آغاز اختراع دوربین عکاسی به سال ۱۷۲۷ میلادی باز می گردداختراع دوربین عکاسی
عقیده و باور بعضی از افراد اینست که طراحی و اختراع دوربین به زمان میلاد مسیح برمی گردد. هنرمندان آن زمان ، این نتیجه گیری اولیه را مورد توجه قرار می داده اند. تصویر کمرنگ بر روی دیوار مخالف از یک سوراخ کوچک در قسمتی که نورخورشید به داخل ساختمان راه پیدا می کرده است. آن ها از این سیستم بعنوان لنزی استفاده می کردند که قابلیت انعکاس تصویر( به خصوص وارونه) با همه جزئیاتش را با عبور از هر سوراخی به صورت کاملاً روشن، بر روی سطح مقابل داشت. با گذشت زمان، آن ها برای رنگ کردن تصویر از رنگ های روغنی بهره می گرفتند.
امروزه دوربین‌های عکاسی، بدون استفاده از رنگ های روغنی با همان نحوه عملکرد، کار می کنند و بجای رنگ های روغنی از فیلم های عکاسی( ترکیب شیمیایی رنگ و نمک های هالید نقره ای) استفاده شد. دوربین‌های دیجیتالی از دیودهای فوق العاده کوچکی( سنسورهای حساس به نور) استفاده می کنند که قابلیت انعکاس عکس بر روی تکه های سیلیکونی( تراشه) را دارد و همچنین دامنه وسیعی از رنگها را تبدیل به زبان ماشین و باینری می کند.
تاریخچه ی اختراع دوربین عکاسی
دوربین های عکاسی دارای تاریخچه بسیار عمیقی می باشد. اساس عکاسی یعنی جعبه تاریک یا اتاقک تاریک، پیش از اختراع عکاسی و ثبت تصاویر وجود داشته است. یک دانشمند مسلمان به نام ابن هیثم، توانست این وسیله ساده را برای مشاهده کسوف در قرن یازدهم میلادی بکار گیرد و از قرن شانزدهم میلادی، نقاشان ایتالیایی برای طراحی دقیق مناظر و ملاحظه دورنمایی صحیح از آن استفاده می کردند.
در سال ۱۷۲۷ میلادی، عکاسی برای نخستین بار بوجود آمد. شولز در آن زمان فهمید که در مقابل نور، مخلوطی از نیترات نقره و گچ، تیره می شوند. یکی از شیمیدان های فرانسوی به نام لویی در دهه ۱۸۳۰ به صورت تصادفی فهمید که برای ظهور یک تصویر میتوان از یک ورقه مس پوشیده شده از نقره استفاده کرد که به وسیله بخار ید حساس شده است. از قرن نوزدهم میلادی، این نوع تصویر که در اثر شستشوی صفحه با محلول غلیظ نمک حاصل میشد؛ معروف گردید. درواقع این نوع تصویر که از اواسط قرن ۱۹ جنبه عمومی پیدا کرد؛ از حالت تثبیت دائمی برخوردار بود.
" داگر" در سال ۱۸۳۹ در بررسی های خود به این نتیجه رسید که باید از محلول تیوسولفات سدیم برای برداشتن هالیدهای نقره نور نامرئی باقی مانده بر روی فیلم یا صفحه عکاسی استفاده کند که با نمک های نقره، باعث تولید تیوسولفات نقره محلول در آب میشود و با استفاده از آب، قابل شست و شو است. از این رو عکس ها با این روش پیشنهادی در کم تر از یک دقیقه ظاهر میشدند.
اختراع دوربین عکاسی اولیه مخلوطی از نیترات نقره و گچ بود فرایند ویلیام تالبوت در سال ۱۸۴۱ اینگونه بود که توانست به وسیله یدید نقره، کاغذ حساس در مقابل نور را تهیه کند. ظاهر کردن عکس در این روش به این صورت بود که عکس به وسیله اسید گالیک بر روی این نوع کاغذ چاپ میشد. در این روش، تصویر، برعکس شی است؛ یعنی نواحی روشن آن، تیره میشود درحالیکه نواحی تیره ی آن روشن ظاهر می شود. بنابراین درصورت قرار گرفتن این تصویر منفی بر روی کاغذ حساس، باعث میشد که تصویر مثبت ظاهر شود.
