کیمیا علیزاده: زنان حق دارند مثل مردان به ورزشگاه بروند

برگشتم تا قهرمان المپیک شوم در ٧ماه خانه‌نشینی اتفاقات خوبی برایم رخ نداد وقتی دور بودم، فهمیدم چقدر به تکواندو وابسته‌ام.

کیمیا علیزاده، نامی آشنا برای علاقه‌مندان به ورزش به حساب می‌آید. این دختر ١٩ساله در المپیک ٢٠١٦ توانست روی شیاپچانگ دست به کار بزرگی بزند و برای نخستین‌بار مدال برنز این رقابت‌ها را به‌عنوان یک زن ورزشکار ایرانی کسب کرد. دختر تکواندوکار کشورمان که تیرماه‌ سال ٩٦ در مسابقات قهرمانی جهان در کره‌جنوبی شرکت کرده بود، با وجود آسیب‌دیدگی به مدال نقره رسید تا بار دیگر شایستگی‌های خود را ثابت کند اما بعد از بازگشت اتفاقاتی که برای کیمیا رخ داد، چند روزی ورزش ایران را تحت‌تأثیر قرار دارد. بستری‌شدن علیزاده در بیمارستان درنهایت دوری ٧ماهه او از تکواندو را در پی داشت؛

اگرچه در این میان او جراحی سنگینی هم روی مچ پای خود انجام داد. حالا دختر تاریخ‌ساز تکواندوی ایران زودتر از موعد و با انگیزه فراوان به شیاپچانگ بازگشته تا بار دیگر شایستگی‌های خود را ثابت کند. او با وجود جایگاه بالایی که در تکواندو دارد، اخیرا به اصرار خودش در انتخابی تیم‌ملی شرکت کرد و قهرمان شد تا بدون حرف و حدیث به اردوی تیم‌ملی راه یابد. حالا فصل جدیدی برای دختری باز شده که تا قبل از ٢٠سالگی دست به کارهای بزرگی زده و می‌تواند در آینده هم به اهداف بزرگتر خود برسد. علیزاده مدال طلای المپیک توکیو را هدف خود قرار داده و می‌گوید؛ برای رسیدن به آن هیچ چیزی نمی‌تواند مانعش شود.  در ادامه مشروح گفت‌و‌گوی «شهروند» با کیمیا علیزاده را می‌خوانید:

 خیلی زودتر از موعد و بعد از یک جراحی سنگین به تکواندو برگشتی.

درست است که زودتر از موعد به مسابقات برگشتم اما این اتفاق کاملا با برنامه رخ داد. هر روز من طبق برنامه پیش می‌رفتم. خداراشکر که بدنم زود جواب داد؛ اگرچه خودم در این مدت خیلی تلاش می‌کردم. دکتر آفتابی، فیزیوتراپم هم خیلی به من کمک کرد. حتی زمانی که در خانه بودم، حرکاتی را که فیزیوتراپم گفته بود، انجام می‌دادم؛ با این‌که درد داشتم. می‌خواهم بگویم زود برگشتنم اتفاقی نبوده و سختی زیاد کشیدم. قبل از بازگشتم، تست‌های لازم را انجام دادم و از پزشک جراحم نیز مجوز گرفتم.

 البته قبل از این، خودت گفته بودی فعلا به ورزش و تکواندو فکر نمی‌کنی؟

این صحبت‌هایم به خاطر فشاری بود که بعد از مسابقات جهانی تحمل می‌کردم. بعد از المپیک همچنین شرایطی داشتم اما من وقتی یک مدت از تکواندو دور می‌شوم، می‌بینم که نمی‌توانم این دوری را تحمل کنم و به تکواندو وابسته‌ام. در این مدت وقتی مسابقات را از نزدیک می‌دیدم، خیلی دوست داشتم که خودم هرچه زودتر به تکواندو برگردم.

 جالب این‌که بعد از بازگشت هم در لیگ و هم در انتخابی تیم‌ملی قاطعانه رقیبانت را شکست دادی.

واقعا نخستین مسابقه‌ای که بعد از بازگشت در لیگ داشتم، برایم خیلی سخت بود که بخواهم با توجه به جوی که تماشاگران و بازیکنان به وجود آورده بودند، مبارزه کنم. همیشه مواقعی که بدنم جواب نداده، ذهنم خیلی کمکم کرده است. اصلا مهم نبود رقیبم چه کسی است و همین که بعد از مدت‌ها دوباره می‌خواستم روی شیاپچانگ بروم، شرایط را برایم سخت کرده بود. بعد از چند روز بار دیگر در لیگ بازی کردم و کمی شرایط برایم راحت‌تر شد. درنهایت چند روز قبل هم که در انتخابی تیم‌ملی حاضر شدم، خداراشکر تمام رقیبانم را شکست دادم.

