متأسفانه دولت یازدهم و خیلی متأسفانه‌تر بزودی دولت دوازدهم (دلواپس مآبانه!) تمام دستاوردهای گذشته را نقش برآب کردند و هرچه ما هشت سال رشته بودیم، پنبه کردند و ریختند در حلیم‌ها. ماجرا از این قرار است قدیم‌ها وقتی یک مسئول عزیزی در ورزشگاه فوتبال یا استادیوم کشتی حضور پیدا می‌کرد، شکست ما حتمی بود.
از آنجایی که ما یک زمانی دستی در راه‌اندازی طرح‌های عمرانی (البته در کلام!) داشتیم، بیشتر پل‌های ساخته شده در کشور در سالن کشتی ساخته شدند، به این صورت که رئیس دولتی وارد استادیوم می‌شد و ناگهان کشتی‌گیر ما روی پل رفته و ضربه فنی می‌شد.یا تیم فوتبال ما پس از حضور یک مقام مسئول در ورزشگاه ناگهان پیروزی را با شکست و حذف از جام‌جهانی عوض می‌کرد. اما امروز متأسفانه تیم‌ملی ما دو بازی مانده به پایان مسابقات به جام‌جهانی راه پیدا می‌کند، این همه عجله و شتاب از کجا نشأت می‌گیرد؟ لابد پس فردا هم می‌خواهید از گروه خود در جام‌جهانی صعود کنید؟
به قول یکی از کاندیداهای محترم ریاست‌جمهوری«آقای کی‌روش واسه این چه جوابی دارین؟!». متأسفانه ما اخلاق را در عرصه ورزش واگذار کرده‌ایم و فقط نتیجه‌گرا شده‌ایم. در گذشته به سبک پوریای‌ولی در مسابقات شکست می‌خوردیم تا والده بازیکنان تیم‌های دیگر خوشحال شوند.این حب پیروزی و این اصرار به برنده شدن از اثرات برجام نباشد پس از اثرات چیست؟ باور کنید ما یک زمانی تا به جام‌جهانی برویم، بلایی بر سر علاقه‌مندان به فوتبال و مردم می‌آوردیم که تا تعدادی سکته نکرده و به دیار باقی نمی‌شتافتند ما نمی‌توانستیم راهی این مسابقات شویم. اصلاً به قدری ما هیجان صعود به جام جهانی داشتیم که یک بار اعضای بوکوحرام اعلام کردند: «بابا شل کنید، فوتبال برد و باخت داره دیگه!». یک زمانی امید ما این بود که علی‌اکبر‌استاداسدی به خودمان گل نزند تا بتوانیم به جام‌جهانی برویم اما دیشب به گونه‌ای صعود کردیم که اگر جواد خیابانی دو دقیقه دیگر میکروفون دستش بود به خروشچف و گورباچف و آنتوان چخوف هم سلام می‌رساند.
فریور خراباتی
- 14
- 5
