تکلیف وزارتخانه‌ها که در جلسات رای اعتماد مجلس مشخص شد، دو وزارتخانه بی وزیر باقی ماندند و در این میان، وزارت علوم بیشترین حاشیه‌ها را با خود به همراه داشت. اسامی متعددی که برای این وزارتخانه مطرح می‌شد یکی پس از دیگری رد شدند یا از گردونه رقابت برای رسیدن به صندلی صدارت باز ماندند. حال اما هرچه به موعد تعیین دو وزیرنزدیک‌تر می‌شویم، حواشی انتخاب وزرا نیز افزایش می‌یابد. نام هایی که شنیده می شود یکی پس از دیگری واکنش های متفاوتی را در جامعه به وجود می‌آوردند و بیش از همه، جامعه بزرگ دانشگاهیان ، شامل استادان و دانشجویان هستند که بر نگرانی آنان افزوده می شود اما در این میان یک نام، حاشیه‌های بیشتری را با خود همراه داشته‌است و آن كسي جز حسین سلیمی، ریاست دانشگاه علامه طباطبایی نيست.
نام حسین سلیمی در حالی مطرح شد که از همان ابتدا با حاشیه‌ای جنجالی همراه بود. روزنامه وقایع‌الاتفاقیه ، گزارشی از وضعیت دانشگاه علامه در هفته گذشته منتشر کرد و تنها به فاصله یک روز بعد گزارشی بي‌نام در رثای سلیمی در همان روزنامه منتشر شد. گزارشی که به روایت بسیاری، به درخواست و فشار سلیمی منتشر شد. به نظر می رسد حسین سلیمی و تیم مشاوران وی اگر از کنار گزارش نیمه انتقادی نخست می‌گذشتند، حاشیه‌های کمتری گریبان‌گیر آنان می‌شد تا بخواهند با گزارشی سفارشی باعث شوند که نام رییس این دانشگاه به صدر خبرها بیایید و به ملتهب شدن بیشتر فضای مجازی و رسانه ای کشور و همچنین جامعه دانشگاهی بینجامد.
سليمي را بشناسيد؟!
اما حسین سلیمی کیست؟ او که انتخاب شدنش در سال ۹۲ به ریاست دانشگاه علامه طباطبایی منجر به موجی از شادی شده بود چگونه پس از چهار سال باید پاسخگوی انتقادات باشد. حسین سلیمی، زمانی که به ریاست دانشگاه علامه رسید از استادان علوم سیاسی دانشگاه علامه طباطبایی و عضو هیات علمی و دانشیار این دانشگاه بود. در همان زمان «فارس» نيز در گزارشی او را تئوریسین اصلاحات دانست.
حسین سلیمی متولد ۱۳۴۲ در شیراز، پژوهشگر و استاد رشته علوم سیاسی و روابط بین‌الملل است. وی پس از اتمام تحصیلات ابتدایی و متوسطه، دیپلم علوم انسانی را از دبیرستان شهید منتظری اخذ کرد و سپس مدتی به فراگیری دروس حوزوی و فلسفه مشغول شد. پس از بازگشایی دانشگاه‌ها در سال ۱۳۶۲ در رشته علوم سیاسی در دانشگاه تهران پذیرفته و در دوره کارشناسی ارشد روابط بین‌الملل در همان دانشگاه ادامه تحصیل داد. در سال ۱۳۷۲ دوره دکتری روابط بین‌الملل را در دانشگاه تربیت مدرس به پایان رساند و موفق به اخذ درجه دکتری شد.
توفيقي كه نصيب دانشگاه نشد
با آغاز کار دولت یازدهم و انتصاب جعفر توفیقی به عنوان سرپرست وزارت علوم، تحقیقات و فناوری، بخش عظیمی از درخواست‌های دانشجویان و استادان دانشگاه‌ها به وزارت علوم ارسال شد. یکی از عمده‌ترین مسائل مطرح شده در این نامه‌ها، درخواست برکناری صدرالدین شریعتی از ریاست دانشگاه علامه طباطبایی بود. منتقدان معتقد بودند در دوران ریاست وی تندروی‌های شدیدی صورت گرفته و تعداد فراواني از استادان و دانشجویان از دانشگاه اخراج شده‌اند؛ موضوعی که البته دور از حقيقت نیزنبود. شریعتی در زمان ریاست بر دانشگاه علامه، همه توان خود را برای تضعیف این دانشگاه تخصصی در حوزه علوم انسانی به کار بست.
