چرا دانش آموزان در چین، مرگ را به درس خواندن ترجیح می‌دهند؟

دانش آموز پانزده ساله از بالای برج مرکز خرید تایم اسکور در خلیج کوزوای شهر هنگ کنگ پایین پرید و خودکشی کرد. او چند روز قبل از خودکشی به والدینش گفته بود در مدرسه خوشحال نیست. در اوضاعی مشابه، پنج دانش آموز در هنگ کنگ به زندگی خود پایان دادند. مسئولان توانستند یک دختر دانش آموز را از خودکشی منصرف کنند. او به خانواده اش گفته بود از فشارهای غیرقابل تحمل درس خواندن خسته شده است.

اما چرا دانش آموزان چینی با خود این کار را می کنند، یا به عبارت دیگر، چرا دانش آموزان در چین، مرگ را به درس خواندن ترجیح می دهند؟!

در سال ۲۰۱۶ میلادی ۳۵ دانش آموز در چین خودکشی کردند. بنا به گزارش مرکز پژوهش های خودکشی و پیشگیری از آن وابسته به دانشگاه هنگ کنگ، متوسط موارد خودکشی در هنگ کنگ سالانه، ۲۳ مورد در حدّ فاصل سال های ۲۰۱۰ تا ۲۰۱۴ بوده است. یکی از مهمترین عوامل این موضوع به سیستم آموزشی در هنگ کنگ بازمی گردد که به شدّت رقابتی است تا جایی که کارشناسان آن را به یک دیگ زودپز تشبیه می کنند که غذا را از طریق فشار بخار آب می پزد.

سیستم ارزیابی در چین ترمی و براساس نمرات دانش آموزان است. دانش آموزان برای کسب صندلی های محدود دانشگاه با یکدیگر رقابت می کنند.

در یک جلسه گفت و شنود درباره سیستم آموزشی، یکی از دانش آموزان تجربه مدرسه رفتن را به زندان رفتن تشبیه کرد. چان یولینگ در این جلسه گفت: در کلاس نمی توانم تکان بخورم، یا آب بنوشم، خوراکی بخورم و یا به دستشویی بروم و یا صحبت کنم.

چیونگ سو چونگ، معلم تاریخ دبیرستان و عضو انجمن آموزش شغلی در هنگ کنگ به سایت Quartz آمریکا گفت: موارد خودکشی نتیجه نظام آموزشی متراکم است. بنا بر سیستم آموزشی متراکم، دانش آموزان مثل سهام های بورس ارزیابی می شوند و معلمان مانند مدیران صندوق های سرمایه گذاری هستند که نیاز دارند تا ارزش سهام هایشان را بالا ببرند.

پس از تحول در سیستم آموزشی چین از سال ۲۰۱۲ میلادی دانش آموزان، تحصیل در دانشگاه را زود آغاز می کنند؛ این سیستم جدید سبب می شود که دانش آموزان کمتر از سن معمول وارد دانشگاه شوند. یکی از کارشناسان در این باره به روزنامه South China Morning Post هنگ کنگ می گوید: دانشجویان در سن پایین وارد دانشگاه می شوند، آنها ناپخته هستند و به دلیل ضعف های موجود در دبیرستانها برای مواجهه با چالش های پیش رو به اندازه کافی آماده نیستند، در دبیرستان ها شبکه ارتباطی و برقراری تعامل نزدیک با دانش آموزان وجود ندارد.

چه بسا مدّت زمان اندکی که دانش آموزان با خانواده می گذرانند در ایجاد این مشکل سهم داشته باشد، به طوریکه در بسیاری از خانواده ها، یکی از والدین بیرون از خانه کار می کند و وقت کمی را با فرزندان خود سپری می کنند. هم اکنون در بسیاری از دبیرستان های چین، تنها یک متخصص اجتماعی وجود دارد. دبیرستان ها بیشتر از هزار دانش آموز دارند و کارکنان اندک مدرسه نمی توانند به اندازه کافی با هر یک از آنها تعامل برقرار کنند.