بابابزرگم یه جمله معروفی داشت که می‌گفت: «آدمِ بساز، بیابون هم واسش گلستونه». راستش ما آدم‌های خیلی بسازی هستیم. یعنی ما تقریبا با هر شرایطی میتونیم خودمون رو وفق بدیم. این‌قدر بساز هستیم که اگر به گوش آقای روحانی برسه ما رو الگوی هر خانواده ایرانی قرار میده و میگه: «تاب‌آوری يعني اين» و به ما اشاره میکنه.
بذارید مثال بزنم. مثلا ما یه آیفون همیشه خرابی داشتیم که هر بار به بابای خدا بیامرزمون می‌گفتیم این رو چرا درست نمی‌کنیم می‌گفت: «بچه‌ها، این تهدید خرابی رو باید به فرصت چست و چابک شدن تبدیل کنیم». این شد که ما کلا بچه‌های ورزشکاری بار اومدیم و خود من رکورد ۱.۴ ثانیه‌ای باز کردن در پس از به صدا دراومدن زنگ رو داشتم، کاری که شاید سریع‌ترین آیفون‌ها هم از انجامش عاجز باشند.
یا وقتی کولرمون تو تابستون و بخاری‌مون تو زمستون خراب میشه سعی می‌کنیم به جای درست کردنش با شرایط دمایی پیش اومده خودمون رو وفق بدیم. مثلا خود من اگر کاتالوگ داشتم حتما روش نوشته بود که بازه دمایی صحرای کالاهاری تا مناطق شمالی سیبری رو میتونم تحمل کنم و خم به هیچ جام نیارم.
راستش الان هم در یه شرایطی هستیم که احساس خطر کردم و مجبور شدم این مطلب رو بنویسم تا صدامون به گوش مسئولان برسه. در واقع مدتیه در خروجی خونه‌مون خراب شده و هر کار کردیم باز نمیشه و تو خونه‌مون گير كرديم.
البته ما خودمون رو با شرایط وفق دادیم و اصلا منظورمون این نیست که مسئولان بیان در خونه‌مون رو درست کنن اما حقیقتا دیگه برای فتوسنتز کردن هم نیاز به اندکی خاک وجود داره. به این وسیله ما از مسئولان فقط درخواست یه مشت خاک گلدون داریم چون در شرایطی هستیم که در رقابت برای حیات با شمعدونی‌های خونه‌مون، فتوسنتزمون به خطر افتاده.
محمدعلی محمدپور
- 12
- 4
