به گزارش ایسنا، حضرت عباس(ع) اسوه صبر وادب و استقامت در چهارم ماه شعبان سال بیست و ششم هجری در مدینه به دنیا آمد. او فرزند بزرگ حضرت ام‌البنین(س) و پسر چهارم امیرالمومنین علی(ع) است. مادر او فاطمه دختر حزام بن خالد از قبیله کلاب است که تاریخ گواهی می‌دهد که پدران و دایی‌های ام‌البنین(س) در دوران قبل از اسلام جزو دلیران عرب محسوب می‌شدند و مورخان آنان را به دلیری در هنگام نبرد ستوده‌اند،افزون بر این، آنان علاوه بر شجاعت و قهرمانی،سالار و بزرگ و پیشوای قوم خود نیز بوده‌اند، آن‌چنان که سلاطین زمان در برابرشان سر تسلیم فرود می‌آورده‌اند. اینان همانانند که عقیل به امیرالمومنین علی(ع) گفت: در میان عرب از پدرانش شجاع‌تر و قهرمان‌تر یافت نشود.
شاید کسی را در میان غیر معصوم(ع) نتوان معرفی کرد که به میزان حضرت ابوالفضل عباس بن علی بن ابی طالب(ع) مشهور و معروف باشد. جایگاهی که ایشان در میان مسلمانان به ویژه شیعیان دارد، ایشان را در مرتبه بالاتر از مردم عادی و پایین تر از معصوم(ع) قرار داده است و اگر نبود عصمت مطلق و کاملی که برای معصومان(ع) به حکم خداوند و پیامبر(ص) بیان شده است شاید بتوان گفت که او را در ردیف معصومان (ع) قرار داد، ولی از آن جایی که این جایگاه به نصب الهی است ما محظور هستیم که ایشان را به عصمت مطلق و کامل بشناسیم و معرفی کنیم، ولی هرگز او را از آن حد چنان پایین نمی‌آوریم که در جایگاه مردانی دیگر از اولیاء و اوصیاء قرار دهیم، بلکه همواره هم چون حضرت زینب(ع) یک سر و گردن بالاتر قرار می‌دهیم.
این جایگاه برای ایشان از سوی معصومان(ع) تثبیت شده است. ایشان این جایگاه والا و برتر را به سبب خصوصیاتی کسب کرده که برای بسیاری از ما می تواند الگو باشد. به این معنا که هر غیر معصومی می بایست با بهره گیری از ویژگی های اخلاقی ایشان بکوشد تا مهر قبولی اعمال از سوی امامان معصوم(ع) بر او بنشیند و خود را به این جایگاه والا برساند و بکشاند. بی گمان رسیدن به چنین جایگاهی به سادگی شدنی نیست.
با نگاهی به ویژگی‌هایی که در تاریخ به ویژه احادیث و روایات بیان شده می توان دریافت که ایشان به حقیقت ابوالفضل و پدرفضایل اخلاقی بود. فضلیت هایی که هر یک به تنهایی انسان را در جایگاهی بسیار برتر از مردم عادی قرار می دهد. از جمله مهم ترین فضایل آن حضرت را می بایست در ولایت پذیری، اطاعت از ولی امر و امام معصوم(ع)، بصیرت برخاسته از تقوا، برادری و اخوت ایمانی، فداکاری، ایثارگری و مانند آن دانست.
*ولایت پذیری؛ شاید مهمترین و اصلی‌ترین فضلیت حضرت عباس (ع) را باید در ولایت پذیری و اطاعت محض را ولی امر و امام (ع) دانست. ایشان براساس آموزه‌های قرآنی و سنت نبوی و ولوی بر آن بود تا در اطاعت ولی‌الله باشد و هرگز گامی بر خلاف ایشان بر ندارد. البته شناخت ولی وامام معصوم منصوب از سوی خداوند برای بسیاری سخت است و بسیاری نیز به همین سبب به مرگ جاهلی می‌میرند؛زیرا اگر امام خود را نشناسند از جاهلیت به اسلام در نیامده‌اند و گویی اسلام به ولایت و شناخت آن است؛چرا که شناخت راه و انجام مسئولیت‌ها در هر زمان و مکانی تنها به امام منصوب (ع) است. از این روست که پیامبر(ص) می‌فرماید: رسول گرامی خدا،صل‌الله علیه و آله اگر کسی بمیرد و امام زمان خود را نشناسد همانند کسی است که به مرگ جاهلیت قبل از اسلام مرده است. (بحارالانوار،ج ۲۳، ص ۹۴ ؛ الغدیر، ج ۱۰، ص ۳۶۰ ؛ اثبات الهداه، ج ۱، ص ۱۲۶ ؛ تفسیر ابی الفتوح، ج ۱، ص ۵۰۸ ؛ الحکم الزاهره با ترجمه انصاری، ص ۱۰۸).
*اخلاص، یکی دیگر از مهم ترین فضلیت‌های حضرت عباس (ع) اخلاص است . ایشان خود را برای اطاعت از خدا و رسول(ص) و ولی الامر(ع) خالص کرده بودند و همه هستی‌اش را در راه ولایت در طبق اخلاص گذاشته بود.
بهترین راه توسل به حضرت عباس (ع) چیست؟
بهترین راه توسل به آن حضرت، زیارتی است که در «کامل الزیاره» ص ۲۵۶ باب ۸۵ آمده است و شیخ عباس قمی آن زیارت را در مفاتیح‌الجنان در فصل هفتم در باب زیارت امام حسین(ع)، ص ۷۱۴، یک مجلدی آورده است.
راه دیگر توسل به آن حضرت این است که روز جمعه پس از نماز ۱۳۳ بار بگویی: (یا کاشفَ الکرب عَن وجه الحسین! اکشف کربی بحق اخیک الحسین)؛ عدد ۱۳۳، عدد حروف کلمه عباس به حساب حروف ابجد است.
لیلا امیدی
- 10
- 5