 دیگر آسیب‌دیدگی اذیتت نمی‌کند؟

مصدومیت‌ها دیگر مرا اذیت نمی‌کند؛ اگرچه باید مراقب خودم باشم. با این حال مچ پایم خیلی بهتر است و می‌توانم به مرور با تمرینات مداوم آمادگی‌ام را هم بالاتر ببرم.

 مسابقات قهرمانی آسیا و بازی‌های آسیایی را در‌ سال آینده در پیش داریم. درباره هدفت در مسابقات ‌سال آینده توضیح می‌دهی؟

من همیشه طرز فکرم طوری بوده که مسابقه به مسابقه پیش بروم. اولین هدفم بعد از بازگشت به تکواندو این بود که در مسابقات انتخابی تیم‌ملی نتیجه خوبی بگیرم و نمایش خوبی هم داشته باشم. شاید الان با کیمیایی که به مسابقات المپیک رفت و امسال در رقابت‌های جهانی شرکت کرد، فاصله داشته باشم. این هم طبیعی است، چون من یک مدت طولانی از تکواندو دور بودم. با این حال خداراشکر کم‌کم به آمادگی سابقم برمی‌گردم و الان تمریناتم را به صورت جدی پیگیری می‌کنم.

فکر می‌کنم در فروردین یا اردیبهشت ٩٧ و قبل از مسابقات قهرمانی آسیا تورنمنت تدارکاتی داشته باشیم. اگر این اعزام من به این تورنمنت‌ها قطعی باشد که سعی می‌کنم بهترین عملکرد را داشته باشم. اگر هم که در تورنمنت‌ها حضور نداشته باشم، در مسابقات قهرمانی آسیا و سپس گرندپری‌ها و بازی‌های آسیایی حاضر می‌شوم.

در قهرمانی آسیا من در وزن ٦٢- کیلوگرم که وزن جهانی من است، شرکت می‌کنم اما در بازی‌های آسیایی باید در یک وزن بالاتر یعنی ٦٧- کیلوگرم مسابقه بدهم. در این وزن تمامی قهرمان‌های جهان و المپیک آسیایی هستند و کار من سخت است. تا آن موقع زمان زیادی باقی مانده و خداراشکر می‌توانم به آن فرمی که خودم انتظار دارم، برسم؛ حتی بهتر از قبل شوم. از سوی دیگر، باید وزنم را هم بالا ببرم. در مجموع با تلاشی که می‌کنم، به موفقیت در این ٢ رویداد مهم امیدوارم.

 نزدیک به ٧ماه دوری از تکواندو برایت چطور گذشت؟

در این مدت که از تکواندو دور بودم، نمی‌توانم بگویم اتفاقات خوبی برایم افتاد. بلافاصله بعد از مسابقات قهرمانی جهان من مریض شدم و چند هفته در بیمارستان بودم که روزهای سختی بر من گذشت. بعد از آن هم مچ پایم را جراحی کردم. همان‌طور که قبل از این هم گفتم، دوره درمان و فیزیوتراپی برای من سخت بود. با این حال، وقتی یک هدف را برای خودم تعیین کردم و می‌خواهم به آن برسم، دیگر خستگی برای من معنایی ندارد.

چندی پیش سفری به فرانسه داشتی. درباره دلایل این سفر و اتفاقاتی که افتاد، توضیح بده.

سفر ٣روزه‌ای با زنان کارآفرین به فرانسه داشتیم. هدف از این سفر هم، ایجاد صلح و دوستی بین ایران و فرانسه بود. در همین راستا همایش‌هایی برگزار شد و مسئولان سخنرانی کردند. البته من آن‌جا یک جلسه تمرین هم با تکواندوکاران تیم‌ملی فرانسه داشتم. در کل سفر جالبی برای من بود و اتفاقات خوبی

 رقم خورد.

 با توجه به غیبتی که در مسابقات تکواندو داشتی، دچار افت شدیدی در رنکینگ جهانی شدی. برنامه‌ات برای مسابقات گرندپری و کسب سهمیه المپیک ٢٠٢٠ چیست؟

افت شدیدی که در رنکینگ نداشتم و شاید ٢، ٣ رتبه پایین آمدم. قطعا برای مسابقات گرندپری برنامه دارم و هر مسابقه‌ای که کادرفنی صلاح بداند، من در آن حاضر باشم، شرکت می‌کنم. واقعا دوست دارم این‌بار سهمیه المپیک را از طریق سیستم رنکینگ بگیرم. در دوره قبلی از طریق مسابقات قاره‌ای سهمیه گرفتم اما این‌بار دوست دارم از طریق رنکینگ این اتفاق صورت بگیرد که لازمه آن حضور موفق در همین مسابقات گرندپری است که در طول ‌سال برگزار می‌شود.