ستاره‌دار کردن ده‌ها دانشجو و تعدیل و عدم به کارگیری اساتید منتقد و در عین حال تغییرات در هیات علمی دانشگاه و بازنشستگی زودهنگام استادان عضو هیات علمی، بخشی از تلاش های شریعتی برای تضعیف دانشگاه محسوب می شد. تلاشی که بعدها نیز چندان روند اصلاحی نیافت و سنگ بنای کجی که شریعتی در دانشگاه نهاد، چندان اصلاح نشد. انتقادات در آغاز دولت یازدهم چنان افزایش یافته بود که مطالبه نخست دانشجویان، رفتن شریعتی از دانشگاه بود و سرانجام در ۱۱ شهریور ۱۳۹۲، جعفر توفیقی، طی حکمی حسین سلیمی را به عنوان سرپرست جدید دانشگاه علامه طباطبایی تعیین کرد. انتصاب سلیمی موجی از خرسندی را در میان دانشجویان و استادان ایجاد کرد و در مراسم معارفه سلیمی، تعداد زیادی از دانشجویان شعار «توفیقی توفیقی حمایت حمایت»،« توفیقی متشکریم»، «روحانی متشکریم» سردادند و پلاکاردهایی در دست داشتند که روی آنها نوشته شده بود: «دانشگاه زنده است»،«دانشجو ذلت نمی‌پذیرد».آن روز شریعتی، به عنوان ريیس پیشین دانشگاه علامه در این مراسم شرکت نکرد.
راهي كه نيمه‌تمام ماند
در همان زمان، مطبوعات با عنوان فتح دانشگاه علامه و آزادی دانشگاه علامه از انتصاب جعفر توفیقی یاد کردند اما آیا این همه ماجرا بود؟
در ابتدای امر یکی از مهمترین مسائل مورد بحث، بازگشت دانشجویان ستاره‌دار به دانشگاه‌ها بود. موضوعی که فقط مربوط به دانشگاه علامه نبود و صدها دانشجو كه در دوره آپارتاید وزارت علوم دولت احمدی نژاد از حضور در دانشگاه‌ها محروم شدند حال در راه بازگشت به پشت میز و نیمکت دانشگاه بودند. نکته جالب این است با همه وعده‌های شخص آقاي رييس، دانشگاه علامه شاید از معدود دانشگاه‌هایی باشد که همچنان دانشجوی ستاره دار دارد. دانشجویانی که در نهایت اگر در زمان شریعتی اخراج نشده بودند در دوران ریاست سلیمی برگه اخراج به آنان تحویل داده شد! در همين راستا یکی از این دانشجویان به «قانون» گفت: اگر در دوره شریعتی به دانشگاه راهی داشتیم در دوران سلیمی من را پشت در دانشگاه نگاه داشتند و برگه اخراج را برایم بیرون در فرستادند.
تندروتر از تندورها
رييس دانشگاه علامه در خصوص بازگشت چند نفر از دانشجویان این دانشگاه که نتوانستند به دانشگاه بازگردند پیش از این گفته بود:«حدود چهار نفر از دانشجویان دانشگاه علامه هستند که برای بازگشت به دانشگاه رفع مشکل نشده‌اند، زیرا رفع مشکل آنها در اختیار دانشگاه نبوده است. در آیین نامه وزارت علوم طبق یک بند قانونی، اگر دانشجویی حکم قضایي از بیرون دانشگاه داشته باشد باید کمیته انضباطی وزارت علوم در خصوص آن نظر دهد و اگر کسی دچار چنین مشکلی شده باشد برعهده دانشگاه نیست».حقيقت اين است که سلیمی تمایلی به رایزنی برای حل مشکل دانشجویان دانشگاه خود نداشته است. وی ترجیح می داده تا در فضای بی‌تنش و بدون اینکه در گیر روند شاید پیچیده حل مشکل دانشجو شود، برگه اخراج را به وی بدهد تا محیط دانشگاهش را آرام نگاه دارد.
