عناوین روزنامه های سیاسی - شنبه ۱۰ آبان ۱۳۹۹

تصاویر صفحه نخست روزنامه‌های سیاسی امروز کشور در زیر قابل مشاهده است:

روزنامه های: هفت صبح - آرمان ملی - آفتاب یزد - شهروند - اعتماد - ایران - کیهان - جام جم - شرق - جمهوری اسلامی - ابتکار - افکار - جوان - اطلاعات - خراسان - رسالت - فرهیختگان - مردم سالاری - همدلی - ابرار - همشهری و...

روزنامه شرق در گزارشی نوشت:

تراژدی ایرانی در کانال مانش

قایق که غرق می شود پدری ۳۵ ساله زیر آب میرود و بر اثر خفگی جان می دهد، در همین حین همسر و دو فرزند بزرگ ترش دچار ایست قلبی میشوند و طفل خردسال آنان هم در تنهایی و بی پناهی گم می شود؛ این تازه ترین خبر از سرگذشت پناه جویان بی پناه در آبراه مانش است و این بار قرعه به نام خانواده سردشتی ایران نژاد خورده است. خبر بهت آور مرگ پنج عضو یک خانواده؛ رسول ایران نژاد ۳۵ ساله، همسرش، شیوا محمدپناهی ۳۵ ساله، آنیتا ایران نژاد ۹ ساله و آرمین ایران نژاد شش ساله و آرتین ۱۵ماهه، بار دیگر وجدان عمومی را به درد آورده و مقامات کشورهای درگیر این ماجرا کرده و همچنین رسانه های مهم دنیا را به واکنش واداشته است. اخبار می گوید که این خانواده از سردشت در ایران به امید روزگاری بهتر در انگلیس و در کنار خانواده فامیل خود تن به آوارگی دادند که پس از تحمل و طی راهی دشوار سرآخر به خاک انگلیس نرسیدند و در آب های کانال مانش با زندگی وداعی تلخ کردند. آنها اولین جان باختگان این آبرا ه و سیاست های مهاجرتی دنیای امروز نیستند و در ماه های گذشته بارها اخباری از مرگ انسانها در همین کانال منتشر شده است. کانال مانش، بین فرانسه و بریتانیا یکی از پررفت وآمدترین آبراه های جهان است و عبور از آن با شناورهای کوچک به خصوص در فصل زمستان و روزهایی که دریا توفانی است، بسیار خطرناک است ولی پناه جویان و مهاجران گاهی از سر استیصال تن به این مسیر سخت و کانال آبی می دهند. مرگ بهت آورر خانواد ه ایران نژاد بار دیگر تراژدی مرگ های خانوادگی مهاجران و بدتر از آن، بازماندگان تک و تنها را زنده کرده است؛ اخباری که هر چند ماه یک بار رسانه های دنیا را در بر می گیرد، هرچند تغییری اساسی در شرایط حاکم بر دنیا و قوانین مهاجرت ایجاد نمی کند.

خانواده رسول ایران نژاد، روز سه شنبه، از طریق دوستی در کمپ فرانسه از مرگ رسول ایران نژاد و همسرش شیوا محمدپناهی بهمراه سه فرزند خردسالشان در کانال مانش مطلع شدند. آنها سوار بر قایقی بادی شدند، تا رؤیای نهایی شان یعنی رسیدن به انگلستان، برای داشتن زندگی بهتر را عملی کنند. اما این بار هم رؤیای شان نیمه کاره ماند. آنها که پیش تر بیش از سه بار تلاش کرده بودند سوار قطار شوند و خودشان را از دانکرک به بریتانیا برسانند، این بار دلشان را به دریا زدند و از دریا بازنگشتند. تا لحظه نگارش این گزارش، جسد آرتین ۱۵ ماهه، فرزند آخر خانواده ایران نژاد هم چنان مفقود است.

