به گزارش ایسنا، برای انجام مصاحبه با یکی از پرافتخارترین ورزشکاران هرمزگانی راهی شهرستان میناب شدیم اما آنجا بود که دریافتم همچنان باید پیش برویم تا به روستای بازیاری برسیم.
سراغش را از اهالی روستا می‌گیریم همگی ما را به منزل این قهرمان هدایت می‌کنند این موضوع نشان می‌دهد شاید نماد روستایش باشد و شاید مردم رنج‌کشیده و کمتر دیده‌شده بازیاری مهمان گفت‌وگوی‌مان را به‌نوعی مرهمی بر دردهای خود می‌دانند.
از سر کوچه که پیش می‌رویم درختان نخل فلک برکشیده نیز به چشم می‌آید، تماس می‌گیرم تا منزل را پیدا کنیم که ناگهان چشممان به نائب قهرمان پرتاب وزنه مسابقات آسیایی اینچئون می‌افتد. ما را به سمت منزل کوچک اما ساده و صمیمی‌اش دعوت می‌کند. خانه‌ای با سقف چوبی که هر گوشه آن مدال، جام یا لوح تقدیری قرار دارد.
"حسن دهقانی" متولد اول مهرماه ۱۳۶۶ در روستای بازیاری است که با عرق به زادگاهش باوجود تمامی سختی‌ها و دور بودن از شرایط ایده آل تمریناتش در بازیاری سکنی گزیده است؛ شما را به خواندن این گفت‌وگوی خواندنی یا بهتر بگویم درد و دل‌های یک قهرمان جهان را دعوت می‌کنیم:
*از دروازه‌بان فوتسال تا شکستن رکورد پرتاب وزنه کشور
دهقانی بابیان اینکه ۱۸ سال است در رشته دوومیدانی فعالیت می‌کند، تصریح کرد: بنده در رشته فوتسال و در پست دروازه‌بان فعالیت می‌کردم که روزی برای حضور در مسابقات استانی راهی بندرعباس شدیم که در این مسابقات مربیان استعدایاب رشته دوومیدانی مرا برای حضور در رشته پرتاب وزنه انتخاب کردند.
وی با اشاره به اینکه در نخستین حضور در مسابقات کشوری موفق شدم مدال طلای این مسابقات را به دست بیاورم، تصریح کرد: در این مسابقات رکورد ملی در بخش معلولین و جانبازان را شکستم و به‌نوعی به‌عنوان پدیده مسابقات معرفی شدم و پس‌ازآن بود که دیگر به این سمت گرایش پیداکرده‌ام و تا امروز با وزنه‌ها زندگی می‌کنم.
مدال‌آور مسابقات آسیایی اینچئون کره جنوبی بابیان اینکه دیگر معلولیتم را فراموش کرده‌ام، خاطرنشان کرد: دیگر خود را مانند سایر افراد می‌بینم و تمامی تلاشم را برای کسب مدال در مسابقات آسیایی جاکارتا و پارالمپیک توکیو معطوف کرده‌ام.
*در حسرت عدم حضور در پاراالمپیک ریو ماندم
دهقانی با اشاره به اینکه در نخستین حضور در مسابقات جهانی سوئد در رده بزرگسالان نهم و در رده جوانان موفق به کسب مدال برنز شدم، اضافه کرد: یکی از تلخ‌ترین خاطرات ورزشی‌ام شاید به مسابقات پاراالمپیک ریو برگردد که توانستم سهمیه حضور در مسابقات را کسب کنم اما به دلیل عدم توانایی مالی حضور در تمرینات و پرداخت دستمزد مربی نتوانستم راهی اردو و مسابقات پاراالمپیک شوم که بسیار حسرت آن را می‌خورم زیرا به‌طور صد در صد می توانستم مدال کسب کنم.
وی بابیان اینکه در طول ۱۸ سالی که در رشته پرتاب وزنه فعالیت کرده و موفق به کسب مدال‌های رنگارنگ شده‌ام مورد حمایت مسئولان استان هرمزگان قرار نگرفته‌ام، عنوان کرد: حاضرم در یک برنامه زنده و رو در رو با مسئولان استان به‌ویژه متولیان دستگاه ورزش هرمزگان بنشینم و به اثبات برسانم که مورد بی‌مهری آنها بوده‌ام.