حذف پشت حذف
این تلاش حسین سلیمی در بازگرداندن استادان نیز واضح است. استاتید بسیاری که در دوران شریعتی از دانشگاه به بهانه‌هایی مانند پایان قرارداد، حذف شدند دیگر امکان بازگشت به دانشگاه را نیافتند. استاداني چون دکتر شریف ، دکتر پیران و دکتر توفیق و دکتر اعزازی که در زمان دولت احمدی‌نژاد از دانشگاه علامه تعدیل شده بودند تاکنون نیز به دانشگاه دعوت نشده اند. معدود اساتیدی مانند شیرین احمدنیا که به دانشگاه بازگشتند نیز بعد از چهار سال پیگیری موفق شدند راهی به علامه بیابند.
در این میان دکتر توفیق، استاد دانشگاه علوم اجتماعی، که از دانشگاه علامه تعدیل شد، در رابطه با اتفاق رخ داده می‌گوید در زمان شریعتی به وی گفته بودند که او حق التدریس است و دانشگاه دیگر تمایلی به داشتن قرارداد تازه برای تدریس با وی ندارد و درچهار سال اخیر و دوران ریاست حسین سلیمی نیز با وی برای بازگشت به تدریس در دانشگاه علامه هیچ تماسی گرفته نشده است.
نايب برحق شريعتي
موضوع مهم این است که حسین سلیمی شاید دست به حذف و تعدیل استادان نزد اما برخلاف آنچه به وی امید بسته شده بود نیز تلاشی برای بازگرداندن هیچ کدام از اساتید به ناحق حذف شده از دانشگاه نکرد. هرچند که بعضی حتی اذعان دارند نه تنها تلاشی نکرد بلکه تمایلی نيز به بازگشت ايشان نداشت و در مقابل بازگشت اساتید حذف شده در دولت احمدی نژاد مقاومت می کرد. مساله این بود که برای دانشجویان و اهالی دانشگاه، قرار بود حسین سلیمی خونی تازه در رگ های دانشگاه علامه باشد اما دست‌كم در موضوع استادان به نظر می‌رسید وی دست به حذف نخواهد زد اما تمایل دارد که وضعیت دانشگاه را در همان شرایط حفظ کند.
فرار از پاسخگويي
او در اقدامی عجیب، برخی از استادان را بدون توان لازم وارد هیات علمی دانشگاه کرد. یکی از این موارد که می توان به آن اشاره کرد یکی از اعضای شورای شهر قبلی شهر تهران بود که حضور وی در هیات علمی دانشکده حسابداری و مدیریت، حاشیه‌هایی به همراه داشت. هر چند این عضو سابق شورای شهر به «قانون» گفت که حضور وی در هیات علمی دانشگاه، قانون بوده است اما همچنان حاشیه‌های ورود شخصيت‌هايي بدون تخصص علمی کافی به هیات علمی دانشگاه حاشیه‌هایی با خود به همراه داشت. هر چند این استاد جوان تاکید دارد که رسمی بودن با عضو هیات علمی بودن دانشگاه متفاوت است و او طبق نظر وزارت علوم و بنا به بورس ارائه شده به دانشگاه علامه طباطبایی معرفی شده است اما یکی از مواردی که شاید به شايبه‌ها دامن می‌زند، عدم پاسخگویی ریاست دانشگاه به پرسش‌های دانشجویان و منتقدان است. شاید اگر به جای عدم پاسخگویی و تلاش برای نادیده گرفتن و گاه ساکت‌کردن منتقدان، ریاست دانشگاه خود را ملزم به پاسخگویی می‌دید بسیاری از این موارد قابل توضیح بودند؛ اما به نظر می رسد حسین سلیمی در مجموع، تمایلی به پاسخگویی ندارد.