تماس برای گفتگو با برادر رسول ایران نژاد، به جایی نرسید. ولی سلام ابراهیمی، دوست نزدیک رسول ایران نژاد که تلفن برادر او در دستش بود، با اعلام این که خانواده ایران نژاد از رسانه های داخلی به خاطر پوشش ندادن این فاجعه دلخور هستند، به نمایندگی برادر به سؤالات ما پاسخ داد. او با بیان اینکه خانواده ایران نژاد روز سه شنبه متوجه این حادثه شده اند به شرق گفت: «جنازه آرتین، فرزند ۱۵ ماهه خانواده هنوز پیدا نشده. ما در حال تلاشیم که اجساد را برای خاکسپاری به کشور بازگردانیم. با نماینده سردشت در منزل هم صحبت کردیم و قول هایی داده اند، ولی نماینده گفته، حدود ۳۰۰ میلیون برای انتقال اجساد لازم است و این هزینه برای این خانواده که تمام دارایی شان را برای انتقال بچه ها به خارج از کشور خرج کرده بودند، غیرممکن است». ابراهیمی درباره وضعیت مالی خانواده ایران نژاد و دلیل مهاجرتشان می گوید: «رسول کارگر بود. کارگر ساختمانی و هر کار دیگری که می توانست بکند. همانطور که می دانید این روزها زندگی سخت شده، خصوصا برای یک خانواده کارگر که یک روز کار دارند و یک روز ندارند. خانم رسول خانه دار بود. رسول ۳۵ سال داشت و سه ماه پیش کارهایشان را کردند و از کشور خارج شدند، می خواستند از کمپ فرانسه خودشان را به انگلستان برسانند، هدف نهایی شان پناهندگی در انگلیس بود».

 وی در پاسخ به این پرسش که چرا فرانسه نماندند، اظهار‌کرد: «خب هدف نهایی شان انگلستان بود. شرایط پناهندگی و دادن اقامت در فرانسه سخت است. قانون فرانسه پیچیدگی های زیادی دارد. آنها چند سال پول جمع کردند و از فامیل و خانواده قرض كردند و یک خانه و زمینی داشتند که فروختند و از کشور خارج شدند. قرار بود کار که گرفتند پول مردم را بدهند که حالا جنازه شان پیدا شده». او درباره نحوه وقوع سانحه می گوید:« آنها چند بار تلاش کرده بودند تا از طریق قطار به انگلستان بروند، ولی چون مهاجر غیرقانونی بودند، تلاش شان به جایی نرسید. به خاطر همین دیگر دل را به دریا زدند و خطرات را پذیرفتند. قاچاق برها ۲۳ نفر را سوار قایقی کردند که ۱۶ نفر ظرفیت داشت و قایق اسیر توفان می شود و برمی گردد و زندگی این خانواده و ما بر باد می رود. ما از طریق یکی از اقوام که در کمپ بود متوجه این حادثه شدیم». به گفته ابراهیمی، اکنون دو قاچاق بر که هر دو ایرانی بودند هم دستگیر شده اند. او با اشاره به این که منتظر کمک دولت است، می گوید: «مادر رسول قبلا سکته کرده و الان توان شنیدن این خبر را ندارد. این روزها امام جمعه سردشت و اعضای شورای شهر برای مجلس ترحیم آمدند. ما در تلاش هستیم که از فرانسه به خاطر قانون تبعیض آمیزش که اجازه می دهد مهاجران در این شرایط غیرانسانی از خاکش خارج شوند، شکایت کنیم».

همچنین جمشید پرویزی، رییس اداره کنسولی وزارت امور خارجه در غرب کشور، در گفتگو با «شرق» تصریح کرد : «این داستان یک تراژدی تلخ است و باید به ابعاد مختلف آن پرداخت. انتقال اجساد هزینه ای بسیار بیشتر از بلیت گرفتن و سفرکردن دارد، چراکه نیازمند این است که اجساد میکروب زدایی شوند و بعد شرکت های کفن و دفن وارد می شوند و تابوت های مخصوص را فراهم می کنند، سپس شرکت های هواپیمایی باید اجساد را ببرند و فکر می کنم هزینه ای که به خانواده گفته اند دقیق است. ولی اطلاعی از قیمت اصلی ندارم، اما زمانی در مأموریتی بودم و هزینه ای که برای انتقال اجساد پرداخت شد، آن زمان ۵۰۰ یورو هزینه بلیت شخصی بود، ولی هزینه انتقال جسد پنج هزار یورو بود».

