منطقه ۵۱، مرموزترین پایگاه نظامی جهان + تصاویر

منطقه ۵۱ که به انگلیسی Area 51 یا گروم لیک (Groom Lake) نامیده می‌شود، مکانی است که همواره با مجموعه‌ای از شایعات همراه بوده است. به عقیده بسیاری، این منطقه که در صحرای نوادا قرار دارد، مرموزترین پایگاه نظامی جهان است که برای انجام پروژه‌های سری و تحقیقات روی موجودات فرازمینی مورد استفاده قرار می‌گیرد.

منطقه ۵۱ جایی‌ است که برای آزمایش سیستم‌های نوین پروازی و سخت‌افزار‌های نظامی فوق سری ایالات متحده در نظر گرفته شده است. در مرکز صحرای نوادا جاده‌ای بی‌نشان و خاکی وجود دارد که به ورودی منطقه ۵۱ (Area 51) منتهی می‌شود، جایی که فقط توسط حصاری از جنس زنجیر محافظت می‌شود و دروازه‌ای پر ابهت و علائمی هشدار دهنده برای خاطیان دارد.

منطقه ۵۱ چیست؟

تصور می‌شود در پشت درهای بسته این مکان، پایگاهی فوق سری متعلق به ارتش آمریکا وجود داشته باشد که بدون هیچگونه واکنشی، تنها نظاره‌گر شایعاتی است که درباره آن گفته می‌شود.

در آنسوی ورودی منطقه ۵۱ دوربین‌ها تمامی زوایا را تحت کنترل دارند. در بالای تپه‌ای در دوردست، ماشین باربری سفید رنگ با شیشه‌های دودی قرار دارد که گویا همه‌چیز را تحت نظر می‌گیرد.

ناظران محلی می‌گویند پایگاه نظامی، حتی تمامی خرگوش‌ها و لاک‌پشت‌هایی را که در اطراف این حصار حرکت می‌کنند، می‌شناسند. عده‌ای دیگر ادعا می‌کنند در جاده‌های اطراف مرموزترین پایگاه نظامی جهان سنسور‌هایی جاسازی شده است که همه چیز را تحت نظر دارند.

هیچ بیگانه‌ای در مرموزترین پایگاه نظامی فوق‌سری ایالات متحده وجود ندارد، اما این بدین معنا نیست که اتفاق قابل ذکری آنجا رخ نمی‌دهد.

آنچه دقیقا در این مکان در حال وقوع است، در طی چند دهه گذشته گمانه‌زنی‌های بی‌پروایی را به بار آورده است. برخی تئوری‌های توطئه از وجود بیگانگان فرازمینی و موجودات فضایی در این منطقه حکایت دارند؛ بازدید کنندگانی کهکشانی که از جایی در آسمان بالای سرمان به تماشای ما نشسته‌اند.

یکی از پر رنگ و لعاب‌ترین شایعات از رسوایی برخورد رازول (Roswell) در سال ۱۹۴۷ منشا می‌گیرد؛ یک هواپیما متعلق به شوروی سابق که بر این اساس توسط یک فرازمینی جهش‌یافته هدایت می‌شده است و بقایای آن در زمین منطقه ۵۱ باقی مانده است.

برخی حتی بر این باورند که دولت ایالات متحده فرود ماموریت آپولو بر سطح ماه را نیز در یکی از آشیانه‌های این پایگاه فیلمبرداری کرده است.

“این قدمی کوچک برای یک انسان و جهشی عظیم برای بشریت است.”

آیا این جمله معروف از نیل آرمسترانگ تنها بخشی از یک سناریو برای عقب نماندن از روس‌ها در رقابت‌های فضایی نبود؟ آیا آپولو ۱۷ آخرین پروژه‌ای بود که انسان‌ها را در سطح ماه فرود آورد یا دولت وقت آمریکا این بازی را صرفا برای ترسیم چهره‌ای مثبت از آمریکا پس از جنگ ویتنام به راه انداخت!