زد و بندهاي خاص
تاکنون با وجود اینکه بارها پرسيده شده كه با چه مصوبه و قانونی سردر دانشگاه علامه توسط شهرداری تهران تهیه و نصب شده است، همچنان دانشگاه تمایلی به دادن پاسخ این پرسش نداشته است. مساله‌ای که البته شاید به حضور احمد مسجد جامعی، عضو شورای شهر در هیات امنای دانشگاه نیز ارتباط پیدا کند. مساله در بسیاری موارد ربطی به عملکرد سلیمی ندارد. مساله، عدم احساس نیاز به پاسخگویی از سوی دانشگاه است. ریاست دانشگاه علامه حتی در مورد عملکرد مالی و عمرانی در دانشگاه نیز تمایلی به پاسخگویی ندارد و این همان موضوعی است که بسیاری را در مورد امکان وزارت سلیمی نگران می‌کند. فرار از پاسخگویی و عدم تلاش برای شفافیت از جمله مواردی است که منتقدان سلیمی حتی در مورد عملکرد موثر و خوب وی در دانشگاه نیز به آن اشاره می‌کنند.
تلاش‌هاي پوچ
از سویی دیگر نباید از یاد برد که سلیمی در بدو ریاستش تلاش کرد تا چهره دانشگاه را سروسامان دهد و وضعیت نشریات دانشجویی علامه و همچنین وضعیت تشکل‌ها را سروسامانی دهد اما اينكه چرا همچنان در این دو موضوع نیز با انتقادات بسیار مواجه شده سوال دیگری است که باید آن را از دانشجویان پرسید.
برخوردگازانبري
فرناز غالبی ، دانشجوی روزنامه نگاری دانشگاه علامه و عضو انجمن اسلامی دانشجویان آزاد اندیش در همین رابطه به «قانون» گفت که این تشکل در اسفند ۹۴ موفق شد به دانشگاه بازگردد. وی می‌گوید یکی از مواردی که در دانشگاه وجود دارد عدم تمایل در مدیریت برای هرگونه انتقاد است. رفتاری که در نهایت منجر به حذف گزارش روزنامه وقایع الاتفاقیه از روی پایگاه خبری این روزنامه شد اما سلیمی شاید باید بار دیگر شعارهای خود در بدو ورود به دانشگاه را به یاد آورد.
پس از گذشت مدتی کوتاه از ریاست سلیمی، شروع به کار فعالیت انجمن اسلامی و تشکیل شورای صنفی که از سیاست‌های معتدل ريیس جدید به شمار می‌رفت، روح تازه‌ای به دانشگاه داد و بخش قابل توجهی از دانشجویان از آن استقبال کردند. یکی از مهمترین شعارهای مدیریتی سلیمی ارائه کارنامه بدون تندروی کمیته انضباطی بود. بي‌شك نمی توان بازگشت بسیاری از تشکل‌ها و نشریات دانشجویی را در زمان سلیمی نادیده گرفت اما در عین حال نباید از یاد برد که ذات کاردانشجویی به نوعی با انتقاد گره خورده است و این همان مرحله ای بود که به نظر می رسد ریاست دانشگاه نمی توانست آن را بربتابد. به گفته یکی از دانشجویان حتی روایت شده است که سلیمی به صراحت گفته است که من رییس دانشگاه هستم و باید بدانم قبل از انتشار نشریات دانشگاه چه چیزی در آن نوشته شده است.
سلیمی در نشست خبری ۲۳ اردیبهشت سال ۹۳ خود البته به صراحت بر این موضوع صحه می گذارد. او در این نشست در رابطه با نشریات دانشجویی گفته بود:« زمانی که نشریات دانشگاهی با هزینه دانشگاه چاپ می‌شود، دانشگاه مسئول است که مواردی را که در آن نشریه قرار است به چاپ برسد بازبینی کند. اما نشریات دانشجویی که با هزینه خود دانشجویان و تشکل‌ها چاپ می‌شوند، مشمول این مساله نیستند».
