عناوین روزنامه های سیاسی - سه‌شنبه ۱۵ مهر ۱۳۹۹

تصاویر صفحه نخست روزنامه‌های سیاسی امروز کشور در زیر قابل مشاهده است:

روزنامه های: هفت صبح - آرمان ملی - آفتاب یزد - شهروند - اعتماد - ایران - کیهان - جام جم - شرق - جمهوری اسلامی - ابتکار - افکار - جوان - اطلاعات - خراسان - رسالت - فرهیختگان - مردم سالاری - همدلی - ابرار - همشهری و...

روزنامه شرق نوشت:

کلیدواژه «اغتشاش» علیه اصلاح‌طلبان

اصولگرایان که قبل از انتخابات مجلس یک صدا خود را نیروهای انقلاب می نامیدند و با شعار برخورد صریح و البته شدید با دولت در انتخابات مجلس حاضر شدند و به صراحت می گفتند که در صورت نماینده شدن با وزرا و حتی شخص رییس جمهور در قالب سوال و در آخر استیضاح برخورد می کنند، حالا ۱۸۰ درجه موضع خود را تغییر داده اند و می گویند اگر کسی از استعفای رییس جمهور سخن بگوید، درپی اغتشاش است. البته خواسته دیرین آن ها، یعنی انداختن دولت از حدنصاب یا استیضاح رییس جمهور، صرفا محدود به رقابت انتخاباتی نبود؛ بلکه ایشان از مدت ها پیش و شاید کمی بعد از پیروزی حسن روحانی در انتخابات سال ۹۲ مترصد آن بوده اند و حتی یکی از مهم ترین انتقادهایی که به مجلس دهم وارد می کردند، برخوردن نکردن «انقلابی» با دولت بود؛ تا جایی که حتی برخی از آن ها عنوان «وکیل الدوله» را به نمایندگان مجلس دهم می دادند. همه اینها در حالیست که آن ها اخیرا هدف هر آن کس را که به دولت انتقاد کند، اغتشاش معرفی می کنند. نمونه اخیرش مطلبی بود که روزنامه کیهان نوشت. این روزنامه اشاره کرد که طرح استعفای روحانی از سوی برخی شخصیت ها لبنانیزه کردن ایران و ایجاد اغتشاش است که عباس عبدی هم در واکنش به این ادعا نوشت: «با این حساب در هفت سال گذشته این آقایان خودشان دنبال لبنانیزه کردن کشور و ایجاد اغتشاش بودند و اقرار نمی کردند». عبدی به انتقادهایی اشاره می کند که اصولگرایان از سال ۹۲ تا همین قبل از مجلس به دولت داشتند و بارها از زبان آن ها طرح استعفا یا استیضاح رییس جمهور را شنیده بودیم.

استفاده از کلیدواژه «اغتشاش» علاوه‌براین موضوع در مسایل دیگر هم از سوی اصولگرایان مطرح می شود؛ به عنوان مثال درپی یادداشت اخیر سیدمحمد موسوی خوئینی ها که اصلاح طلبان را به شرکت در انتخابات دعوت کرد، بعضی از اصولگرایان گفتند که او درپی ایجاد اغتشاش است. برای مثال سایت مشرق با ادبیاتی عجیب نوشت: «فرماندهان فتنه اقتصادی اوضاع را مساعد دیده اند که یکان یکان از سایه بیرون خزیده و یکی مردم را به اغتشاش دعوت کند، دیگری نقش اصلی اصلاح طلبان در وضع موجود را انکار کند، یکی به زعم خود راه حل صندوق رأی را درون قبر بگذارد برای اعتراض خیابانی خوش رقصی کند و نفر بعد هم به رهبری نامه بنویسد».

یا یکی از اصولگرایان تندوتیز به راحتی به نیروهای اصلاح طلب اتهام نفوذی بودن زد و در گفتگو با سایت «فردا» گفت: «اصلاح طلبان بازوی اجرائی اهداف غربی ها در ایران هستند. اگر به مقاله های اخیر آقایان حجاریان، عبدی، علوی تبار، تاجیک و تاجزاده نگاه کنید، درمی یابید که آن ها مشخصا اصل نظام را هدف گرفته اند و دیگر به صراحت می گویند که مردم نباید دنبال صندوق رای باشند... پروژه اصلاح طلبان علیه مجلس کاملاً هماهنگ با سرویس های برانداز بیگانه است تا اقتدار نظام جمهوری اسلامی ایران را بشکنند».

او همچنین از کلمه ای مشابه اغتشاش یعنی «آشوب» استفاده کرد و مدعی شد که اصلاح طلبان درپی براندازی نظام هستند! ادعایی که اگر ثابت نشود، میتواند بار قضائی هم داشته باشد: «تصور می کنم هدف آنها لزوما انتخابات نباشد... هدف اصلی آن ها به بن بست کشیدن براندازانه نظام است و این موضوع را به روشنی میتوان در مقالات هسته سخت اصلاح طلبان در سایت های ضدانقلاب دید. اصلاح طلبان در مقطع کنونی مروج تفکر بن بست هستند و می خواهند با جاانداختن این گفتمان کشور را به سمت لشکرکشی خیابانی و آشوب ببرند تا در نهایت به خواسته اصلی شان، یعنی سازش در مقابل دشمن و شکستن گفتمان مقاومت برسند».

