وزیر اینجا، وزیر اونجا وزیر همه‌جا!

در خبرها آمد که وزیر آموزش و پرورش استعفا داده است. از زمان قدیم تا همین امروز صبح هر کس در این مرز‌ پرگوهر استعفا داده، پنج‌دقیقه بعد استعفایش تکذیب شده است. در نتیجه استعفای آقای بطحایی هم بلافاصله تکذیب شد‌. نکته‌اش هم اینجاست که معمولا نه خود وزیر استعفایش را اعلام می‌کند، نه خودش آن را تکذیب می‌کند.

اصلا مشخص نیست چه کسی خبر استعفا را منتشر و خبر تکذیب استعفا را اعلام می‌کند. احتمالا یک‌سری از رسانه‌ها صبح که از خواب بلند می‌شوند، خبرنگارشان همان‌طور که کف دست‌هایش را به هم می‌مالد، با خودش می‌گوید:«خب امروز نوبت کیه؟! کی باید استعفا بده؟!» حتی در متن برخی از اخبار آمد که وزیر به‌خاطر مشکلات معلمان و مسائل کم‌اهمیتی مانند پرداخت معوقه فرهنگیان و... استعفا داده است که همین دلایل باعث شد شک و شبهه‌ها به ماجرا بیشتر شود.اما خبر استعفا درست بود و آقای بطحایی واقعا استعفا داده بود، فقط دلیلش چیزی نبود که ما به غلط می‌پنداشتیم، بلکه ایشان به دلیل حضور در انتخابات مجلس ظاهرا از سمت خود استعفا کرده‌اند! زیبا نیست؟! آدم نباید فدای این تصمیم‌گیری‌ها و سطح دغدغه‌ها شود؟! یعنی نماینده‌بودن از وزیربودن مهم‌تر است؟! یا ما اصولا وقتی در یک‌جایی نمی‌توانیم کاری انجام دهیم می‌رویم یک جای دیگر که آنجا هم کار خاصی انجام ندهیم؟البته مساله اینجاست که نماینده‌بودن این روزها بهتر و هلوتر از وزیربودن است؛ وزیر کار زیاد دارد، باید جواب چهار نفر را بدهد و بیشتر زیر ذره‌بین افکار‌ عمومی قرار دارد.

اصلا هفته‌ای یک‌بار باید برود مجلس و به سوال‌های نمایندگان جواب بدهد. همین رفت‌وآمد از وزارتخانه تا مجلس که جای پارک هم اطرافش سخت پیدا می‌شود، خسته‌کننده نیست؟! پس چه تصمیمی می‌گیریم؟! عرض می‌کنم؛شما مدتی است در یک وزارتخانه حضور دارید، کار خاصی هم انجام نداده‌اید، همان‌طور یک چندسالی آمده‌اید و رفته‌اید‌. بعد عکس‌ها و فیلم‌های مجلس را نگاه می‌کنید و با خودتان می‌گویید: «آخ آخ! خوش به حالشون! کاش من جای اینا بودم. صندلی‌هاش راحته! چیه اون جلسه هیات دولت نمی‌شه توش پنج‌دقیقه چرت زد؟! تازه روحانی‌ام یه جوری آدم رو نگاه‌ می‌کنه انگار تقصیر ماست.

تازه تعدادشون زیاده و خیلی هم زیر ذره‌بین نیستن. اصلا لازم نیست آدم نماینده بشه و حرف بزنه، می‌تونم مثل آقای عارف نهایتا با زبان بدن با بقیه صحبت کنم. کسی هم ازم سوالی نداره، اونجا این منم که فقط سوال می‌پرسم. در نتیجه استعفا می‌دم و می‌رم اونجا. بعد توی توئیتر و اینستاگرام مدام از وزرا انتقاد می‌کنم، خصوصا آذری‌جهرمی که توی جلسه هیات دولت یه‌بار اشتباهی پرتقالی که توی بشقاب‌ من بود رو برداشت و خورد.» بعد چشمانتان برق‌ می‌زند و استعفا می‌دهید.

فریور خراباتی