سانسورچي
این سخنان در حالی است که تعدادی از دانشجویان به «قانون» گفته اند که نشریات به شدت با سانسور و حتی اعمال فشار روبه رو هستند. این دانشجویان به برخوردی که با نشریه سیاه مشق شد اشاره می کنند. نشریه ای که مساله برخورد با آن به صفحات مطبوعات نیز کشیده شد. در همان زمان روزنامه شرق در گزارشی نوشت :«روز پنجشنبه، نهم مهر، یکی از باشکوه‌ترین جشن‌های آغاز سال تحصیلی، برای دانشجویان ورودی جدید در پردیس دانشگاه علامه طباطبایی برگزار شود. مراسمی که به گفته مسئولان این دانشکده فقط مختص دانشجویان تازه‌‌وارد رسیده بود و به دلایلی نامعلوم از ورود دانشجویان ترم‌های بالاتر به دانشگاه جلوگیری می‌شد. روزی که می‌شد خاطره خوبی را در ذهن همه دانشجویان قدیمی و جدید دانشگاه علامه‌طباطبایی رقم بزند، به‌دلیل جمع‌آوری نشریه «سیاه‌مشق»، دو هفته‌نامه‌ای که بعد از هشت سال اجازه انتشار مجدد پیدا کرده بود و مجوز انتشار نیز داشت، خاطر دانشجویان قدیمی‌تر را مکدر کرد ودانشجویان جدید را نیز در بهت فرو برد. ماجرایی که اعتراض گسترده دانشجویان انجمن اسلامی را در پی داشت و يادگار تلخي برای آنها باقی گذاشت. اتفاقی که آنها را به دوران مدیریت پیشین دانشگاه علامه طباطبایی برد. مطابق ادعای دانشجویان این دانشگاه، روز پنجشنبه درحالی‌که دانشجویان در حال توزیع شماره اول این نشریه دانشجویی بودند، نیروهای حراست با جلب کل نشریه‌ها، یکی از نویسندگان این نشریه را به حراست دانشگاه می‌برند و سپس وی را برای روز جاری از دانشگاه اخراج می‌کنند».
یکی دیگر از دانشجویان رشته علوم اجتماعی این دانشگاه درباره اتفاقاتی که حول محور دانشگاه علامه طباطبایی در حال وقوع بود نیز به شرق گفته بود: «در دانشگاه علامه طباطبایی گارد زیادی روی چاپ نشریات وجود دارد، تا چندی پیش نظارت پیش‌ازچاپ روی نشریات اعمال می‌شد که دانشجویان برای اعتراض امضا جمع کردند و آن را به وزارت علوم فرستادند و این مساله حل شد».
در زمان شریعتی تنها یک نشریه و آن هم در دانشگاه پرستاری منتشر می شد اما در دوران سلیمی تعداد نشریات افزایش یافت اما مساله مشخص این بود که شریعتی نمی خواست هیچ صدایی بشنود و به نظر می رسد سلیمی تمایلی به شنیدن صدای منتقد نداشت.امیر جلالی یکی از دانشجویان دانشگاه علامه و دبیر تشکل‌های دانشگاه در پاسخ به این سوال که چرا نشریه سیاه مشق به آن شکل جمع‌آوری شد، می‌گوید:«آنها در پاسخ گفته بودند وضعیت دانشگاه را با سیاه نمایی نشان می دهد». موضوعی که بعدها نیز ادامه پیدا می کند. امیرجلالی نشریه باران را به عنوان دو هفته نامه در دانشگاه علامه راه‌اندازی می کند اما تنها پس از چند شماره، فشارها به وی شروع می شود.در ابتدا به وی گفته می‌شود نشریه ماهنامه است و او به سختی موفق می شود مجوز دو هفته نامه را دریافت کند.
