به گزارش باشگاه خبرنگاران، سیارکی به نام دیدیموس اخیرا با یک فضاپیما برخورد نزدیک داشته است، اکنون راز گیج کننده ای را فاش کرده است :به نظر می رسد این صخره با عرض نیم مایل آنقدر سریع می چرخد (هر دو ساعت و ۱۶ دقیقه یک چرخش کامل را انجام می دهد) که سطح آن امکان دارد قلوه سنگ هایی را که بعضی از آنها توسط باد خورشیدی به فضا منتقل شده اند، به بیرون پرتاب کند.
محققان این کشف را بلافاصله پس از آن انجام دادند که فضاپیمای ناسا آزمایش تغییر جهت سیارک دوگانه (DART) دیدموس را در کانون توجه قرار داد. سپتامبر گذشته DART تقریباً از مقابل به قمر سیارک دیمورفوس برخورد کرد و به اندازه کافی سرعت سیارک (Asteroid) کوچک همراه دیدیموس را افزایش داد تا مسیرش را تغییر دهد.
این بازدید انفجاری همچنین باعث شد تا دانشمندان هر دو سیارک را از نزدیک ببینند و DART توسط ماموریت هرا آژانس فضایی اروپا (ESA) با بررسی کامل سیستم سیارکی دوتایی دنبال خواهد شد. از اواخر سال ۲۰۲۶، هرا هر دوی Dimorphos و Didymos را شناسایی می کند تا سنگ ها را اندازه گیری کند و نشان دهد که DART چگونه سیستم را تغییر داده است.
آدریانو کامپو باگاتین، دانشمند سیاره شناسی در دانشگاه آلیکانته در اسپانیا و از محققان این مطالعه گفت:مطالعه جدید نشان می دهد که هرا ممکن است جریانی از سنگ ها و غبار را ببیند که به دلیل چرخش سریع سیارک از خط استوای دیدیموس پرتاب شده است. این مکانیسم تنها راهی است که دانشمندان متوجه میشوند سیارک ها میتوانند مکان های فعال و پویا باشند تا توده های سنگی ساکن. در حالیکه تشخیص اینکه چقدر ممکن است چنین فعالیتی رایج باشد دشوار است، این مطالعه یادآوری می کند که سیارک ها در سراسر منظومه شمسی ممکن است مواد خود را به کیهان پرتاب کنند.
یون ژانگ، دانشمند سیاره شناسی در دانشگاه مریلند که در ماموریت DART فعال بود، گفت: این مطالعه به نظریه ای دیرپای در مورد چگونگی پیدایش دیمورفوس هدف DART اشاره می کند. این برای دانشمندان مانند یک پازل است که چگونه این سیستم در وهله اول شکل گرفت.
یک تئوری معتقد است که دیدیموس امکان دارد به تنهایی شکل گرفته باشد، به قدری سریع می چرخد که نمی تواند کاملا در کنار هم بماند و موادی را دور می اندازد که در نهایت به هم پیوسته و دیمورفوس را تشکیل می دهند.
ژانگ افزود: «به همین دلیل است که بسیاری از محققان در تلاشند تا دریابند که آیا دیدیموس این توانایی را دارد که جرم را از سطح خود دفع کند یا خیر.
در حال حاضر کار تئوری است و تقریبا به طور کامل بر اساس مشاهدات از راه دور جمع آوری شده قبل از تاثیر DART است. دیدیموس از زمین فقط به صورت یک نقطه درخشان ظاهر می شود، بنابراین دانشمندان نمی توانند اطلاعات مستقیمی درباره موادی که احتمالا از سیارک پرتاب می شوند، جمع آوری کنند.
دانته لورتا، دانشمند علوم سیاره ای در دانشگاه آریزونا، در مورد این تحقیق جدید گفت:این مکان خوبی برای شروع است، و تنها کاری است که ما می توانیم انجام دهیم.
اعضای تیم تمام داده هایی را که می توانستند در مورد شکل، اندازه، جرم و ترکیب دیدیموس بیابند، گرد هم آوردند. بیشتر این ها از مشاهدات گذشته زمین حاصل شده است، اگرچه ماموریت DART به محققان کمک کرد تا اندازه سیارک را ثابت کنند. بر اساس سال ها نظارت از زمان کشف سیارک در سال ۱۹۹۶، تیم همچنین از سرعت چرخش سریع دیدیموس اطلاع داشت، چیزی که احتمالا منجر به شکل بالای چرخان سیارک شده است. همان طور که می چرخد، مواد از قطب ها به سمت استوا کشیده می شوند تا یک چرخش ایجاد شود.
محققان این اطلاعات را به یک مدل کامپیوتری وارد کردند که نشان داد دیدیموس به اندازه ای سریع می چرخد که مواد نزدیک استوا ممکن است با نیرویی بیشتر از نیرویی که گرانش سیارک را خنثی می کند، به سمت بیرون شتاب بگیرد و به آن ماده اجازه دهد از سطح بلند شود.
از آن جا این ماده چهار مقصد بالقوه دارد:می تواند به فضا فرار کند، در مدار اطراف دیدیموس گیر کند، به سطح سیارک برگردد یا روی دیمورفوس فرود آید. کامپو باگاتین و همکارانش محاسبه کردند که بیش از ۹۷ درصد مواد برداشته شده باید در عرض حدود چهار ساعت به سطح دیدیموس برگردد.
شبیه سازی این تیم نشان داد که از تکه های شناور باقی مانده ، بیشتر قطعات بزرگ تر قلوه سنگ در این مورد، ذراتی با قطر حداقل چند سانتی متر در نهایت روی دیمورفوس فرود می آیند.
لورتا گفت: شناسایی سیارک های فعال یادآور این است که همسایگی کیهانی ما چقدر می تواند چشمگیر باشد. این طرز فکر که منظومه شمسی (Solar System) یک محیط ساکن است واقعا اشتباه است، بلکه یک مکان بسیار پویا است. همه چیز در حال تغییر است؛ همه چیز با یکدیگر برخورد می کنند. فرآیند هایی که به مدت چهار و نیم میلیارد سال در جریان بوده اند هنوز هم رخ می دهند.
با این حال، به طور خاص برای دیدیموس، دانشمندان باید منتظر ماموریت هرا باشند که قرار است در اکتبر ۲۰۲۴ پرتاب شود تا دریابند سطح سیارک چقدر در حال تغییر است. کامپو باگاتین افزود: این سفینه باید بتواند مستقیما با دوربین های قاب بندی سیارکی سیاه و سفید خود مستقیما این آوار های احتمالی را مشاهده کند.
- 19
- 4