*هیچ حمایتی از مسئولان استان هرمزگان به یاد نمی‌آورم
قهرمان مسابقات جهانی تایلند در سال ۲۰۱۷ با اشاره به اینکه اگر امروز توانسته‌ام به این موفقیت‌ها برسم به‌واسطه حمایت‌های مردم روستای بازیاری، منصور روشن قیاس مربی‌ام و هیئت ورزش‌های جانبازان و معلولین بوده است، افزود: در تمامی مسابقات با حمایت و پشتوانه همسر و فرزندم راهی مسابقات می‌شوم و هیچ‌گونه حمایتی از سوی استانداری هرمزگان، فرمانداری شهرستان میناب و اداره کل ورزش و جوانان استان به یاد ندارم.
*پاداش برنز جهانی سوئد ۵ هزار تومان بود!
دهقانی به ذکر خاطره‌ای از تقدیر مسئولان ورزش و جوانان هرمزگان پرداخت و اضافه کرد: پس از کسب مدال برنز مسابقات جهانی سوئد در سال ۲۰۰۴، از سوی اداره ورزش و جوانان شهرستان میناب با بنده تماس گرفتند و اعلام کردند برای تقدیر به این اداره بروم که فردای آن روز رفتم که به‌واسطه عدم حضور مسئول مالی این موضوع به‌روز بعد موکول شد که به دفتر آقای دانشور، رئیس وقت اداره ورزش و جوانان میناب رفتم که وی مبلغ ۵ هزار تومان(!)
به بنده اعطا کرد که همان پول داده‌شده را روی میز آقای دانشور(مدیرکل فعلی ورزش و جوانان هرمزگان) گذاشتم و دیگر تا امروز به این اداره نرفتم زیرا خیلی به انسان فشار می‌آید که بروی با تمامی مشکلات برای کشور و استان هرمزگان مدال کسب کنی و برای تقدیر مبلغ ۵ هزار تومان اهدا کنند!
وی بابیان اینکه در کجای کشور ورزشکاران برای بیان مشکلاتشان به‌سوی اداره‌ای می‌روند، تصریح کرد: استان هم‌جوارمان کرمان به‌تمامی مدال‌آوران جهانی و آسیایی خود زمین، خانه، ماشین و شغل اعطا کرده است اما در هرمزگان به‌نوعی یک قهرمان را تحقیر می‌کنند.
*از اهدای زمین تا اجبار در پس دادنش!
دهقانی در همین زمینه با اشاره به اینکه پس از کسب مدال مسابقات پاراآسیایی اینچئون کره جنوبی از سوی مسئولان شهرستان میناب با بنده تماس گرفته شد و به منزلم آمدند و اعلام کردند برای تقدیر قرار است قطعه زمینی به بنده اعطا شود، اظهار کرد: پس از مدتی زمینی که قرار بود در شهرک المهدی باشد به خیابان گلستان و سپس به پشته آزادگان تغییر پیدا کرد که از ۲۰۰ متر اهدایی ۱۹۵ متر به بنده اعطا شد.
وی بابیان اینکه پاکدامن(فرماندار وقت شهرستان میناب)، شهردار و اعضای شورای شهر میناب همگی در جریان این واگذاری بودند و خود اقدام به آن کردند، اضافه کرد: به علت مشکلات مالی و تأمین هزینه تمریناتم زمین را به مبلغ ۱۷ میلیون تومان فروختم اما پس از چهار ماه طی تماسی به بنده اعلام کردند که برای گرفتن سند نامه واگذاری به همراه مدارکت را به شهرداری بیاور که این کار را انجام دادم و پس از یک هفته اعلام کردند به دلیل ایراد سازمان بازرسی به این نحوه واگذاری شما باید زمین را پس بدهی.
دهقانی ادامه داد: اعتراض کردم که من چه باید کنم مگر آن زمان که این امر صورت گرفت سازمان بازرسی خبر نداشت و یا مگر من گفتم زمین را به من بدهید که حال می‌خواهید پس بگیرد؟ به نزد فرماندار و شهردار هم رفتم اما هیچ کمکی نکردند و مجبور شدم ماشینی که با هزار قرض و پاداش‌های قهرمانیم خریده بودم را بفروشم و پول زمین فروخته‌شده را به خریدار بازگردانم و مجبور شدم تمامی دسترنج زحمات و قهرمانی‌ام را فروختم.