جلالی به عنوان دبیرتشکل‌ها نیز حرف‌های بسیاری برای گفتن دارد. یکی از مهمترین بخش‌های سخنان وی به این موضوع مرتبط است که دخالت ریاست دانشگاه در امور عادی تشکل‌ها نیز چشمگیر است. تاحدودي هر میزگرد یا برنامه‌ای که در خواست آن برای مسئولان دانشگاه ارسال می‌شود با تغییرات همراه است.
اعمال نظرهاي شخصي
جلالی به «قانون» می گوید:«کافی است شما هر درخواستی را ارائه دهید تا با تغییر همراه شود. اگر بخواهید برنامه‌ای در رابطه با انتخابات ریاست‌جمهوری با حضور ابراهیم اصغرزاده ترتیب دهید، وقتی مجوز را می‌گیرید نتيجه میزگردي با حضور شریعتمداری و زیباکلام مي‌شود!».
وی ادامه می دهد:«تاحدودي تمام مجوزها بدون قانون مصوب و بدون هیچ دلیلی در آن دست برده می شود و با تغییرات همراه است. اینکه بسیاری از مجوزهابا اعمال نظر شخصی صادر می‌شوند و نه بر اساس قانون داخلی دانشگاه به یکی ازمشکلات اصلی در دانشگاه تبدیل شده است».
وحشت از انتقاد
نکته دیگری که جلالی به آن اشاره دارد این است که مساله برخورد با نشریات معطوف به هیچ گروه و طیف خاصی نیست. طبق گفته وی نشریه بسیج برای انتقاد به ریاست دانشگاه دچار مشکل شد و در نهایت با دفاع طیف دانشجویان اصلاح طلب بود که مشکل نشریه حل شد.
زمانی که از او می پرسم آیا تمایل سلیمی این بوده است که انتقادی در نشریات نباشد او تصریح می کند: «تمایل ریاست شاید این است که هیچ اتفاقی در دانشگاه نیفتد و همه چیز آرام باشد و هیچ کسی، انتقادی نکند یا حرفی زده نشودکه فضای دانشگاه را حتی اندکی بازتر نکند».
اقداماتي دور از تدبير
اما در این میان اشاره دانشجو به موضوع تشکل‌ها جالب‌است. حرف های وی، گره از موضوع مراسم روز دانشجوي سال قبل باز مي‌كند. زماني كه پوستری منتشر شد و در آن نشان می‌داد روز ۱۶ آذر فیلم سلام بمبئی با حضور گلزار در دانشگاه اکران خواهدشد!موضوعي بي‌ربط كه واکنش شدید دانشجویان را برانگیخت.اعتراض‌ها به گونه‌اي بود که در فضای مجازی، ریاست دانشگاه علامه مورد خطاب واقع شد که آیا می داند روز ۱۶ آذر، روز شهادت سه دانشجو است و این روز یادمانی از دانشجویانی است که با ظلم و جور می جنگیده اند؟
واکنش‌ها چنان شدتی یافت که درنهایت آن برنامه لغو شد اما توضیحات جلالی می تواند راهگشا باشد.
او می‌گوید:«این موضوع از نگاه ریاست دانشگاه به تشکل‌ها پرده بر می دارد. اینکه مجوزهایی داده می شودکه تا حد امکان از ذات دانشجویی دور باشد.اینکه برای مدت‌ها به تشکل فیلم و عکس علامه رسیدگی مضاعف می‌شد تا در چنان روزی بتوانداز چنین برنامه‌ای رو نمایی کند! اینکه برخلاف تشکل‌های سیاسی و اجتماعی به تشکل‌های دیگر که از قضا، ذات کار دانشجویی را تهی می‌کند اهمیت بیشتری می دهد».
سليمي از زاويه‌اي ديگر
هرچند جلالی اعتقاد دارد که حتی ریاست دانشگاه از اساس با تشکل‌ها مخالف است و تمایلی به تشکل‌یابی دانشجویان ندارد اماشاید برخلاف بسیاری از انتقادات با این بخش چندان نتوان همدل بود. حسین سلیمی به عنوان رییس دانشگاه برخلاف مدیریت قبلی، فضای خفقان دانشگاه را ترمیم کرد.
