یک روز تخته‌گاز می‌ری به سمت تلویزیون تا بابت عدم پرداخت حق پخش تلویزیونی فوتبال همه آنها را له کنی. دوربین‌های سیما را به ورزشگاه‌ها راه نمی‌دی و مجلسی‌ها رو به همراه روسای باشگاه‌ها جمع می‌کنی و به جنگ تلویزیون می‌ری تا نشان دهی که می‌خواهی کاری کنی. روز دیگر دختران قهرمان تیم ملی فوتسال را که از سوی خود تلویزیون تحریم شده بودند و دیده نشدند بر‌می‌داری و می‌ری زیارت رئیس کل سیما که چی؟
که ثابت کنی حق با تلویزیون بوده و نباید درخشش و قهرمانی زنان ایرانی انعکاس پیدا می‌کرده و عمل و رفتار صدا و سیما درست بوده است؟ تازه، چرا به‌رغم میل باطنی آنها مجبورشان کردی که به دیدن کسی بروند که آنها را بایکوت کرده بود؟! اون هم با کلی دبدبه و کبکبه و با نماد پیراهن یار دوازدهم که اصلا برازنده سیما نیست. گفته می‌شود هیچ‌کدام از دختران خبر نداشتند که قرار است چنین دیداری داشته باشند. گویا شما به آنها دستور داده بودی تا به تلویزیون بروند و منتظر باشند. همین.
آقای رئیس! می‌دانی ملاقات زورکی یعنی چه و چه تبعاتی می‌تواند داشته باشد؟ می‌دانی یار دوازدهم کیست و به چه کسی می‌گویند؟ چرا کسی که ذره‌ای برای فوتبال (فوتسال) دل نمی‌سوزاند و حقش را نمی‌دهد باید نماد یار دوازدهم فوتبال و فوتسال را دریافت کند. مگر سیمای ما از فعالیت‌های فوتبال بی‌نصیب است که نباید از درآمدهای حاصله حق او را عودت دهد؟ مگر قانون نمی‌گوید که حق پخش تلویزیونی؛ بسته‌ای حقوقی است که صاحب و برگزارکننده آن رویداد از طریق فروش آن به شبکه‌های تلویزیونی به آنها اجازه پخش این رویداد را داده و در ازای دریافت مبلغ معینی درآمد کسب می‌کند؟
مگر شما برگزارکننده رویداد به این بزرگی در کشور نیستید که حالا ساکت شده‌اید و به قدردانی مجموعه‌ای رفته‌اید که تمام درآمدهای حاصل از این رویداد را به خود اختصاص می‌دهد؟مگر صداوسیما در سال ۱۳۸۷ راضی نشد قرارداد خریداری حقوق پخش لیگ برتر کشور را امضا کند و در یک قرارداد سه ساله، در سال اول ۱۰ میلیارد و در سال دوم ۱۱ میلیارد تومان به فدراسیون فوتبال پرداخت کند؟ تازه این رقم در سال‌های بعد به ۱۵ میلیارد تومان هم رسید. پس چرا صداوسیما فقط چهار میلیارد تومان برای سال اول بابت خریداری حقوق تلویزیونی مسابقات به سازمان لیگ پرداخت کرد؟ بقیه‌اش چرا پرداخت نشد؟
آقای تاج، یادتان رفته برای تمدید قرارداد میان فدراسیون فوتبال و صداوسیما در سال ۱۳۹۳، فدراسیون سالیانه ۱۶۰ میلیارد تومان مطالبه کرد، اما صداوسیما تنها حاضر شد ۲۰ میلیارد تومان بدهد؟ و نتیجه‌اش چی شد؟
آقای مهندس! اطلاع دارید که مشتریان فدراسیون‌ها و باشگاه‌ها در بازار حقوق تلویزیونی، شبکه‌های تلویزیونی هستند؟ به‌طوری که این ارگان‌های ورزشی، حقوق تلویزیونی مربوط به مسابقات تیم‌های خود را در این بازار به مزایده می‌گذارند و به بالاترین پیشنهاد می‌فروشند. شبکه‌هایی که بدون خریداری حقوق تلویزیونی رویداد، آن را پخش می‌کنند اقدام‌شان غیرقانونی بوده و صاحب حقوق آن رویداد و مسابقه، می‌تواند نزد مراجع قضایی از شبکه مذکور شکایت و خسارت دریافت کند. حالا اگر باشگاه‌ها و فدراسیون فوتبال خودشان راسا اقدام به فروش حق پخش بازی‌ها به شرکت‌های پخش بین‌المللی کنند آیا اجازه آن را خواهند داشت؟ در این وسط چه کسی سود می‌کند و چه کسی خسارت می‌بیند؟
چرا فدراسیون فوتبال بابت حقوق پخش تلویزیونی تیم ملی، که محصول اصلی‌اش به‌شمار می‌رود، پولی از صداوسیما بابت حقوق پخش نمی‌گیرد؟ این در حالی است که اساسنامه جدید فدراسیون فوتبال که به تصویب هیات دولت هم رسیده در ماده ۷۵، فدراسیون را صاحب این حقوق دانسته است.
جهت اطلاع جنابعالی باید بگوییم؛ برای اولین‌بار در زمان ریاست محسن صفایی‌فراهانی، فدراسیون فوتبال توانست این حق خود را بگیرد و خود حقوق بازی‌هایی که در خارج از کشور برگزار می‌شد را بازاریابی کند. به‌عنوان دو نمونه، حق پخش بازی دوستانه مقابل آمریکا پس از جام جهانی ۱۹۹۸ به یک شرکت آرژانتینی به مبلغ ۱۶۰ هزار دلار فروخته شد که ۸۰ هزار دلار آن به فدراسیون فوتبال ایران تعلق گرفت. یک‌بار نیز بازی در ژاپن مقابل تیم ملی این کشور ۴۰ هزار دلار به یک شرکت خارجی فروخته شد و سیما اصلا حق پخش زنده آن بازی را نخرید و آن بازی فقط از طریق تلویزیون و از طریق گزارش تلفنی پخش شد.
آقای تاج بفرمایید کدوم طرف هستید؟ طرف فوتبال که سال‌هاست برای دریافت حق خودش از سیما هنوز نتوانسته ریالی از آن بگیرد و به زخم‌هایش بزند؟ یا طرف کسی که از فوتبال ده‌ها برنامه گوناگون به‌منظور ایجاد اشتغال و درآمدزایی برای کارمندان صدا و سیما می‌کند؟ بماند اینکه در خلال پخش بازی‌های فوتبال از تبلیغات تلویزیونی چقدر عاید آن می‌شود!
لطفا هر کاری هم می‌کنید، لااقل با احساسات این دختران جوان و قهرمانان دلسوخته بازی نکنید. آنها تازه ابتدای راه هستند و باید فکر و اندیشه‌شان به امور فنی و زندگی خانوادگی‌شان هم باشد. حیف است از حالا ذهن آنها را با چنین رفتارهایی مکدر کنید.
مرتضی موسوی‌زنوز
- 17
- 3