*مانده‌ام چگونه هزینه‌های تمرینم را تأمین کنم
پرچم‌دار تیم دوومیدانی معلولین و جانبازان کشورمان در مسابقات جهانی تایلند با اشاره به اینکه شغلم آزاد و مغازه لوازم‌یدکی در روستای بازیاری دارم، خاطرنشان کرد: به دلیل بیماری همسرم و تأمین هزینه‌ها درمانش جهت سفر به یزد وسایل مغازه را به زیر قیمت فروخته‌ام و اکنون مانده‌ام چگونه هزینه‌های تمرینم را تأمین کنم.
وی بابیان اینکه وقتی به اردو یا مسابقات می‌روم مجبور هستم مغازه را تعطیل کنم و پولی ندارم برای مخارج به همسرم بدهم، اظهار کرد: هیچ‌کس اعتنایی به من قهرمان نمی‌کند انگار در هرمزگان کسب مدال و افتخارآفرینی ارزشی ندارد.
دهقانی با اشاره به اینکه در هفته سه روز در میناب زیر نظر حسن درویشی به بدنسازی می‌پردازد و سه روز به بندرعباس می‌رود و زیر نظر منصور روشن قیاس تمرینات فنی را دنبال می‌کند، عنوان کرد: ۹۰ کیلومتر به بندرعباس می‌روم و ۹۰ کیلومتر بازمی‌گردم و در هر سفر به بندرعباس مبلغ ۷۰ هزار تومان کرایه رفت‌وبرگشت می‌دهم که واقعاً دیگر نمی‌توانم این هزینه را پرداخت کنم؛ مگر درآمدم چقدر است که ماهی ۸۰۰ هزینه کرایه و ۵۰۰ هزارتویمان برای جذب مربی و تمرین در بیرون از هرمزگان بپردازم.
*آرزوی دیرینه‌ام کسب مدال در پاراالمپیک توکیو است
وی بابیان اینکه برای آمادگی مسابقات پاراآسیایی اندونزی باید مربی تخصصی بگیرم که دستمزد ماهیانه ۵۰۰ هزارتومانی طلب کرده است، اضافه کرد: دیگر هزینه یا سرمایه‌ای برایم باقی نمانده که بخواهم در این راه صرف کنم و چشم‌انتظار حمایت مسئولین هستم تا بتوانم برای استان و کشورم افتخارآفرینی کنم و به این آرزوی دیرینه‌ام در کسب مدال پاراالمپیک توکیو دست‌یابم.
عنوان دار مسابقات جهانی رشته پرتاب وزنه معلولین و جانبازان با اشاره به اینکه پس از بازگشت از مسابقات جهانی تایلند و کسب مدال طلا تنها مسئولان هیئت جانبازان و معلولین، مسئولین ورزش و جوانان میناب و مردم روستای بازیاری کسی به استقبالم نیامد، افزود: یعنی این‌قدر مدالم بی‌ارزش است که مقامات استانی و حتی مسئولین ورزش و جوانان استان نباید برای استقبال به فرودگاه بیایند؟! حتی کسی نمی‌گوید دردت چیست و چه مشکلی داری!
*به آبدارچی یا نظافتچی بودن یک اداره هم قانع هستم
دهقانی بابیان اینکه از مسئولین شغل پشت میز نمی‌خواهم زیرا مدرکم دیپلم است، تصریح کرد: بنده به آبدارچی یا نظافتچی یک اداره هم قانع هستم (بغض گلویش را فراگرفته و انگار پس از مدت‌ها کسی در حال شنیدن صحبت‌هایش است) زیرا اگر بیمه‌ای باشم که بتوانم آینده خانواده‌ام را تضمین کنم برایم کافی و آسوده‌خاطر است زیرا ورزش حرفه‌ای عمر محدودی دارد و نمی‌توانم این‌گونه آینده‌ای روشن برای خانواده‌ام پیش‌بینی کنم!
*تنها دارایی و سرمایه‌ام یک موتورسیکلت است
وی در پایان با اشاره به اینکه اگر مسئولی صدایم را می‌شنود، امیدوارم حمایتم کنند تا نخستین هرمزگانی باشم که در مسابقات پاراالمپیک به روی سکو می‌روم، خاطرنشان کرد: از زمانی که ماشینم را فروختم با موتورسیکلت در روستا جابه‌جا می‌شوم و وزنه‌های سنگینم را با موتورسیکلت جابه‌جا می‌کنم و به‌نوعی این وسیله نقلیه تنها دارایی و سرمایه‌ام است!
- 10
- 4
