متاسفانه یک اتفاقی که این روزها دارد می‌افتد این است که در قبال خواسته‌های مسئولان کشور بی‌توجهی و اهمال صورت می‌گیرد و آنچه که البته به جایی نرسد فریاد است. وضعیت جوری است انگار همه توی گوش‌شان پنبه کرده‌اند که صدای این مسئولان مظلوم به جایی نرسد. مثلا شما ببینید اخیرا نماینده مظلوم شهریار رفته یک ایستگاه آتش‌نشانی را افتتاح کند وقتی آنجا می‌رود در کمال ناباوری متوجه می‌شود که اسم همه را روی بنر افتتاحیه زده‌اند غیر از اسم ایشان.
این بزرگوار هم که از این همه بی‌توجهی و توهین به ستوه آمده همان جا نشسته پا بر زمین کوفته که نوموخوام، نوموخوام. به این معنی که من مسئول نشده‌ام که شما مرا نادیده بگیرید. اجازه دهید من هم فریاد اعتراضم به خاطر این همه تبعیض شنیده شود.
حالا آنجا مردم دور ایشان جمع شده‌اند که این بار شما مردانگی کن از حق مسلمت بگذر، این پروژه را افتتاح کن خانه زندگی مردم توی آتش نسوزد اما ایشان که ذره‌ای حاضر نبوده از آرمان‌های خودش عدول کند، همچنان گفته نوموخوام، نوموخوام. چطور اسم پوریا جعفری و شهریار فدایی از کلاس دوم ب را توی بنر زده‌اید اسم من را نزده‌اید! اصلا به همان پوریا جان و شهرام جان‌تان بگویید بیایند افتتاح‌شان کنند.
تازه این یک مثال کوچک بود. شما همین را درباره این همه وزرا و روسا و مدیران و اصلا همین رییس‌جمهور محترم در نظر بگیر. هر چه این عزیزان می‌گویند مشکلات، اذیت‌مان می‌کند کسی کاری کند، هیچ کس گوشش بدهکار نیست. مردم و مشکلات همدیگر را نگاه می‌کنند و باز دوباره جلوی چشم این عزیزان رژه می‌روند. مردم لطفا همت کنید و مشکلات را حل کنید که مسئولان اصلا حال‌شان خوب نیست!
محمدعلی محمدپور
- 18
- 6
