حادثه همه جای دنیا چهار مرحله داره. وقوع حادثه، امدادرسانی موقت، مطالعه نیازهای بلندمدت، رفع نیازهای بلندمدت. تو ایران هم همین چهار مرحله رو داره، فقط اسم مراحلش فرق میکنه.
وقوع حادثه: خوشبختانه این مرحله طبق استانداردهای جهانی انجام میشه و چیزی از بقیه کشورها کم نداره. دلیل اصلیشم اینه که وقوع حادثه دست ما نیست، وگرنه به همت مسئولان زلزله زیر ۱۶ ریشتر نداشتیم.
هجوم سلفی بگیرانه: از اینجا دیگه راه ما از بقیه دنیا جدا میشه و سیستم کاری خودمون‌رو داریم. اصلا میگن تلخی حادثه رو باید با سلفی بعدش شست و برد پایین. به‌خاطر همین، کل ملت هجوم میبرن سمت مناطق آسیب دیده و سعی میکنن با دوربین جلوی گوشی‌های خودشون از آلام حادثه‌دیده‌ها بکاهن!
گیج زدن مدیرانه: به دلیل شلوغی‌ای که در مرحله قبل پیش میاد و البته تمرین‌های بی‌شمار و آمادگی بی‌نظیر همه ارگان‌ها، نصفشون ۱۰ ساعت بعد از حادثه متوجه میشن چی شده و به سمت منطقه حرکت میکنن. این‌قدر هم شوق خدمت بالاست که به محض ورود، اول راه بقیه ارگان‌ها رو ميبندن که اونا نتونن بیشتر از اینا خدمت کنن. این مرحله ترجیحا با هماهنگی صداوسیما انجام شه بهتره.
وعده برای رفع نیازهای بلندمدت: خب چیزی که مشخصه، ما باید یجوری مردم رو آروم نگه داریم. بهترین راه هم اینه که وعده بدیم همه چی ظرف یک سال آینده درست میشه. تا یه سال دیگه هم کسی اصلا یادش نمیاد چی به چی بود؛ مهم همین بود که در شرایط بحران بتونیم آرومشون کنیم. بقیه‌اش حل میشه اگه قسط مسکن‌شون‌رو به موقع پرداخت کنن!
ضمنا دست تک‌تک کسایی که رفتن به‌خاطر خودِ کمک کردن، کمک کنن و دنبال حواشی نبودن‌رو می‌بوسیم و ازشون تشکر می‌کنیم. روی صحبت ما با اون اقلیت چهاردرصدی بود که از همه چی دنبال شوآفِشن. لطفا به بقیه برنخوره. عصبانی هم نشید. لپ تاپ‌رو کجا می‌بری؟ نزن! چته؟ آی... .
مهرشاد مرتضوی
- 10
- 1