آنچه درخصوص تمامی این افسانه‌های رازآلود با جدیت می‌توان عنوان کرد، آن است که منطقه ۵۱ محلی واقعی است و هنوز هم به فعالیتی ناشناخته ادامه می‌دهد. همچنین به نظر می‌رسد که احتمال‌هایی نظیر وجود بیگانگان و فیلمبرداری فرود بر روی ماه در این پایگاه از اساس باطل است، اما به احتمال بسیار، اتفاقی در ورای درهایی بسته این منطقه مرموز در صحرای نوادا در حال رخ‌دادن است که فقط افراد معدودی مجاز به دانستن آن هستند.

پیتر مرلین (Peter Merlin)، نویسنده و مورخ هوافضا که بیش از سه دهه از عمر خود را به تحقیق در مورد این منطقه اختصاص داده است، می‌گوید: “جنبه ممنوعیت منطقه ۵۱، مردم را به سوی فهم بیشتر در مورد آن سوق داده است. مسلما اتفاقات بیشتری آنجا رخ خواهد داد.”

هواپیما‌های شناساگر پروژه U-2 قابلیت پرواز در ارتفاع بالا را دارند. این تصویر متعلق به دهه ۱۹۵۰، یک نمونه از این سازه‌ها را نشان می‌دهد. (اعتبار: نیروی هوایی ایالات متحده آمریکا ‎/Getty Images)

سرچشمه رمز و راز منطقه ۵۱ کجاست؟

شروع داستان این منطقه به طور مستقیم با توسعه پروژه هواپیمای اکتشافی U-2 توسط ایالات متحده ارتباط پیدا می‌کند. پس از جنگ جهانی دوم، اتحاد جماهیر شوروی پرده آهنین (Iron Curtain) یا مرز تقسیم کننده اروپا پس از جنگ دوم جهانی در اطراف خود و سایر بلوک شرق  را به سمت جنوب امتداد داد و بدین وسیله از انتقال اطلاعات به سایر نقاط جهان جلوگیری کرد.

در سال ۱۹۵۱ شوری از حمله کره شمالی به کره جنوبی در ژوئن ۱۹۵۰ حمایت کرد. به مرور واضح‌تر می‌شد که کرملین در صدد است تا نفوذ خود را هرچه بیشتر گسترش دهد. آمریکا نگران فناوری و قدرت شوروی برای یک حمله غافلگیرانه بود.

این نگرانی از آن جهت بود که تنها یک دهه قبل و در هفتم دسامبر ۱۹۴۱ هواپیما‌های جنگنده ژاپن به پایگاه دریایی ایالات متحده آمریکا در پرل هاربر حمله و آنرا نابود کردند. این حمله قریب به ۲۵۰۰ کشته بر جای گذاشت.

در اوایل دهه ۱۹۵۰، نیروی هوایی و دریایی ایالات متحده، هواپیمای شناسایی را بر فراز شوروی به پرواز درآوردند. اما این هواپیما در معرض خطر جدی پدافند هوایی روس‌ها بود. در ماه نوامبر ۱۹۵۴، آیزنهاور، رئیس جمهور آمریکا، برنامه تحت عنوان برنامه توسعه هواپیمایی U-2 را برای تولید هواپیما‌های شناساگر پرواز‌کننده در ارتفاع بالا، تائید کرد.

یکی از اولین دستور‌ها یافتن یک منطقه دوردست و مخفی برای انجام مرحله تمرین و آزمایش این برنامه بود. در بخش جنوبی بیابان نوادا و در حوالی یک دریاچه نمک به نام گروم لیک (Groom Lake)، گزینه مناسب پیدا شد. این مکان در جریان جنگ جهانی دوم برای خلبانان ارتش هوایی کورپس (Corps)، محل ذخیره مهمات هوایی بوده است.

این مکان که براساس نقشه، تحت عنوان منطقه ۵۱ شناخته می‌شود، به یکی از پایگاه‌های فوق سری ارتش ایالات متحده تبدیل شد. نکته‌ای جالب در خصوص نام این منطقه وجود دارد!

مهندس کلی جانسون (Kelly Johnson)، یکی از طراحان برجسته هوانوردی آمریکایی برای آنکه کارکنان را برای همکاری در این محل متقاعد کند، هرگز از عبارت منطقه ۵۱ استفاده نمی‌کرد و در عوض عبارت اغواکننده “Paradise Ranch” به معنای مرتع بهشتی را به کار می‌برد.