یا مهدی چمران، یکی از شخصیت های کلیدی در جریان اصولگرایی، ریشه انتقادها به مجلس را به خارج از کشور متصل می کند و با ادبیاتی آرام تر نسبت به شاکری همان مفهوم را تکرار می کند: «این تخریب ها خیلی حساب شده و برنامه ریزی شده هستند. سر این تخریب ها را هم در خارج از کشور می دانم؛ یعنی جریان تخریب در داخل و خارج با هم تبانی کردند و طبق یک برنامه ریزی خيلي دقیق موضوعات خیلی کوچک را با حجم گسترده به امواج خبری علیه مجلس تبدیل می کنند».

به نظر میرسد چنین سخنانی یعنی تلاش برای اغتشاش دانستن انتقادهای اصلاح طلبان به دولت، طرح سیاست بن بست در جامعه برای براندازی و آشوب و متصل بودن انتقادهایی که به مجلس می شود به خارج از کشور، نه صادقانه است و نه واقعی؛ زیرا از یک سو اصلاح طلبان نشان داده اند در هر شرایطی اصل انتخابات را زیر پا نمی گذارند و سعی می کنند در همین ساختار با به رسمیت شناختن قانون اساسی در انتخابات شرکت کنند حتی اگر شورای نگهبان صلاحیت نامزدهای شان را احراز نکند و عملا حضور آن ها بی اثر شود؛ از سوی دیگر ناممکن است که وقتی سید محمد خاتمی بعنوان رهبر جریان اصلاحات بحث آشتی یا همبستگی ملی را مطرح می کند، او و دیگر اصلاح طلبان درصدد آشوب باشند.

علاوه بر همه اینها، انتخابات مجلس یازدهم نشان داد با آنکه اصلاح طلبان نسبت به روند بررسی صلاحیت ها انتقادهای مهمی داشتند ولی در نهایت اولا مجموعه اصلاح طلبان انتخابات را تحریم نکردند و اتفاقا به مردم گفتند که در انتخابات شرکت کنند و ثانیا برخی از احزاب اصلاح طلب هم لیست ارائه کردند. دیگر آنکه اصلاح طلبان از انتخابات اسفند ۹۸ تا به حال درپی به جمع بندی رسیدن برای چگونگی حضور در انتخابات ۱۴۰۰ هستند و همه اینها نشان می دهد که هیچ نشانه ای مبنی بر اغتشاش وجود ندارد.

افزون بر این، انتقاد به مجلس یا دولت یا نوشتن نامه از سوی یکی از شخصیت های سرشناس اصلاح طلب با هیچ تفسیری زمینه ساز اغتشاش نیست و چه بسا حق هریک از شهروندان است ولی چرا اصولگرایان می کوشند چنین مسائلی بدیهی را تحت عنوان برنامه ریزی برای اغتشاش و آشوب معرفی کنند؟

طیفی از جریان اصولگرا- نه همه آن ها- تصور می کند که هرچقدر انتخابات پرشورتر برگزار شود، اصولگرایان ناکام می مانند و فتح انتخاباتی جناح راست را در یک انتخابات حداقلی می پندارند؛ نمونه ای که اتفاقا در انتخابات مجلس یازدهم هم رقم خورد و مجموع مشارکت در کشور حدود ۴۰ درصد و در تهران حدود ۲۰ درصد بود و با استفاده از این حربه می کوشند پیش از داغ شدن فضای انتخاباتی با اتهام زنی هرگونه کنش سیاسی اصلاح طلبان را زمینه سازی برای ایجاد آشوب معرفی کنند تا با تمسک به چنین ریسمانی، اصلاح طلبان را پیش از ورود به انتخابات از منظر سیاسی حذف کرده باشند یا در صورت ردصلاحیت نامزدهای اصلاح طلبان باب هرگونه انتقادی را ببندند تا در چنین شرایطی با افزایش فشارها بر اصلاح طلبان از یک سو فضای سیاسی طوری شود که عملا اصلاح طلبان و به تبع آنها مردم در انتخابات شرکت نکنند و ثانیا اصلاح طلبان را متقاعد کنند که پیش از هرگونه پیامدهای سیاسی خودشان در انتخابات شرکت نکنند. در مقابل چنین اهدافی از سوی برخی اصولگرایان بر اساس قرائن و شواهد موجود اصلاح طلبان با اعتقاد به اصل انتخابات در این دوره هم مترصد آن هستند که در فضایی قانونی با معرفی یک نامزد کاملاً اصلاح طلب دست به یک رقابت سالم بزنند.