درس‌هایی که از زندگی مریم میرزاخانی می‌توان آموخت

به گزارش ایلنا،‌ متن یادداشت احمد مسجدجامعی به این شرح است:

درگذشت استاد دکتر مریم میرزاخانی که از برندگان مدال جهانی فیلدز- بالاترین جایزه‌ی جهانی ریاضیات - بود و تنها زن و تنها ‏ایرانی دریافت‌کننده‌ی این جایزه نیز بود در چهل سالگی چنان باعث اندوه عمومی در هموطنان عزیزمان شده است که کسی ‏نمی‌داند صاحب عزا کدام است و تسلیت گوینده کدام. البته پدر، مادر، برادران، همسر و فرزند او جایگاهی متفاوت دارند اما پس ‏از آن‌ها شاید همه و هر کس به سهم خود از فقدان او اندوهگین باشد.‏

چنان که شنیده‌ایم پژوهش‌های او در زمینه‌هایی آن قدر تخصصی از ریاضیات متمرکز بود که شاید تنها چند ده نفر در جهان ‏بتوانند با دقت بدانند که او چه کرده است، از این منظر در نگاه نخست عجیب است که این همه همدلی از تک تک مردم در این ‏واقعه‌ی دردناک می‌بینیم، اما بیشتر که دقت کنیم، می‌بینیم هر چند مهمترین بخش‌های زندگی او و افتخارات او همه از جنس علم و ‏برای مردم عادی دور از دسترس و درک بودند، اما در حاشیه‌های زندگی او نیز چیزهای زیبای بسیاری یافت می‌شود که می‌توان ‏از آن‌ها درس آموخت.‏

یکی از درس‌هایی که می‌توان از او آموخت این است که بالاترین رتبه‌ی علمی جهان را در سن زیر چهل سال در شرایطی به ‏دست آورد که هم مادر بود و با همسر و فرزند خود زندگی‌ای زیبا و مادرانه و همسرانه داشت و هم مدت مدیدی بود که در جدال ‏با سرطان بود. این روحیه که با این همه کار و این همه نامرادی دست از تلاش نکشید و کاری کرد که بسیاری از مردم آسوده‌تر ‏و سلامت‌تر نتوانستند کنند، هم زیبا است و هم درس بزرگی است.‏

دوستی گفت در یکی از شبکه‌های اجتماعی صفحه‌ای از او یافته است که او گاهی یک سطر در آن می‌نوشته است. دو یادداشت را ‏نقل کرد که شگفت‌انگیز بودند. شگفت‌انگیز از این جهت که بسیار ساده و روشن و در عین حال عمیقا انسانی هستند.

یک یادداشت ‏این بود که «رمز موفقیت تلاش است و تلاش است و تلاش» و دیگری این که «زمستان و آغاز سال نو نزدیک است به کمک ‏همه نیازمندان بشتابیم.»‏

دانشمندی در بالاترین سطح جهان باشی و به جای بالیدن به نبوغت از اهمیت تلاش بگویی و به جای بی اعتنایی به جامعه‌ی ‏پیرامونیت از قبل از آغاز زمستان به فکر نیازمندان در سال نو باشی. این‌ها الگو نیستند؟ هستند. زیبا نیستند؟ هستند. غیر قابل ‏دسترس هستند؟ هرگز.

چنین است که ما که چندان ارتباطی با کار علمی او نیز نداریم می‌توانیم این همه از هموطن بودن با او ‏خوشحال باشیم و در از دست دادنش اندوهگین.‏ تسلیت می‌گویم به همه‌ی مردم نازنینی که در سوگ او نشسته‌اند و تبریک می‌گویم به همان‌ها بابت بودن او در جمع هموطنانمان.‏