گروم لیک چگونه به یک افسانه بدل شد؟

مرحله آزمایش برنامه U-2 در جولای ۱۹۵۵ آغاز شد و بلافاصله مشاهدات در خصوص اشیایی ناشناس با قابلیت پرواز (Unidentified flying object) افزایش یافت. جزئیات گزارش سال ۱۹۹۲ سازمان سیا که در سال ۱۹۹۸ اصلاح و نیز در ۲۰۱۳ به طور کامل منتشر شد، شاهدی بر این مدعاست.

بسیاری از این مشاهدات توسط خلبان‌های هواپیما‌های تجاری انجام شده بود. این خلبان‌ها هرگز هواپیماهایی نظیر سازه‌های U-2 را در چنین ارتفاع بالایی ندیده بودند.

در آن زمان پرواز‌های خطوط هواپیمایی در ارتفاع بین ۱۰ هزار و ۲۰ هزار پا به انجام می‌رسید. هواپیماهای ارتشی نیز می‌توانستند به ارتفاع ۴۰ هزار پایی برسند، حتی در آن زمان برخی بر این باور بودند که پرواز‌های سرنشین‌دار امکان بالاتر رفتن از این ارتفاع را نخواهند داشت.

برای مقایسه می‌توان گفت پروازهای خطوط هوایی مدرن امروزی می‌‌توانند در ارتفاع ۴۵ هزار پایی نیز پرواز کنند. با این تفاسیر مشاهده پرنده‌های پروژه U-2 در ارتفاع نامعمول ۶۰ هزار پایی جای شگفتی بسیاری داشت.

قاعدتا مقامات نیروی هوایی می‌دانستند که بخش عمده‌ای از این مشاهدات توضیح داده نشده مربوط به پروژه U-2 بوده است، اما هرگز اجازه نمی‌دادند آن جزئیات در اختیار عموم مردم قرار گیرند. پس دور از ذهن نیست که “پدیده طبیعی تلقی کردن” و یا “یک مطالعه آب‌ و هوایی در ارتفاع بالا”، به عنوان توضیحاتی برای مشاهدات یوفوها تلقی می‌شد.

مانند وقتی که در سال ۱۹۶۰ هواپیما گری پاورز در پروژه U-2 بر فراز آسمان روسیه مورد اصابت یک موشک اس-۷۵ دوینا قرار گرفت و سرنگون شد.

کلی جانسون (Kelly Johnson) سمت چپ، در کنار فرانسیس گری پاورز (Francis Gary Powers) در نمایی که در پس زمینه آن یک هواپیما U-2 دیده می‌شود. پاورز در سال ۱۹۶۰ در یک پرواز جاسوسی برای سازمان سیا در آسمان اتحاد جماهیر شوروی به سر می‌برد که توسط موشک اس-۷۵ روس‌ها مورد اصابت قرار گرفت و سرنگون شد. پاورز از این سقوط جان سالم به درد برد، اما توسط نیروی‌های شوروی زندانی شد و دیری نگذشت که با یکی از نیروی‌های روس معاوضه شد. (اعتبار: نیروی هوایی ایالات متحده آمریکا)

نکته جالبی که در خصوص گزارش منتشر شده سیا در سال ۲۰۱۳ به چشم می‌خورد، تایید وجود منطقه ۵۱ است. در حالی که در نسخه سال ۱۹۹۸ هنگام اشاره به نام و موقعیت جغرافیایی پایگاه آزمایش برنامه U-2 اصلاحیه‌هایی به چشم می‌خورند، اما در نسخه تقریبا بدون اصلاحیه سال ۲۰۱۳ موارد بیشتری از جمله چندین ارجاع به منطقه ۵۱ ، دریاچه نمک گروم لیک (Groom Lake) و حتی نقشه این ناحیه، آشکار شده است.

ماموریت منطقه ۵۱ در اواخر دهه ۱۹۵۰ به پایان رسید، اما همچنان سایر هواپیماهای فوق سری ارتش در این منطقه مورد آزمایش قرار می‌گیرند. هواپیمای جاسوسی A-12 و تعداد زیادی از هواپیما‌های مخفی نظیر پرنده شکاری (Bird of Prey)، سکوت آبی (TACIT BLUE) و F-117A در طول این سال‌ها در صحرای نوادا مورد توسعه و آزمایش قرار گرفتند.

