به گزارش ناسا، پایان انفجار یک ستاره بزرگ یکی از بزرگترین و قدرتمندترین انفجارها در سراسر کیهان به شمار می آید.
با انفجار و مرگ ستاره‌ها موادی با عناصر سنگین به کهکشان منتشر می‌شوند که بلوک‌های ساخت ستاره‌های جدید را به وجود می آورند.
ستاره شناسان همواره قبل از انفجار ستاره‌ها به بررسی تصاویر آنها می‌پردازند و این کار آنها به درک بهتر تکامل ستاره‌ها منجر می شود.
تلاش این دانشمندان منجر به کشف ستاره‌های ابرنواخترهای نوع یکم سی شده است.
ابرنواخترهای نوع یکم سی در دسته ابرنواخترهایی قرار می‌گیرند که از فروپاشی هسته ستاره‌های بزرگ به وجود آمده‌اند.
این ستاره‌ها بیش از ۳۰ برابر خورشید وزن دارند و قبل از مرگ، لایه هیدروژنی و هلیومی خود را از دست می‌دهند.
محققان معتقدند که پیدا کردن این ستاره‌ها امری آسان است زیرا هم بزرگ هستند و هم روشن.
در سال ۲۰۱۷ ستاره‌شناسان به وجود ستاره‌ای پی بردند که به عنوان یک ابرنواختر نوع یکم سی به زندگی خود پایان داده است.
دو تیم تحقیقاتی به بررسی تصاویر بایگانی شده از تلسکوپ فضایی "هابل" پرداختند و دریافتند که این ابرنواختر در دسته ابرنواختر "SN2017ein" قرار می گیرد و در نزدیکی مرکز کهکشان مارپیچی "ان جی سی ۳۹۳۸"( NGC 3938) قرار داشته است و فاصله آن از ما ۶۵ میلیون سال نوری برآورد شده است.
تجزیه وتحلیل این ستاره نشان می‌دهد که رنگ آن آبی بوده و بسیار داغ بوده است.
یکی از گمانه‌زنی‌های دانشمندان مبنی بر این است که این ستاره می‌تواند یک تک ستاره باشد که ۴۵ تا ۵۵ برابر بزرگتر از خورشید است.
نظر دوم دانشمندان نیز این است که می‌تواند یک سیستم دوتایی ستاره‌ای باشد که یکی از ستاره‌ها ۶۰ تا ۸۰ برابر خورشید جرم دارد و ستاره دیگر کوچک‌تر است.
دراین نظریه ستاره‌ها در تعامل با یکدیگر هستند.
درنهایت ستاره بزرگتر لایه‌های هیدروژنی و هلیومی خود را از دست داده است و به عنوان ابرنواختر انفجار یافته است.
- 19
- 6
