برخی برنامه‌های تلویزیون خیلی مفرح و شاد شده‌اند. نمونه‌اش برنامه‌ای که بازیکن سابق استقلال در دهه شصت و هفتاد روی آنتن زنده تلویزیون خیلی راحت اعتراف می‌کند که شب قبل از یک مسابقه با بهترین بازیکن تیم تا صبح تریاک کشیده‌اند و اتفاقا مسابقه هم داده‌اند و جناب بهترین بازیکن، اتفاقا دو گل هم به ثمر رسانده‌اند (نقل به صحبت‌های ایشان در برنامه تلویزیونی).
حالا مدام بگویید ورزش، دشمن اعتیاد است! این حرف‌ها از قضا نشان می‌دهد که اعتیاد، دشمن ورزش است یا در بهترین حالت اعتیاد، دوست ورزش است!
خیلی خنده‌دار است اما شما هم مثل بنده تصور کنید، بازیکن موردنظر وقتی‌خسته می‌شده و کنار زمین می‌آمده به جای اینکه به ایشان آب بدهند، چای نبات می‌دادند یا به جای هت‌تریک (به معنی زدن سه گل توسط یک بازیکن در بازی) ایشان سه‌کام حبس می‌گرفتند. تماشاگران پس از گلزنی ایشان می‌گفتند: «بره اونجا که غم نباشه!» اینهایی که می‌گوییم همین‌قدر که ممکن است لبخند به لب آدم بیاورد، ناراحت‌کننده هم است.
ورزشکاری که باید الگوی جوانان باشد، برای اینکه جناب تهیه‌کننده و کارگردان می‌خواهند برنامه آبکی‌شان چند بیننده بیشتر داشته باشد و در اینترنت بچرخد، پشت در! سازمان می‌ماند و افرادی جلوی دوربین می‌آیند که اتفاقا نه‌تنها قهرمان نیستند، بلکه این مسائل را با سری بالا و حالت شوخی و مزه‌پراکنی برای مردم تعریف می‌کنند (پشیمانی‌شان بخورد توی سر بنده!) اصلا از وقتی این برنامه «نود» عادل فردوسی‌پور را تعطیل کرده‌اند، همه می‌خواهند به هر طریقی که شده جای این برنامه را بگیرند.
مثلا در برنامه صبحگاهی شبکه یک، نویسنده هوشمند برنامه ایده می‌دهد که پیش از بازی‌های فوتبال هفته آخر لیگ برتر، به سبک آن هشت‌پای معروف جام‌جهانی آفریقا، عزیزان یک جوجه رنگی بیاورند تا پیش‌بینی کند و با نوکش یکی از کاغذهایی که روی آن نوشته شده سپاهان یا پرسپولیس را بردارد، جوجه هم نه می‌گذارد و نه برمی‌دارد، ناگهان جلوی دوربین زنده، کارخرابی می‌کند.
انصافا زیبا نیست!؟ این مدل برنامه‌سازی باعث شده برنامه‌سازان شبکه‌های خارجی به ژاژخایی افتاده و اعتمادبه‌نفس‌شان از بین برود و پسندیده نیست فتاده را پای زدن عزیزان خلاق و متفکر من!
- 15
- 2