اسناد محرمانه دیگری نیز منتشر شده‌اند که از نقش این منطقه در “پروژه نان شیرین” (Project Have Doughnut) خبر می‌دهند. پروژه‌ای محرمانه در دهه ۱۹۷۰ که به منظور مطالعه مخفیانه هواپیما‌های میگ (MiG) اتحاد جماهیر شوروی طراحی شد.

“این قانون سیاره زمین است. عامه مردم ادعا می‌کنند با چیزی ماورایی و آسمانی مواجه شده‌اند. در حالی که در حقیقت آن یکی از فوت و فن‌های خوب و قدیمی آمریکایی هاست.”

مرلین می‌گوید:

آنها هواپیماها را بر فراز منطقه ۵۱ به پرواز درآوردند … جنگجویان‌مان را به میدان جنگ فرستادند، تنها برای اینکه تاکتیک‌های خود را توسعه دهند. آنها یاد گرفتند که در ازای مقابله، می‌توان پیشرفت کرد و این موضوع کماکان ادامه دارد. به همین دلیل است که بجای میگ‌های ۱۷ و ۲۱، امروز صحبت از میگ‌‌های ۲۹ و سوخوی ۲۷ است.

در سپتامبر سال ۲۰۱۷ یکی از خلبان‌های نیروی هوایی آمریکا تحت شرایطی مرموز در پروازی در پایگاه نلیس (Nellis) در نوادا و متعلق به نیروی هوایی کشته شد. پنتاگون هویت هوایپما را اعلام نکرد. گمانه‌زنی‌ها بر آن است که کلنل اریک شالتز (Eric Schultz) به احتمال زیاد با یک جت خارجی که ایالات متحده آن را به دست آورده، پرواز می‌کرده است.

نمایی بالا از منطقه ۵۱ که در ۲۰ جولای ۲۰۱۶ به ثبت رسیده است. (اعتبار: Getty Images)

نظریات مربوط به وجود بیگانگان و موجودات فرازمینی در این منطقه در سال ۱۹۹۸ قوت گرفت. وقتی باب لیزر (Bob Lazer) در مصاحبه با شبکه‌های محلی لاس وگاس، ادعا کرد زمانی که در پایگاه منطقه ۵۱ کار می‌کرده، بیگانگان را ملاقات و در مهندسی معکوس فضاپیما‌ی آنها کمک کرده است.

بسیاری این نظر را نادیده گرفته و آن را صرفا یک داستان علم تخیلی می‌پندارند، حتی برخی نیز مانند مرلین که سال‌ها زمان، صرف گفتگو با مهندسان و کارمندان سابق مرموزترین پایگاه نظامی جهان کرده است، از این طرز تفکر برآشفتند.

پیتر مرلین می‌گوید:بعضی از افرادی که در این مکان‌ها کار می‌کنند و این هواپیما‌های فوق‌‌العاده را می‌سازند، تا مرز دیوانگی نیز پیش می‌روند. این قانون سیاره زمین است. عامه مردم ادعا می‌کنند که با چیزی ماورایی و آسمانی مواجه شده‌اند. در حالی که در حقیقت، آن یکی از فوت و فن‌های خوب و قدیمی آمریکایی هاست”

واقعیت جایی خارج از صحرای نوادا در جریان است

منطقه ۵۱ امروزه نیز کاربردهای زیادی دارد. بنابر نقشه‌های گوگل ارث (Google Earth) ساخت و سازهای جدید، به طور مداوم در حال گسترش است. هر روز صبح خیلی زود، با دقت بسیار می‌توان بالا و پایین رفتن نور‌هایی عجیب و غریب را در آسمان به تماشا نشست. نه، اشتباه نکنید، یوفوها نیستند!

در حقیقت شما علائم ارسالی (موسوم به Janet) هواپیما مسافربری نیمه مخفی را مشاهده خواهید کرد که کارکنان را از فرودگاه مک‌کارن لاس وگاس به پایگاه منتقل می‌کند. در زیر می‌توانید تصاویر گرفته شده از منطقه ۵۱ توسط گوگل ارث را مشاهده کنید.