او در پاسخ به این پرسش که کنسولگری و وزارت خارجه چه کمکی به این خانواده میتواند بکند اظهار‌کرد: «همکاران ما در خارج از کشور در مرحله شناسایی اجساد و تشخیص هویت، همراهی می کنند. ولی از لحاظ منابع مالی کمکی نمی توانند بکنند، چون منابعی ندارند. آن ها فقط میتوانند مراحل اداری را انجام بدهند و کارهای اداری حمل اجساد به ایران را انجام دهند. زمانی وضعیت بهتر بود و ما بودجه ای به نام بودجه درراه ماندگان داشتیم که آن هم به افراد زنده میرسید که شرایط ناگواری داشتند که باز هم این درگذشتگان در این دایره قرار نمی گرفتند. حالا یا خانواده باید مبلغی را بپردازند یا در کمال تأسف اجساد در همان محل دفن خواهد شد».

محمدحسین مهدویان، کارگردان سینما هم، در صفحه اینستاگرامی اش تصاویری از آنیتا ایران نژاد منتشر کرد. آنیتا برای بازي در آخرین فیلم مهدویان یعنی درخت گردو تست داده بود. مهدویان در صفحه خود در این باره نوشته است: «پارسال به دنبال یافتن بازیگرانی برای نقش های کودک فیلم سینمایی درخت گردو جست وجوی محلی مفصلی انجام دادیم. بچه ها باید به زبان کردی سورانی حرف می زدند که زبان و لهجه مردم سردشت است. فقط چند شهر ایران در شمال کردستان و جنوب آذربایجان غربی به این لهجه خاص حرف می زنند و این کار را سخت می کرد. یکی از نقش هایی که در پی بازیگرش بودیم، نقش شهین دختر شش، هفت ساله فیلم بود. به دختر عکس دوم نگاه کنید؛ به چشم هایش. ترکیبی است از رنج و در عین حال زیبایی و امید. این دختر یکی از چند گزینه نهایی ما بود، در کنار چند دختر زیبا و معصوم دیگر که هرکدام به امیدی خودشان را به ما می رساندند تا شاید با به رخ کشیدن استعدادشان برای چند نفری که از تهران آمده اند آینده ای برای خود جستجو کنند. او در نهایت انتخاب نشد و نقش به ژینا رسید؛ اما اگر تصویر دختر برایتان آشناست حق دارید.

از روز گذشته ابراهیم و به ویژه امیرحسین که آخرین تست ها و تمرین ها را با آنیتا انجام داده بودند، مدام تصویر اشک های آنیتا را مرور می کنند و غصه می خورند و من به فامیلی این خانواده فکر می کنم. چه وجه تسمیه عجیبی است! خانواده ایران نژاد».

روایت های دردناک مرگ

در روایت های تلخ مهاجرت گاه تصویر کودکی مرده بر ساحلی در ترکیه و گاهی قصه ای از بازماندگان در رسانه های محلی خبرساز می شود و تا چند روز واکنش مردم عادی و مقامات کشورها را برمی انگیزد. در این بین البته خانواده هایی برای همیشه از بین می روند و حتی این مرگ های تراژیک هم پایانی بر قصه های تلخ مهاجرت و نحوه برخورد با مهاجران نمی شود. سال هاست که ایرانیان زيادي هم مانند ساکنان برخی کشورهای همسایه دار و ندار خود را می فروشند و تن به شرایط دشوار مهاجرت غیرقانونی می دهند. از این مهاجرت ها البته در برخی موارد قصه هایی بهت آور رسانه ای می شود و در مواردی حتی خبر این مرگ ها به رسانه ها هم راه پیدا نمی کند. ماجرای «هستی» یکی از این موارد است که خبر آن ۱۲ بهمن سال ۹۲ در بخش استانی یک خبرگزاری داخلی منتشر شد. در آن روز شعبه خوزستان خبرگزاری ایسنا در خبری با تیتر «هستی به ساحل می رسد؟» به روایت تلخ یکی از این مهاجرت ها پرداخته بود. در آن خبر آمده بود: «شش ماه پیش فاطمه دهقان مدیسه كه پس از جدایی از همسر، سرپرستی دخترش را بر عهده گرفته بود و سالها بعنوان منشی و تایپیست در مطبوعات آبادان كار می كرد، بهمراه «هستی» هشت ساله قصد مهاجرت به استرالیا كرد. یكی از روزهای نخست مرداد ماه بود؛ فاطمه و دخترش سوار قایق كوچكی شدند و به دریا زدند ولی پس از حركت از اندونزی به سوی استرالیا، قایق كوچك توسط قاچاقچیان انسان سوراخ شد و این مادر و دختر بهمراه ۱۵۲ مسافر دیگر، طعمه امواج توفانی اقیانوس شدند. در این میان، فاطمه و هستی نجات می یابند ولی چند روز بعد از این ماجرا مادر به علت بیماری در بیمارستان جان می سپرد و هستی می ماند و آینده ای مبهم. هستی در اندونزی به خانواده ای ایرانی سپرده شد و یك ماه پیش با تلاش های مقامات ایرانی و خانواده فاطمه، پس از پنج ماه جسد فاطمه كه در این مدت در سردخانه ای در اندونزی نگهداری می شد، به ایران بازگشت و در خاك آبادان آرام گرفت. یك ماه بعد، هستی نیز پنجشنبه هفته گذشته (۱۰ بهمن) به همراه یك نماینده از سازمان ملل به ایران بازگردانده شد. نماینده بهزیستی خوزستان نیز برای بازگرداندن هستی به زادگاهش یعنی آبادان در تهران حضور یافته است. پس از همه این ماجراها، هنوز آینده «هستی» گرفتار امواج است، پدر او تمایلی به تحویل گرفتنش ندارد و باید دید دخترك بازگشته از توفان، سرانجام به سرمنزلی آرام می رسد؟».