با اینکه فرآیند تالبوت، کم تر از داگر بود؛ چنین تصویری کیفیت واضحی نداشت. برای بهبود وضوح تصویر باید اقدام به تثبیت هالیدهای نقره بر روی یک جسم شفاف با روش مناسبی کرد. قبلا با استفاده از سفیده تخم مرغ، این کار را بر روی شیشه انجام می دادند که باعث افزایش وضوح تصویر میشد ولی آسیب پذیری آنها از معایب این مدل تصویر به شمار می رفت. مادوکس در سال ۱۸۷۱ به رفع این مشکل پرداخت؛ یعنی بر روی شیشه یا کاغذ عکاسی، امولسیون ژلاتینی از نمک های نقره را تثبیت کرد.
فن عکاسی از سال ۱۸۸۷ به مرحله جدیدی از حیاتش وارد شد. ایستمن، موفق به اختراع دوربین کداک گردید؛ به این صورت که نحوه ی کار او با استفاده از یک فیلم پلاستیکی از جنس نیترات سلولز پوشیده به امولسیون ژلاتینی بود و قابلیت گرفتن صد عکس با آن فیلم را فراهم میکرد ولی ظاهر کردن تصاویر، مشکل داشت؛ بدین دلیل که باید برای ظهور و تثبیت عکسها ، فیلم بهمراه دوربین به مکانی فرستاده می شد.
هانری کارتیه برسون و دیگر عکاسان در حدود سال ۱۹۳۰، برای ثبت تصاویری از زندگی روزمره از دوربین‌های ۳۵ میلی متری کوچک به جای دوربین‌های قدیمی و بزرگ تر استفاده کردند. در سال ۱۹۳۹ پس از شروع جنگ جهانی دوم، عکاسان خبری بسیاری از این دوربین ها بهره گرفتند.
دوربین پولاروید مدل ۹۵ در زمان محبوب شدن دوربین ۳۵ میلی متری، معرفی شد و مدل ۹۵ برای چاپ فیلم درون دوربین، از یک فرآیند شیمیایی سری در کمتر از یک دقیقه استفاده می کرد. قیمت این دوربین جدید، گران بود ولی توجه مردم به تازگی تصاویر لحظه ای جلب شد. بسیاری از مدل ها در اواسط دهه ۱۹۶۰، در بازار عرضه شدند و برای جذب افراد، از قیمت ارزانتری برخوردار بودند.
در حالی که تصویر دائمی توسط فرانسه اختراع شد. دوربین آساهی( که بعدها پنتاکس شد)، Asahiflex که از نوع SLR بود؛ در دهه ۱۹۵۰، معرفی شد.
دوربین های کوچکتری در اواخر دهه ۱۹۷۰ و اوایل دهه ۱۹۸۰ معرفی شدند که در مورد نوردهی، توانایی تصمیم گیری داشتند. دوربین های کامپکت، قادر به محاسبه ی سرعت شاتر، دیافراگم، و فوکوس به صورت خودکار بودند و کاربرد آن برای افراد مبتدی بود. میزان محبوبیت این دوربین ها بیش از ظهور تلفن های هوشمند ، زیاد بود ولی وقتی که گوشی های هوشمند به بازار عرضه شدند؛ محبوبیت آن ها کاهش یافت.
سازندگان متعددی مانند کانن و نیکون در دهه های ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰، دوربین هایی ساختند که قابلیت ذخیره ی تصاویر به صورت الکترونیکی را داشت. برای نخستین بار در دوربین‌های پوینت اند شوت، از این سیستم ها استفاده شد تا این که از ذخیره کننده های دیجیتال به جای فیلم استفاده کردند. کوداک در سال ۱۹۹۱، موفق به تولید اولین دوربین دیجیتال گردید که به اندازه کافی پیشرفته بود و افراد حرفه ای توانستند از آن بهره بگیرند. امروزه شرکتهای پیشرفته زیادی، اقدام به تولید دوربین‌های متنوع می کنند که از آن ها می توان به کانن، نیکون، فوجی، سونی و … اشاره کرد.
دوربین عکاسی ابزاری برای ثبت تصویر استگردآوری: بخش علمی سرپوش
- 13
- 3
