به گزارش خبر آنلاین، تکلیف رقبای دوازدهمین انتخابات ریاست جمهوری هم مشخص شد، تساوی اصولگرایان و اصلاح طلبان تا این مرحله از انتخابات. یک سو حسن روحانی و جهانگیری قرار گرفتند دو چهره مقبول اصلاح‌طلبان و اعتدال‌گرایان و سویی دیگر قالیباف و ابراهیم رئیسی، دو نامزد مورد تایید اصولگرایان. به فاصله کمتری از این دوگانه انتخاباتی به مصطفی هاشمی طبا می‌رسیم، کاندیدایی با ریشه اصلاح‌طلبی و کمی دورتر از او مصطفی میرسلیم یک نامزد یکدست اصولگرا. کاندیدایی که به پشتوانه یک تصمیم تشکیلاتی پا به عرصه انتخابات گذاشت و «نامزد حزبی» باسابقه ترین تشکیلات سیاسی اصولگرا نام گرفت.
موتلفه آمده بود که بماند
آمده بودند که بمانند، تاکید داشتند در مدار وحدت اصولگرایی قدم برخواهند داشت ولی یک «اما» هم داشتند. قرارشان را براین گذاشته بودند که در قامت یک تشیکلات حزبی پرسابقه یک «نامزد حزبی» روانه میدان انتخابات ریاست جمهوری کنند. پابرجا و سفت هم ایستاده بودند و حاضر به کنار گذاشتن این ایده نبودند.
برخی ایده نامزد حزبی را آغازی دیرهنگام اما خوب برای حرکت حزبی می دانستند و برخی دیگر هم آن را ایده ای از پیش شکست خورده قلمداد می کردند. هرچه که بود موتلفه ای هایِ اردوگاه اصولگرا تن به تحلیل های برون تشکیلاتی ندادند و در نهایت از بین همان قدیمی ترهای خود نام مصطفی میرسلیم را به عنوان نامزد مطلوبشان برای رسیدن به پاستور رونمایی کردند. نامی شوک کننده بود و عجیب آنهم وقتی حدس و گمانه ها بر روی اسامی چون بادامچیان یا غفوری فرد می چرخید.
همان روزها بود که ۱۰ چهره اصولگرا گرد هم جمع شدند و با تشکیل یک جبهه جدید انتخاباتی تلاش کردند سازوکاری جدید برای وحدت اصولگرایان را پایه ریزی کنند، تشکیلاتی که مدعی بود به روشی دموکراتیک از پایین به بالا اقدام به انتخاب کاندیدای نهایی انتخابات ریاست جمهوری خواهد کرد.
زمزمه های اختلاف پیران موتلفه و جمنا بلند شد
موتلفه گرچه خاطره خوبی از دورهم نشستن های انتخاباتی نداشت آنهم وقتی سوی دیگر میز نواصولگرایان و جوانترهای اصولگرا نشسته باشند اما اینبار هم پیش روتر از دیگر سنتی های اصولگرا در مراسم و جلسات جبهه مردمی حضور یافت، حضوری که برخی تصور می کردند شاید به معنای عقب کشیدن موتلفه از ایده نامزد حزبی اش و همراه شدن با نواصولگرایان باشد مانند آنچه در انتخابات مجلس دهم بر این حزب گذشت.
گذشت تنها چند هفته از حضور موتلفه ای ها در جلسات جمنایی ها کافی بود تا زمزمه های اختلافی کم کم بلند شد، خبرها می گفت موتلفه با جمنا به اختلاف خورده است، مبنای اختلاف هم چیزی نبود جز کنار گذاشتن نامزد محبوب موتلفه از لیست ۱۰ نفره جمنا که قرار بود نامزد نهایی از بین آن انتخاب شود. در بحبوحه همان زمزمه ها بود که یکباره لیستی ۱۴ نفره منتشر شد که نام مصطفی میرسلیم هم در آن بود.
می گفتند این لیست باج دهی جمنا به موتلفه بوده تا خروج زودهنگام از سازوکار وحدت نداشته باشند. مجمع دوم که برگزار شد دیگر از آن باج دهی هم خبری نبود، میرسلیم به راحتی از لیست ۵ نفره حذف شده بود. امری که شاید موتلفه انتظار آن را نداشت.همین هم بود که باعث شد بدون رودربایستی با رفقای جمنایی شان، کاندیدای خود را در اولین روز ثبت نام انتخابات ریاست جمهوری روانه وزارت کشور کنند.
