در این یادداشت آمده:
* مجلس یکدست اصول‌گرا، ضعیف، بی‌رمق و بی‌برنامه یازدهم، در وانفسای حال و روز به شدت غم‌انگیز اقتصادی و در حالی که مردمان این مرزوبوم از غم نان و داشتن حداقل امکاناتی مانند آب، برق، شغل و خدمات درمانی فریاد سر داده‌اند، تمامی توان خود را برای رویارویی با حقوق ابتدایی آنان، به کار بسته است.
* در این بین، افرادی اکثراً تازه‌کار در عرصه نمایندگی مجلس و حتی هیات رئیسه آن، که مردم حتی غالباً با تصاویر آنها نیز آشنا نبوده و سابقه‌‌ای از کاربلدی در کارنامه آنان مشهود نیست، اکنون عملا از خانه دفاع از حقوق ملت، کمر به تقابل با ابتدایی‌ترین حقوق مردم بسته و بر آن افتخار می‌کنند؛ مانند قیمی که حقوق اطفال صغیر خود را بسیار بهتر از آنان می‌داند و از موضعی بالا، سعی در کوتاه کردن دست آنان از حلوایی ناخوردنی دارد.
* اعضای کمیسیون فرهنگی مجلس شورای اسلامی به رهبری مرتضی آقاتهرانی، پس از ساعت‌‌‌ها تحقیق در زیر هرم بهارستانی دور از خواستههای مردم و در جلسه‌‌ای غیرعلنی (باز هم دور از گوش‌های نامحرم مردم)، ابعاد مختلف طرح صیانت را برای نمایندگان مجلس تشریح کردند؛ تعاملی برای بستن فضای ارتباطی با جهان و کنترل پردامنه ارتباطات مردم، آن هم به نام «صیانت».
* به راستی صیانت از چه؟ آیا وظیفه نمایندگان مجلس، جز دفاع و صیانت از حقوق وکلای خود است؟ دفاع از حق آزادی و حق انتخاب آزادانه آنان، آن هم در زمانه‌‌ای که کشورها برای افزایش سرعت تبادل اطلاعات در فضای بدون مرز مجازی، در حال سبقت گرفتن از هم هستند، در کجای کارنامه کاری آنها تعریف شده است؟
* به واقع این فاصله به شدت در حال افزایش میان طرز تفکر مسئولین و مردم جامعه، از کجا نشات می‌گیرد؟ آیا این دو در دو فضای متفاوت زیست می‌کنند؟ آیا سطح خواستههای مردم و انتظارات آنان از وکلای خود، برای نمایندگان مجلس مشخص نیست؟ و آیا اساسا قبل از ساعت‌‌‌ها بحث و مجادله نمایندگان برای طرح ایجاد محدودیت‌‌‌هایی اینچنینی، پژوهشی در مورد خواسته و تقاضای مردم در مورد آن و در ادامه، لزوم بررسی چنین طرح‌‌‌هایی، انجام شده است؟ به واقع این نمایندگان تازه‌کار و پرغرور از تصاحب صندلی‌‌‌های بدون رقیب، در کدام عالم سیر می‌کنند؟
* سوال اصلی اینجاست که اعضای کمیسیون فرهنگی مجلس، که منش یک سویه آنان در امور فرهنگی، بر همگان واضح و مبرهن است، آیا آن بخش حداکثری از جامعه را که مخالف با هزینه وقت و انرژی مجلس برای اینگونه طرح‌‌‌های ماقبل تاریخی و منقضی شده است را در نظر گرفته‌اند یا اینکه پس از ورود به مجلس، فراموش کرده‌اند که دیگر نماینده تمامی مردم هستند و تنها ملزم به ارتقای فرهنگی تعداد رای‌دهندگان محدود خود نیستند.
* یک نماینده دلسوز می‌بایست انرژی خود را به ارائه طرح‌‌‌هایی برای حفظ همین نیروی مفید باقی‌مانده صرف کند، نه آنکه با بستن روزن‌‌‌های موجود، تاییدکننده همان جمله «هر کس نمی‌خواهد، بگذارد و از این کشور برود» باشد. از این منظر شاید بتوان تنها نمایندگان اندک مخالف با تصویب چنین طرحی را (فارغ از رویکرد سیاسی‌شان) وکلای واقعی مردم در صحن بی‌رمق مجلس یازدهم، دانست.
- 10
- 2