عملکرد سلیمی تا حدودی قابل قبول است؛اودر حالی وارد دانشگاه شد که در دوره قبل، فضای دانشگاه فضایی بسته بود و دانشجو حق اعتراض و انتقاد نداشت. اگر نيز به وضعيت مدیریت دانشگاه انتقاد‌می‌شد، نتیجه‌اش تعلیق یا اخراج بود. وضعیت برای استادان دانشگاه نیز به همین صورت بود، استادانی که به وضع موجود انتقادی می‌کردند با آنها به شیوه‌های گوناگونی برخورد می‌شد؛ بسیاری از استادان از دانشگاه اخراج یا به اجبار بازنشسته شدند.
حسین سلیمی به عنوان چهره معتدل در دولتی که هوا در آن معتدل شده بود به دانشگاه علامه آمد و نباید از انصاف گذشت که عملکردهای مثبتی هم داشته است اما آنچه بیش از همه باعث شد تا انتقادات سال به سال شدت گیرد این بود که بسیاری از دانشجویان اعتقاد داشتند اگر مدیریت قبلی دانشگاه تمایلی به شنیدن هیچ صدایی نداشت، سلیمی علاقه‌مند است صدایی که از دانشگاه به گوش می رسد از فیلتر نظارت و ارزشیابی وی رد شود.این همان پاشنه آشیلی است که بسیاری را نگران می کند. دانشگاهی که دوران شریعتی را از سرگذراند، بي شك اذعان دارد که دوران سلیمی هوایی تازه بود اما هوایی تازه که دانشجو را بیش از همه در قالب همان دانشجوی سربه زیر که در یکی از مهم ترین دانشجویان علوم انسانی کشور تنها سرش در کتاب و درس باشد، می خواهد. اینکه برخی دانشجویان علامه اعتقاد دارند سلیمی، کمترین تحرکات دانشجویی را استخوان درگلو تحمل می‌کند شاید از همین نگرش سلیمی منشعب می شود.
همچنانکه رییس دانشگاه علامه در نشست خبری خود به این موضوع اذعان دارد که از فعالیت جنجالی پرهیز می کند و می‌گوید:« از انجام فعالیت‌هایی که جنبه جنجال برانگیز دارد در حد توان در دانشگاه جلوگیری می‌شود. باید به سمتی برویم که با ایجاد آرامش در فضای این دانشگاه، آن را در مسیری قرار دهیم که به وظیفه اصلی خود که نظریه‌پردازی در حوزه مسائل علوم انسانی است، بپردازد. اما عده‌ای می‌خواهند دانشگاه را به محل جنجال و آشوب تبدیل کنند که این جزو برنامه‌های من نیست و اگر هم کسی توقعی در این زمینه از من دارد، بهتر است از این توقع دست بردارد». مساله این است که مرز جنجال‌سازی برای سلیمی بسیار تنگ و بسته به نظر می‌آید و فعالیت‌های ساده دانشجویی نيز اگر در کنترل او نباشد، برایش تعبیر جنجال‌سازی می یابد.
سلیمی وزیرنشود
با شنیدن حرف‌های دانشجویان علامه، دیگر شاید چندان عجیب نباشد اگر بدانیم هشتگ‌هایی به راه افتاده با عنوان «سلیمی وزیرنشود» که ريیس‌جمهور را خطاب قرار داده است. همان‌گونه که هستند استادان و دانشجویانی که معتقدند سلیمی اگر بتواند دانشگاه و رييس‌جمهور را قانع می‌کند که آزادی نشریات دانشجویی و تشکل‌ها را باور دارد شاید شایستگی این سمت را پیدا کند اما در وضعیت فعلی، سلیمی استاد، کارشناس و ريیس دانشگاهی در سطح بالا در موضوع آموزش است اما در بخش همراهی با نهادهای دانشگاهی، تشکل ها و آزادی دانشجویان و حتی احترام به حریم دانشجو در باره وی اما و اگرهای بسیاری وجود دارد.
- 14
- 2
