۲۲۰ اثر تاریخی جدید لارستان شناسایی شد

به گزارش ایرنا از روابط عمومی پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری، علیرضا سرداری، با اشاره به جزئیات شناسایی این آثار کشف شده ،گفت: فصل اول این بررسی ها در حال حاضر در بخش ها و دهستان های شمالی این شهرستان مانند جویُم، بنارویه، کاریان، اِوَز، بیدِشهر، دهفیش و فیشوَر در حال انجام است که در نتیجه آن بیش از ۲۲۰ اثر و محوطه تاریخی شناسایی شده و در ادامه در قسمت های جنوبی مانند بَیرَم، صحرای باغ و بالاده ادامه خواهد یافت.

وی تصریح کرد: این برنامه که می تواند پایه ای برای شناخت توالی فرهنگ های تاریخی منطقه، کاوش های باستان شناسی، حفاظت و احیای آثار تاریخی، رشد گردشگری و پایش طرح های عمرانی شهرستان قلمداد شود، با همکاری فرمانداری ویژه، شورای شهر، شهرداری و بخشداری ها و دفتر نمایندگی میراث فرهنگی شهرستان لارستان عملیاتی شده است.

وی اضافه کرد: برنامه مطالعاتی بررسی های باستان شناسی لارستان در راستای تکمیل نقشه و اطلس باستان شناسی ایران زیر نظر پژوهشکده باستان شناسی پژوهشگاه و با همکاری اداره کل میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری استان فارس در حال انجام است.

عضو هیأت علمی پژوهشکده باستان شناسی افزود: لارستان که در واقع جز نخستین شهرستان ها در تقسم های مدرن کشوری از دهه اول ۱۳۰۰ محسوب می شود، یکی از شهرستان های بزرگ ایران است که در حال حاضر بخشی از قلمرو لارستان بزرگ یا لارستان کهن در جنوب فارس به شمار می آید. 

وی افزود: از سوی دیگر، لارستان منطقه بینابینی و دالان ارتباطی فرهنگ های پیش از تاریخی و تاریخی حوزه مرکزی فارس (انشان) با سواحل و پسکرانه های خلیج فارس بوده است. 

وی افزود: این منطقه از منظر تاریخی، حوزه فرهنگی- تاریخی مستقلی نیز محسوب می شود که براساس مدارک باستان شناسی پیشینه سکونت در آن از دوران پارینه سنگی (عصر حجر) درحدود ۱۰۰ هزار سال پیش ثابت شده است. 

سرداری اضافه کرد: در ادامه شواهدی از جوامع هزاره پنجم قبل از میلاد معروف به فرهنگ باکون نیز در این منطقه شناسایی شده که تداوم زندگی اجتماعی پیش از تاریخ تا دوره هخامنشی ادامه یافته است. 

به گفته این باستان شناس، شواهد باستان شناسی نشان می دهد که لارستان در دوران اشکانی، ساسانی و اسلامی یکی از پرجمعیت ترین سرزمین های ایران بوده که حضور بقایای زیادی استقرارها، شهرها و بناهای این دوران مانند قلعه ها، آتشکده ها، قنات ها، آب انبارها، پل ها و همچنین گورهای سنگ چین منتسب به عشایر کوچرو دلالت بر این امر دارد و مدارک تاریخی و زبان شناسی همخوانی دارد.