 در این مدت خانه‌نشینی اتفاقاتی که انتظار داشتی، برایت رقم خورد؟ واضح‌تر این‌که حمایتی از سوی مسئولان ورزش شاهد بودی؟

در این ٧ماه خداراشکر همه چیز خوب بود و انتظار خاصی نداشتم که بگویم برآورده نشد. از همه لحاظ از من حمایت شد. هم مسئولان و هم مربیان به من لطف داشتند و جویای احوال من بودند.

 در مصاحبه با مجله فرانسوی گفته بودی که طلای المپیک ٢٠٢٠ را می‌خواهی. واقعا دست‌یافتنی هست؟

بله، من گفته بودم که طلای المپیک را می‌خواهم و به نظرم واقعا دست‌یافتنی است. من تمام فکر و ذهنم رسیدن به طلای المپیک است و انرژی‌ام را از این پس در این همین راه صرف می‌کنم. باور کنید در هر مسابقه‌ای حتی لیگ داخلی که شرکت می‌کنم، هدفم این است که درنهایت این تلاش‌ها به ایستادن روی سکوی قهرمانی المپیک منجر شود. تورنمنت‌های مختلف برای من پله‌هایی هستند که به هدف نهایی‌ام در المپیک ٢٠٢٠ برسم.

 اما به ‌نظر می‌رسد برخی کمبودها در این راه سخت هستند که باید با آنها دست‌وپنجه نرم کنی؟

به نظر من کمبودهایی که یک ورزشکار برای رسیدن به هدفش احساس می‌کند، اول از همه از درون خود ورزشکار شروع می‌شود. اصلا نمی‌توانم اسمش را کمبود بگذارم. همان‌طور که گفتم، باید ابتدا ذهنم را آماده کنم. اگر واقعا هدفم رسیدن به طلای المپیک باشد و فعل خواستن را صرف کرده باشم، فکر نمی‌کنم دیگر هیچ کمبودی بتواند مانع من شود. همه چیز اول از درون خود ما شروع می‌شود. باید حمایت مسئولان پشتیبان ورزشکاران باشد تا در رقابت‌های مختلف موفق شوند اما باز هم می‌گویم که اول خود ورزشکار باید بخواهد و قدم بردارد. قطعا بدون حمایت فدراسیون و مسئولان ورزش یک‌نفر مثل من نمی‌تواند به موفقیت برسد اما من اول از خودم شروع می‌کنم و بعد از بقیه انتظار حمایت دارم.

  از بحث تکواندو که بگذریم؛ این روزها شاهد حضور زنان در سالن‌های ورزشی و علاقه آنها برای حضور پرشورتر در مسابقات ملی و باشگاهی به‌عنوان تماشاگر هستیم. به‌عنوان تنها مدال‌آور ورزش زنان ایران در المپیک قدمی در این راه برمی‌داری؟

اخیرا وقتی شنیدم که زنان توانستند برای دیدار تیم‌ملی بسکتبال به سالن بروند، خیلی خوشحال شدم. با این حال متاسفانه من به دلیل مشغله‌هایی که داشتم و درگیر مسابقات بودم، نتوانستم در این زمینه فعالیتی کنم. به‌ هرحال زنان نیمی از جامعه هستند و حق دارند مثل مردان به استادیوم‌ها بروند و تیم‌های مورد علاقه خود به‌ویژه تیم‌های ملی را تشویق کنند. امیدوارم مسئولان شرایط رخ‌دادن چنین اتفاقی را در آینده فراهم کنند.

 در آخر اگر حرفی مانده،‌بگو؟

من روزهای سختی را سپری کردم و حالا پر از انگیزه هستم تا بتوانم به دور از حاشیه ها هر روز آماده تر شوم و به افتخارات بیشتری برسم. به نظرم هر ورزشکار برای اینکه به موفقیت برسد، اول از همه باید خودش تلاش کند و بعد از آن به فکر حمایت از سوی مسئولان باشد. قطعا هیچ موفقیتی بدون حمایت مسئولان ورزش امکان پذیر نیست اما در گام اول خود ورزشکار باید خودش را برای رسیدن به موفقیت آماده کند. امیدوارم در سال ٩٧ روزهای خوبی برای من و ورزش ایران پیش رو باشد.