ناسا یک «زنبور رباتیک» را به فضا می‌فرستد

به گزارش آنا از ScienceNews، اگر این برنامه با موفقیت روبه‌رو شود، می‌توان از دسته‌ پهپادهای رباتیک کوچک به جای کاوشگرهای فعلی استفاده کرد.

کاوشگرها بزرگ و گران‌قیمت هستند، حرکتشان روی زمین زمان زیادی می‌گیرد و امکان گیر افتادنش در زمین‌ نرم زیاد است. مریخ‌نورد «کیوریسیتی» که هنوز فعال است و مریخ‌نورد «اسپیریت» که غیرفعال شده است، اندازه خودروهای کوچک هستند. در صورتی که یک دسته زنبور رباتیک جای بسیار کمتری در فضاپیمای ترابری می‌گیرند، سریع‌تر حرکت می‌کنند و منطقه بزرگ‌تری را پوشش می‌دهند.

این پهپاد «مارس بیز» یا «زنبورهای مریخی» نام دارند. طبق اعلامیه ناسا، این زنبورهای رباتیک به اندازه یک زنبور که بین یک تا چهار سانتی‌متر رشد می‌کنند، هستند و بال‌های بزرگی دارند.

هر زنبور مریخی شامل چند سنسور و وسایل ارتباطاتی بی‌سیم است. آنها از یک کاوشگر مرسوم به عنوان بیس متحرک و هاب ارتباطی استفاده می‌کنند؛ درست مانند روشی که زنبورهای واقعی در یک کندو زندگی می‌کنند و به یک ملکه خدمت می‌کنند.

کاوشگرهای مریخ نقش کندو و ملکه را برای دسته‌های زنبور دارند.

به گفته ناسا، دسته‌ای از زنبورهای مریخی به پرواز درخواهد آمدند تا نواحی اطراف کاوشگر را بررسی کنند. این زنبورهای رباتیک هرگونه یافته جالبی را به صورت بی‌سیم به ملکه خود گزارش‌ می‌کنند. وقتی که شارژشان کم می‌شود نیز به کندوی مکانیکی برمی‌گردند و باتری‌هایشان را مجددا شارژ می‌کنند.

ماموریت‌های آنها می‌تواند از بررسی‌های منطقه‌ای ساده تا جست‌وجوی حیات، مانند پیدا کردن گاز متان، متفاوت باشد. پیش از این کیوریسیتی موفق شده بود مقداری کمی گاز متان را در این سیاره شناسایی کند اما سنسورهای مناسب این کار را نداشت و نتوانست تشخیص دهد که این گاز از نوعی حیات اورگانیک منشا می‌گیرد یا خیر.

به گفته ناسا، استفاده از ربات‌های پرنده کوچک در مقایسه با کاوشگرهای بزرگ مزیت‌های زیادی دارد. یک دسته زنبور رباتیک، شبکه‌ای از سنسورهای متحرک است که هر عضو آن می‌تواند مسیر پروازش را تغییر دهد تا اطلاعات بهتری از منطقه به دست آورد.

هر زنبور مریخی می‌تواند به صورت انفرادی نیز به بیرون فرستاده شود که این امر به دسته زنبور اجازه می‌دهد که منطقه بزرگ‌تری را پوشش دهند.

مترجم: هانا حیدری