عده‌ کمی در خصوص آنچه این روز‌ها در سری‌ترین پایگاه نظامی آمریکا در حال رخ دادن است، مطمئن هستند. پیتر مرلین، بر پایه مطالعاتش یک سری حدسیات دارد؛ از جمله بهبود و توسعه تکنولوژی‌های مخفی، سلاح‌های پیشرفته، سیستم‌های جنگی الکترونیکی و به طور ویژه، وسایل نقلیه هوانوردی بدون سرنشین.

کریس پوکاک (Chris Pocock)، مورخ برجسته برنامه U-2 و نویسنده چندین کتاب در همین زمینه، به وبسایت Popular Mechanics گفته است:

به گمان من هواپیما‌های سری، اشکال نامانوس ارتباطات رادویی، سلاح‌های هدایت‌کننده انرژی و لیزر‌ها از موارد تحت توسعه در این پایگاه هستند.

درست است که شاید تمام روایت‌های مربوط به این مکان، صرفا چیزی بیشتر از یک داستان تخیلی ساختگی نباشند، اما مگر ممکن است عامه مردم را از فکر کردن پیرامون آنچه در ورای حصارهای پایگاه می‌گذرد، باز داشت؟

آقای مرلین می‌گوید: “در پایه‌ای‌ ترین حالت، باید گفت این طبیعت انسان است که در هر زمان، برای فهم چیستی هرآنچه در نظرش مرموز و یا ممنوع باشد، به فکر فرو رود.”

واقعیت باشد یا صرفا یک تخیل، موجودات فضایی به عنوان یک طرح توریستی جدی در این منطقه نیز مطرح هستند. در سال ۱۹۹۶، ایالت نوادا به عنوان “بزرگراه فرازمینی‌ها” نامگذاری شد. از این جهت که مقاصد گردشگری مانند مرکز تحقیقات بیگانگان (Alien Research Center) و مسافرخانه Little A’Le’Inn  در شهر کوچک راچل ( با جمعیت حدود ۵۴ نفر) در این ایالت چشم‌ها را متوجه خود کرده بود.

از دیگر عجایب گردشگری مربوط به بیگانگان می‌توان به جایی در بخش غربی منطقه ۵۱ اشاره کرد که دارای فاحشه‌خانه بیگانگان است و بعنوان تنها فاحشه‌خانه دنیا که تم موجودات فرازمینی را دارد، تبلیغات انجام می‌دهد.

ورود به درون پایگاه برای عمده افراد نیازمند ارائه کارت نیست. افراد کنجکاو قادر هستند به سمت دروازه‌های جلو و عقب حرکت کنند. اگر چنین قصدی دارید، در نظر داشته باشید، افراد محلی به شما آدرس خواهند داد. همچنین وبسایت Dreamland Resort منبع خوبی پر از نقشه‌ها، مسیر‌های رانندگی و اطلاعات دست اول است.

با این حال، برای برنامه‌ریزی یک سفر به سوی منطقه ۵۱ باید جانب اطمینان را رعایت کرد. آنجا یک بیایان است، بنابراین همراه بردن مقدار زیادی آب، غذاهای سبک، پوشش‌های مناسب آب و هوایی (مخصوص روز‌های گرم و شب‌های سرد) ضروری به نظر می‌رسد.

سرویس‌های تلفن همراه و جی‌پی‌اس به نظر می‌رسد کار نخواهند کرد. بنابراین نسخه‌های چاپی و نقشه‌های واقعی همراه داشته باشید. پمپ‌های بنزین به تعداد کم و در فاصله زیاد از یکدیگر واقع شده‌اند، بنابراین سوخت‌های یدکی و تایر اضافی همراه داشته باشید.

همچنین به یاد داشته باشید که دولت حقیقتا نمی‌خواهد شما از اسرار مرموزترین پایگاه نظامی جهان سر در بیاورید. مرلین و پوکک هر دو تایید کرده‌اند که تحت نظارت شدید قرار دارند و توسط محافظان و نیرو‌های امنیتی (از جمله پرواز نزدیک یک F-16) مورد ارعاب قرار گرفته‌اند.