نقد صریح جمنا و رونمایی از آراء مهندسی شده
میرسلیم زودتر و صریح تر از هم طیفان حزبی اش زبان به انتقاد از جمنا گشود، منتقد سازوکار سیاسی جمنا و تعهد گرفتن های این تشکیلات نوپای اصولگرا بود « وقتی کسی در قالب حزب پا به صحنه سياست مى گذارد، تعهدی به حزب دارد. نمی شود دو جا برود تعهد بدهد؛ به دوستان خود در جمنا گفتم که "شما از من چه تعهدی می خواهید؟ تعهدم را من به موتلفه داده ام و مشخص کرده ام. شما اگر می خواهید بايد با موتلفه همکاری کنید و تعهد من هم در آن وجود دارد و به تعهد جدیدی نیاز نیست، اگر هم نمی خواهید با موتلفه همکاری کنید در این صورت چه مفهوم دارد از افرادی از موتلفه بخواهید تعهد بگیرید و اینها را به طور مستقل کنار بکشید و از موتلفه جدا کنید". این سازوکار به لحاظ سیاسی درست نیست.»
نه فقط منتقد بود که پیش بینی اختلاف درون جمنا را هم می کرد، خاصه آن زمانی که برخی چهره ها چون ابراهیم رئیسی علی رغم قرار گرفتن در لیست نهایی عنوان کردند که مستقل وارد صحنه انتخابات خواهند شد؛« سالی که نکوست از بهارش پیداست. از همین موضع گیری هایی که اخيرا شده در هنگام انتخابات و بعد از نتیجه رأی گیری جمنا می توان به طور واضح استنباط کرد که اینها امکان دارد روی دست هم بلند شوند یا نه.»
درست همینجا بود که یک زمزمه آرام درباره جمنا را رسمیت بخشید و از مهندسی آرا حرف زد، همان چیزی که سبب شده بود علیرضا زاکانی و بذرپاش در لیست نهایی جبهه مردمی رای بالاتری حتی از قالیباف بدست آورند.
پایان رفاقت جمنا و موتلفه در میدان فاطمی رقم خورد
داستان موتلفه و جمنا در نهایت در اولین روز از ثبت نام نامزدهای ریاست جمهوری به پایان رسید و نامزد حزبی موتلفه روانه خیابان فاطمی شد. او پیامش به جمنا را در همان لحظه بعد از ثبت نام داد«جمنا را از لحاظ اخلاقیات قبول دارم نه ساز وکار»؛ میرسلیم و موتلفه آمده بودند بمانند و با رسمی کردن کاندیداتوری میرسلیم مهر تایید بر این تصمیم تشکیلاتی و حزبی زدند.
میرسلیم اما در زمزمه ها و تحلیل های انتخاباتی چندان نام پررنگی در لیست تایید شده های شورای نگهبان نبود، آنقدر که بنظر می رسید برخی چهره های اصولگرا چون حاجی بابایی، نیکزاد یا زاکانی شانس تایید شدن دارند از میرسلیم به خاطر سن بالایش چندان به عنوان شانس تایید صلاحیت نام برده نمی شد، امری که از قضا بیش از همه از سوی جمنایی ها و سیاسیون نزدیک به این تشکیلات سیاسی مطرح می شد تا شاید اینگونه پاسخی به انتقادات میرسلیم از جمنا داده شود.
شورای نگهبان اما گویی متر و معیاری متفاوت از سیاسیون داشت، چه آنکه در نهایت این میرسلیم بود که توانست جواز ورود به رقابت را بگیرد. تایید صلاحیتی که بی شک شوک اول را به جمنا وارد کرد. در لیست تایید شده شورای نگهبان به جز قالیباف و رئیسی که احتمال تایید صلاحیت آنها بالا بود، خبری از دو کاندیدای دیگر این جبهه یعنی زاکانی و حاجی بابایی نبود، حتی خروج کنندگان از جمنا چون زریبافان یا زاهدی هم شانسی برای ورود به میدان رقابت نیافتند. ماجرا آنجا برای جمنا تلخ تر می شود که فراموش نکنیم نه رئیسی نه قالیباف با وجود قرار داشتن در لیست نهایی این جبهه، تاکنون صراحتا از تن دادن به تعهدات و سازوکار تشکیلاتی جمنا سخن نگفته اند.
تایید صلاحیت میرسلیم یک تنفس سیاسی جانانه به موتلفه ای ها بود، خاصه آنکه این تشکل حزبی اصولگرا در چند انتخابات اخیر از جمله مجلس نهم و دهم و ریاست جمهوری یازدهم چندان در راهی کردن نامزدهای مورد تاییدش به بهارستان و پاستورموفق نبوده است. شاید میرسلیم تا پایان در صحنه باقی بماند یا حتی به نفع یک کاندیدای دیگر از عرصه رقابت کنار برود اما بدون شک موتلفه اینبار پیروز رقابت بین نواصولگرایان و سنتی های اصولگرا بود. شاید آن روز که نبی حبیبی صراحتا عنوان کرد«کار خودمان را پیش خواهیم برد» خودش هم تصور چنین ضرب شصت جانانه ای را به دوستان جمنایی اش نمی کرد.
فاطمه استیری
- 16
- 1
