به گزارش ایسنا، این سامانه ماموریت دارد اگر تا قبل از پرتاب, وقوع حادثه‌ای سرنشینان سفینه را در معرض خطر قرار داد امکان خروج فوری و رساندن آنها به محل امن را تامین کند.
این سامانه شبیه به سیستم نجات در کیهان پیماهای شاتل است که می‌توانست از طریق یک کابل فلزی، فضانوردان را به نقطه امن برساند با این تفاوت که در آن نوع فضانورد از طریق یک کابل کمری و قفل به کابل نجات متصل می‌شد و در نمونه فعلی او می‌تواند از یک صندلی استفاده و خود را به سرعت از منطقه خطر دور کند.
در صورت بروز خطر، سرنشینان ناو از طریق دستگاه هشدار دهنده خبردار خواهند شد و به ترتیبی که از قبل مشخص است و تمرین کرده‌اند, به سرعت از سفینه خود خارج می‌شوند. سکوی ویژه متصل به سفینه در برج پرتاب, آنها را به صندلی فرار می‌رساند.
سامانه نسبتا ساده و مکانیکی است: فضانورد به راحتی در صندلی جا می‌گیرد و برای آزاد کردن صندلی دستگیره ترمز را می‌کشد. کشیدن این دستگیره باعث می‌شود ضمن رهاسازی صندلی و حرکت در مسیری کابلی که به آن متصل است وضعیت فضانورد را هم کمی تغییر دهد و باعث شود به طور کامل در صندلی فرود رود تا تنش سرعت را کمتر حس کند.
فضانوردان قادر خواهند بود به ترتیب از یکی از پنج کابل سیمی متصل به برج پرتاب که حدود ۵۰ متر از زمین ارتفاع دارد استفاده کنند. البته ساختار این سامانه به گونه‌ای است که هر کابل تحمل حمل تا چهار نفر را هم دارد. این سیستم به گونه‌ای طراحی و ساخته شده که تنها در ۳۰ ثانیه می‌تواند به حداکثر سرعت حدود ۶۰ کیلومتر در ساعت برسد. در پایان مسیر بعد از ترمز کردن دستی, فضانورد از صندلی پیاده شده و به یک خودرو زرهی پناه می‌برد و پس از رسیدن همه فضانوردان, این خودرو می‌تواند با سرعت زیاد منطقه را ترک کند گرچه در این زمان تقریبا هیچ خطری گروه فضانوردان را تهدید نمی‌کند.
با توجه به اینکه زمان پرتاب سفینه بوئینگ احتمالا اواخر سال ۲۰۱۸ خواهد بود و سامانه نجات هنوز بطور کامل نهایی نشده و باید کاملا مورد تایید قرار گیرد اما کارشناسان این شرکت می‌گویند، توانایی‌های آن بیش از آن چیزی است که ناسا در نظر دارد. این سازمان می‌خواهد سامانه نجات توان خروج کامل در عرض ۹۰ ثانیه را داشته باشد و کارشناسان بوئینگ می‌گویند سیستم به طور بالقوه می‌تواند به راحتی ظرف ۵۳ ثانیه فضانورد را به زمین برساند.
- 9
- 2
