ماجرای وزیر نشدن خادم از زبان محمد مایلی‌کهن

به گزارش ورزش سه، روز دوازدهم آبان یعنی نزدیک ده روز قبل رسول خادم از سمت هایش در فدراسیون کشتی کنار رفت. در واقع استعفایی که او یک بار در اسفند ۹۶ داده و سپس در نهم آبان امسال آن را تکرار کرده بود در این تاریخ توسط معاون وزیر ورزش مورد تایید قرار گرفت و دوران رسول خادم در فدراسیون کشتی به پایان رسید. البته که خادم تقریبا مهمترین کارهای کشتی ایران را در زمان حضورش در فدراسیون خودش انجام می داد و او همزمان هم رئیس فدراسیون و هم سرمربی تیم ملی کشتی بود و شاید همین تعدد مسئولیت ها باعث شد تا دورانی سخت را در فدراسیون کشتی داشته باشد.

حتی سخت تر از فینال ۹۰ کیلوگرم المپیک آتلانتا...محمد مایلی کهن یکی از کسانی است که از زمان ریاست رسول خادم حامی درجه یک او بوده است. او در مصاحبه ای که با «ورزش سه» داشت گفته بود که رسول خادم باید یکی از مدیران تصمیم گیر در ورزش ایران باشد. او حالا معتقد است که برخی حسادت ها باعث شد تا کشتی ایران یکی از بهترین مدیرانش را از دست بدهد. این بخش دوم صحبت های محمد مایلی کهن با «ورزش سه» است که روز گذشته قسمت اول آن در همین سایت منتشر شد. حرف های محمد مایلی کهن درباره رسول خادم را بخوانید:

من از کنار رفتن رسول خادم از فدراسیون کشتی خیلی ناراحت شدم. باورتان می شود یا نه! من تا به حال هیچ بده بستانی با آقای خادم نداشتم و ندارم؛ بهتر است بگویم ایشان نیازی به من ندارد. رسول خادم یکی از محجوب ترین، شایسته ترین، لایق ترین، تحصیلکرده ترین و بی ادعاترین آدم های ورزش این مملکت است.

یادم می آید من قائم مقام دفتر امور مشترک فدراسیون ها در سازمان تربیت بدنی بودم. برادران خادم آن زمان کشتی گیران خیلی جوانی بودند که برای انجام کارهای مربوط به ویزا و ارز مسافرتی و بلیط و مسایل مربوط به سفر ملی پوشان به دفتر می آمدند. من آن ها را می دیدم و واقعا برایم جالب بود که این برادران نسبت به دیگر آدم های کشتی متفاوت هستند. رسول خادم نشانه پهلوانی است که تحصیلکرده هم هست. قبلا اینگونه نبود، من می گویم افرادی مثل رسول خادم باعث شدند کشتی ما از نظر فرهنگی ارتقاء پیدا کند. سطح تحصیلات در کشتی بالا رفت و یکی از دلایلش همین آقا رسول بود. او دو دوره در شورای شهر تهران حضور داشت و در دوره بعدی هم خودش انصراف داد و من شنیده ام که در دو دوره حضورش، شورا روی کاکل او می چرخیده است.

بروید ببینید آقا رسول چه کارهای بزرگی که برای کشتی ما انجام نداده است، ما خانه کشتی داشتیم اما بروید ببینید این خانه کشتی که رسول خادم تجهیز کرده چه تفاوتی با قبل دارد. ما چرا زود یادمان می رود که سه ماه پیش در المپیک آسیایی کشتی ۵ مدال طلا گرفت و یکی از عوامل اصلی بالا آمدن کاروان ما در اندونزی مدال های کشتی آزاد و فرنگی بود. از یک طرف فشار می آوردند که باید جوانگرایی کنیم و از طرف دیگر وقتی نتیجه نگرفتیم انتقادها شروع شد. می گفتند روسیه همه کشتی گیران را کنار گذاشت و جوان ها را آورد، اینجا هم همین کار را کردند...آن هم در حالی که سه ماه پیش کشتی ما خوب نتیجه گرفته است، این اتفاقات افتاد. مگر کشتی باید در هر تورنمنتی قهرمان شود؟!

بپذیریم که ما گاهی حسود هستیم. آن هایی که رسول خادم را می شناسند می گویند از ساعت ۶ صبح هر روز سرکارش بوده و تا آخرین ساعات نیمه شب هم کار می کرده است. بروید ببینید اتاق ریاست خادم چند در چند است. ببینید چقدر آورده مالی برای کشتی داشته است. چرا قبل از او کسی نتوانسته چنین آورده مالی داشته باشد. باید همه چیز را برای سنجش کارنامه یک نفر لحاظ کرد نه فقط یک تورنمنت را...

من بازهم می گویم که ریاست فدراسیون کشتی برای رسول خادم کوچک بود. حالا می گویم ریاست کمیته ملی المپیک هم برایش کوچک است، اگر می خواهند از توانایی های رسول خادم استفاده کنند باید وزیر ورزش باشد هرچند این پست هم برای او کوچک است. قهرمانی های رسول خادم را چه کسی دارد و چه کسی یادش هست که رسول خادم دویده باشد و کاپ قهرمانی را بگیرد. اغلب کاپ های قهرمانی را آقای بیات به جای او گرفت و آقا رسول روی سکو نمی رفت. بروید ببینید چه کسانی روی سکوها با کاپ های قهرمانی عکس می گیرند؟

او هم رسول و هم خادم کشتی بود. حیف که چنین بزرگانی داریم و به خاطر یکسری حسادت ها نمی گذاریم برای ورزش مملکت کار کنند. من نیازی به آقای خادم ندارم که بخواهم این حرف ها را بزنم اما دلم می سوزد وقتی می بینم که چه سرمایه هایی را از دست می دهیم. می گویم حتی پست وزیر ورزش هم برای خادم کوچک است هرچند این اتفاق داشت می افتاد. من کاملا در جریان این موضوع بودم. در زمان ریاست جمهوری آقای احمدی نژاد قرار شد آقا رسول وزیر ورزش شود و همه چیز هم تقریبا تمام شده و تمام کارهایش انجام شده بود اما خود آقا رسول نخواست.

این موضوع همزمان با انتخاب شهردار تهران بود، آقای احمدی نژاد می خواست آقای علی آبادی شهردار تهران شود و او با آقای قالیباف برای شهردار شدن رقابت داشت. در شورای شهر آن زمان که پانزده نفره بود هر کدام از نامزدها ۷ رای می آورند و تنها یک رای سرنوشت شهردار را تعیین می کند و آن رای رسول خادم است. او به همشهری اش آقای قالیباف که مشهدی بود رای داد و قالیباف شهردار شد. همین موضوع باعث شد احمدی نژاد ناراحت شده و علی آبادی را به عنوان رئیس سازمان تربیت بدنی انتخاب کند.

با این وجود امیدوارم کشور قدر این مهره های با ارزشش مثل آقا رسول خادم را بداند...