراحل اختصاصی بسازند و آن را به اشتراک بگذارند. سیستم ادیتور بی‌نظیر و رابط کاربری فوق‌العاده، سبب می‌شد تا «بزرگ سیاره کوچک» کمبود خاصی نسبت به نسخه اصلی نداشته باشد. این عنوان، بهترین نمره را در میان ساخته‌های گوریلا کمبریج کسب کرد و متای آن در‌حال‌حاضر، عدد ۸۷ را نشان می‌دهد.

هلگان از زاویه‌ای دیگر

پس از ورود ویتا به جمع کنسول‌های دستی، سونی یک‌بار دیگر سراغ شعبه کمبریج استودیوی گوریلا رفت و به آن‌ها پیشنهاد داد تا روی قسمت جدیدی از «کیلزون» کار کنند. همان‌طور که می‌دانید پی‌اس‌پی اصلی، آنالوگ راست نداشت و همین موضوع، اجازه ساختن شوتر اول شخص درجه‌یک را از سازندگان گرفته بود. حالا آنالوگ راست می‌توانست لذت تجربه عناوینی مانند «ندای وظیفه» (Call of Duty) را به گیمرهای ویتا بدهد. به هر شکل نمایش‌های عالی و استفاده از قابلیت‌های لمسی ویتا، نشان می‌داد که سازندگان در مسیر درستی قدم برمی‌دارند.

بازی نهایی، شوتری هیجان‌انگیز و سریع بود که تمامی المان‌های آشنای سری «کیلزون» را در خودش داشت. سنگینی حرکت شخصیت اصلی، کنترل دقیق دوربین و گرافیکی که تمام قدرت سخت‌افزاری ویتا را به‌کار گرفته بود، «کیلزون: مزدور» را تبدیل به یکی از بهترین‌های این کنسول کرد. ساخته ماقبل آخر استودیو در بخش چند‌نفره هم به‌خوبی توانست گیمرها را درگیر کند به‌شکلی که سرورهای آن، تا مدت‌ها شلوغ بودند و حتی اکنون هم تعداد زیادی از طرفداران، مشغول رقابت با یکدیگر هستند. «کیلزون: مزدور» درنهایت توانست متای ۷۸ را از آن خود کند.

ربات‌های ورزشکار

بین «کیلزون» و آخرین ساخته استودیو سه سال وقفه افتاد و آن‌ها متفاوت‌ترین ساخته خود را عرضه کردند. «ریگز: لیگ مبارزات مکانیکی» (Rigs:Mechanized Combat League) با تمام آثار پیشین استودیو تفاوت داشت. قسمت تک‌نفره، به‌نوعی تمرین برای ورود به بخش چند‌نفره بود تا در آن‌جا عیار گیمرها مشخص شود.

درواقع بیش از هر چیز، «ریگز» را باید اثری آنلاین‌محور دانست که برای مخاطبش کم نمی‌گذارد. سه مود مختلف در بازی وجود داشت که هریک، خصوصیت منحصر‌به‌فردی داشتند. از مبارزات رودررو در قالب دو تیم سه‌نفره گرفته تا رقابت‌هایی مشابه با سیستم «راکت لیگ» (Rocket League)، باعث می‌شد تا «ریگز» متنوع به‌نظر برسد. اگر تصور کردید که تمام این کارها با دسته‌های پلی‌استیشن ممکن هستند، اشتباه کرده‌اید زیرا «ریگز» اثری مبتنی بر هدست واقعیت مجازی VR است.

سازندگان، چهار کلاس متفاوت از ربات‌ها (ریگ) را طراحی کرده بودند که هریک قابلیت خاصی داشتند. آن‌ها سنتینل، هانتر، میراژ و تمپست نام داشتند که با فاکتورهایی همچون سرعت و قدرت طبقه‌بندی می‌شدند. اگرچه «ریگز» جزو عناوین هنگام عرضه VR بود اما توانست به‌خوبی از قابلیت‌های آن استفاده کند و به یکی از بهترین‌های هدست سونی تبدیل شود. متاسفانه بسته شدن استودیوی گوریلا کمبریج، اجازه بروز‌رسانی و پشتیبانی را از «ریگز» گرفت