تمام شد، ايران دوم شد اما بازي با استراليا و باخت به اين تيم در فينال کاپ آسيا، به اندازه همه پيروزي‌هاي تيم ملي بسکتبال ايران در اين دوره از مسابقات ارزش داشت. افراد بسکتبال‌بلد مي‌دانند استراليا در بازي فيزيکي چگونه عمل کرد، باکس‌اوت‌هاي بازيکنانش چگونه بود و چطور مثلث ريباند آنها توپ‌هاي زيادي را نصيبشان مي‌کرد.
استراليا به ما ياد داد بسکتبال در دفاع، ارتباط کلامي دارد، روي بدنت با هر اندازه‌اي که داري بايد کار کني و حرکات و مهارت‌ها بايد نهادينه شوند نه اينکه از روي تقليد کاري انجام بدهي اما چه حيف که نگاه نتيجه‌گرا در اين بازي زيبا هم دست از سر ما برنداشت، وقتي که گفته شد: «استراليا را کنار بگذاريم ما قهرمان شده‌ايم.»
اين نگاه سال‌هاست منافع يکسري عافيت‌طلب را تأمين کرده و از تريبون‌هاي مختلف براي اشاعه اين حس غلط، يک عده سنگ تمام گذاشتند تا امروز بسکتبال طي ۱۶ سال با رياست سنتي باز هم همان‌ها با افرادي که پژواک صدايشان شده‌اند دست از ستايش کساني که خود مسبب ناکارآمدي بخش‌هاي مختلف بسکتبال بودند، برندارند اما اي کاش صادق باشيم و پيش خود فکر کنيم از مسابقات سال ۲۰۰۷ و ۲۰۰۸ و از بازي‌هايي که در سطح اروپا و المپيک به ميدان رفتيم، چه ياد گرفتيم؟
از بازي‌هاي جهاني ۲۰۱۰ چه آموختيم؟ از رقابت‌هاي ۲۰۱۴ چطور؟ مگر بسکتبال ما تاکنون نظير بازي با استراليا کم داشته؟ بازي با استراليا براي چندمين‌بار در عرصه رقابت‌هاي بين‌المللي به ما نشان داد توان مديريتي براي شناساندن استعدادهاي برتر بسکتبال به عرصه جهاني مانند ارسلان کاظمي نداريم، همان‌طور که براي صمد نيکخواه‌بهرامي نداشتيم.
اگر محمد جمشيدي و بهنام يخچالي بعد از بازي‌هاي جهاني سه سال پيش در يک سيستم آموزشي صحيح قرار مي‌گرفتند و اولويت‌ها برايشان به‌درستي تعريف مي‌شد، امروز در فينال با استراليا مشکل ضعف بدني نداشتند و اگر راه شوتزني‌شان بسته بود، از درس‌هاي ديگر بسکتبال در سطح جهاني استفاده مي‌کردند و يک گام بيشتر رو به جلو برمي‌داشتند.
يا حامد حدادي کي توانست با ميزباني آبرومندانه‌اي در خاک خودش و پيش چشمان مردم کشورش بازي کند تا به‌عنوان يک الگوي جهاني در بسکتبال ايران و در کنار برايند اجتماعي مطلوب، در بُعد فني هم روي نوجوانان و جوانان مستعد بسکتبال تأثير بگذارد؟ اگر بهانه مشکلات اقتصادي است، چرا با همين مشکلات اقتصادی، واليبال مي‌تواند حمايت ۳۰-۲۰ ميليارد توماني جذب کند اما بسکتبال نمي‌تواند؟
درس‌هاي بازي با استراليا براي بسکتبال ايران و براي ملي‌پوشان ارزنده بسکتبال ايران زياد است. اين يک بازي و فقط يک باخت نبود بلکه اگر درست به زواياي پنهان اين باخت نگاه کنيم، در بطن آن نتايج خوبي نهفته که بايد آن را بيرون کشيد و براي بهترشدن روي لحظه‌به‌لحظه اين بازي کار کرد.
بدن‌هاي استراليايي‌ها، جدي‌بودن، جنگندگي، انتقال بازي و... را به نمايش گذاشت. حضور استراليا در بسکتبال آسيا براي ايران يک درس و يک فرصت است تا بعد از بي‌تدبيري موقعيت‌هاي جهاني‌ای که تاکنون داشته‌ايم به لطف تغييرات بين‌المللي و توفيق اجباري حضور اقيانوسيه در کنار بسکتبال ايران، موقعيت‌هاي پيش‌رو را از دست ندهيم.
حامد، باارزش‌ترين بازيکن آسيا
تيم ملي بسکتبال ايران در فينال کاپ آسيا ۷۹ بر ۵۶ به استراليا باخت و دوم شد؛ اين شايد بهترين نايب‌قهرماني باشد. ايران که همه حريفان آسيايي را برده بود، به تيم تازه‌وارد اين مسابقات باخت؛ تيمي که يکي از ۱۰ قدرت برتر جهان است.
در پايان اين بازي بهترين‌هاي مسابقات هم انتخاب شدند. محمد جمشيدي، بهترين پست دو و حاميد حدادي، بهترين پست پنج تورنمنت نام گرفتند اما مهم‌تر از همه اين بود که حدادي به‌عنوان ارزشمندترين بازيکن معرفي شد. اين چهارمين‌بار است که اين عنوان در مسابقات آسيايي به حدادي مي‌رسد. پيش‌ازاين يائو مينگ و حامد هرکدام سه دوره، ارزشمندترين بازيکنان مسابقات آسيا شده بودند. با عنوان کاپ آسيا، حدادي از يائومينگ چيني جلو افتاد.
افشين رضاپور
- 12
- 1
