در سال ۱۹۹۲، مرد کنجکاوی به نام وو آنای، در نزدیکی روستای چینی شیان بیکون، شروع به خارج کردن آب برکه روستایش کرد. او معتقد بود که این حوضچه طبیعی نیست و آنقدر‌ها که مردم فکر می‌کنند عمیق نیست، و تصمیم گرفت این را ثابت کند. او تعدادی از روستاییان را متقاعد کرد و با هم یک پمپ آب خریدند و آب برکه را بیرون کشیدند. بعد از ۱۷ روز پمپاژ، سطح آب آنقدر پایین رفت که ورودی یک غار مصنوعی باستانی آشکار شد و حرف آنای را تایید کرد.
این غار که اکنون لانگیو نامیده می‌شود، یکی از بزرگترین حفاری‌های زیرزمینی دوران باستان است. در مجموع ۲۴ غار کشف شد که به صورت دستی حفاری شده اند، هرکدام حدود هزار متر مربع مساحت دارند و ارتفاع سقف آنها به ۳۰ متر می‌رسد. مجموع مساحت کلی غارها ۳۰ هزار متر مربع است.
ما می‌دانیم غارها طبیعی نیستند، چون جای اسکنه روی دیوار‌های داخلی آنها باقی است. تراشیدن با اسکنه طوری انجام شده که الگو‌ی یکنواختی از شیار‌های موازی به جای بماند که برخی فکر کنند نمادین است. این علائم شبیه به علائمی هستند که روی سفالینه‌های دیده می‌شود که قدمت آنها به ۵۰۰ تا ۸۰۰ سال قبل از میلاد بازمی‌گردد. همچنین این غار راه پله، ستون و پیکره‌های پیچیده‌ای هم دارد.
طبق برخی برآورد‌ها، این غارها بیش از ۲۰۰۰ سال پیش حفر شدند، احتمالا ۲۰۰ سال قبل از میلاد. تخمین تقریبی نشان می‌دهد که حدود یک میلیون متر مکعب سنگ خارج شده تا این غارها ایجاد شود. مطمئنا مورخان و مسافران باید به چنین پروژه بزرگی اشاره می‌کردند، اما هیچ سند و مدرکی پیدا نشده است، که با توجه به اینکه چینی‌های باستان دقت و وسواس زیادی در ثبت تاریخ دارند، عجیب است.
با این حال، نمی‌توان این را غیرمحتمل دانست که سازندگان غار‌های باستانی یک غار طبیعی موجود را گسترش دادند که می‌تواند چیز‌های زیادی را توضیح دهد. با این وجود، حفاری این غار پروژه بزرگ و ماندگاری بوده که توسط انسان انجام شده و همچنین یک راز خواهد ماند.
شیار‌های روی سقف و دیوار:
- 12
- 4