تراژدی آرمین

ماجرای دیگر روزگار تلخ آرمین است. او یکی دیگر از پناه جویان ایرانی بود که همراه خانواده خود قصد مهاجرت به استرالیا را داشت، ولی نه تنها هیچگاه به این کشور نرسید بلکه خانواده خود را هم برای همیشه از دست داد. سالانه هزاران پناه جو از ایران، افغانستان، عراق و سریلانکا سعی می کنند خود را از این طریق با قایق ها به استرالیا برسانند. سفری که قربانیان زیادی می گیرد و برای خیلی ها نیمه تمام می ماند. خانواده آرمین از همین قربانیان بودند. سال ۹۲ گزارش رسانه های فارسی زبان ماجرای این خانواده را رسانه ای کرد. آن ها از سرنشینان قایقی با حدود صد سرنشین بودند که قرار بود از اندونزی به استرالیا برسد، ولی نرسید. آن سال ها در خبرها آمده بود که قایقی با حدود صد سرنشین ایرانی و عرب بعد از پنج روز سرگردانی بر اقیانوس در هم شکست و یکی از بدترین تراژدی های دهه اخیر را رقم زد. از ۲۸ بازمانده این قایق تنها یک ایرانی زنده ماند؛ یک پسر بچه ۱۱ساله به نام آرمین که در هتلی به طور موقت اسکان داده شده بود. همان موقع یکی از رسانه ها دراین باره نوشته بود:« از بیمارستان تازه مرخص شده بود. انگار هنوز در بهت و ناباوری بود، شوک حادثه ای که او را برای همیشه از پدر و مادر و خواهر سه ساله اش جدا کرد. قایق شان پنج شبانه روز روی آب بود و هر چه از نیروی دریایی درخواست کمک کردند، کسی به دادشان نرسید. آرمین از لحظه وقوع حادثه می گوید: «ما نزدیک ساحل بودیم که دریا توفانی شد. یک موج خيلي قوی با تمام قدرت ما را پرت کرد آن طرف. کشتی دو نصف شد. من گیر کرده بودم. بند لباسم گیر کرده بود. پدرم آمد بند لباس را باز کرد. سرش خورد به یک میخ. از دماغش خون آمد، رفت زیر آب. من هی دورتر می شدم». می گوید هویت پدر و مادر و خواهر کوچکش را هم خودش شناسایی کرده. از روی عکس جنازه ها: «مادر و پدرم را که دیدم گریه نکردم، انگار خواب بودند؛ ولی جناره خواهرم را که دیدم فهمیدم زدم زیر گریه؛ از دهانش کف آمده بود و چشمانش کبود بود، تمام بدنش سیاه سیاه شده بود. یکدفعه قیافه شان می آید جلوی چشمم. توی خوابم می آیند. مامانم می گوید آرمین گریه نکن. همه چیز درست می شود. خواهرم می گوید آرمین گریه نکن. می روی ایران». آرمین و هستی و خانواده ایران نژاد البته تنها چند مورد از قصه های تلخ و بهت آور مهاجرانی است که به امید دنیای بهتر شهر و دیار خود را ترک می کنند؛ اما از این سفر تنها غمی تلخ برای دنیا باقی می ماند.