حتی مناطق شهری، مثل سیدنی هم بین ۵۰۰میلیون تا یک میلیارد موش دارد. در بهترین حالت به ازای هر نفر ۱۰۰ موش وجود دارد.
یکی از بزرگترین حمله‌های موش‌ها در سال ۱۹۱۷ رخ داد، زمانی که موش‌ها بخش‌هایی از کوئینزلند و ویکتوریا را تسخیر کردند. آنها به گندم‌ها صدمه زدند، چکمه‌ها، کفش‌ها، رومیزی‌ها، فرش‌ها، پرده‌ها، رختخواب‌ها و کتاب‌ها را جویدند. به کودکان در گهواره حمله می‌کردند و سیم تلفن و تلگراف را می‌جویدند. موش‌ها از هر کشو و کابینتی که باز می‌شد بیرون می‌پریدند و زنان را وحشت‌زده می‌کردند. زنان خانه‌دار موش‌های مرده را در ظرف شیر و حتی در میان قرص نان پیدا می‌کردند.
برخی موش‌ها وارد باغ وحش شدند و شیر‌ها و فیل‌ها را ترساندند. همه چیز برعکس شده بود. موش‌ها نه تنها از دست گربه‌ها فرار نمی‌کردند بلکه با آنها بازی می‌کردند و گوش و دمشان را گاز می‌گرفتند. گربه‌های بیچاره و ترسیده هم بالای درخت می‌رفتند و حتی علف می‌خوردند.
گندم‌ها در انبار به سرعت ناپدید می‌شدند. کشاورزان محلی نمی‌توانستند از علوفه خود برای تغذیه اسب‌ها استفاده کنند چون به شدت پر از موش و آلوده بودند. بیشترشان ترجیح می‌دادند خرمن خود را بسوزانند و کاه و یونجه موردنیاز خود را از شهرهای دیگر بخرند.
هر روز ده‌ها هزار نفر موش‌ها را می‌گرفتند و می‌کشتند. بزرگترین کشتار موش‌ها در لسلز (Lascelles) در ویکتوریا اتفاق افتاد که حدود ۲۰۰هزار موش به وزن سه تن در یک شب کشته شدند. در یک اتفاق دیگر، دو زن در روچستر شجاعت باورنکردنی از خود نشان دادند و در عرض دو ساعت بیش از هزار موش را کشتند. این اتفاق در چند روزنامه ویکتوریایی با عنوان «زنان موش‌ها را قتل عام کردند» منتشر شد.
این بلا اولین بار در فوریه و مارس ۱۹۱۷ مشاهده شدند و بین آوریل و آگوست به اوج خود رسید. قبل از شکست این بلا، بیش از ۱۵۰۰ تُن موش، حدود ۱۰۰ میلیون عدد کشته شدند.
حمله موش‌ها در سال ۱۹۱۷ بسیار قابل‌توجه بود، اما در سال ۱۹۹۳ حمله ویرانگرتری اتفاق افتاد. موش‌ها هزاران هکتار محصول زراعی را نابود و خوک‌ها و مرغ‌ها را آلوده کردند.
اینکه چرا استرالیا گرفتار بلای حمله موش‌ها می‌شود هنوز دقیقا مشخص نیست. موش‌ها حتی بومی این قاره هم نیستند. احتمالا آنها در اواخر قرن هجدهم و همراه اروپاییان با کشتی به اینجا آمدند و، چون گونه مهاجر هستند و شکارچی طبیعی ندارند، تعدادشان زیاد می‌شود. مهمترین عامل این اتفاق احتمالا آب و هوا است.
بارش زمستانی خوب برای چنین اتفاقی لازم است، اما کافی نیست. در مقابل، خشکسالی عامل بازدارنده است. فراوانی موادغذایی هم یک عامل دیگر است، هرچند آزمایش‌های کنترل شده با جمعیت موش‌های آزمایشگاهی چنین چیزی را تایید نمی‌کند.
با این حال، پیشرفت قابل توجهی در چند دهه اخیر صورت گرفته است، و محققان مدل‌هایی برای پیش بینی حمله موش‌ها طراحی کرده اند که به کشاورزان اجازه می‌دهد اقدامات پیشگیرانه انجام دهند.
- 9
- 1
