به گزارش عصرایران، یانومامی ها بزرگ‌ترین قبیله نسبتا منزوی در آمریکای جنوبی هستند. آنها در جنگل های بارانی و کوهستان های شمال برزیل و جنوب ونزوئلا زندگی می کنند.
همانند بیشتر قبایل قاره آمریکا، یانومامی ها احتمالا حدود ۱۵ هزار سال پیش از طریق تنگه برینگ بین آسیا و آمریکا مهاجرت کرده و به آرامی به آمریکای جنوبی راه یافتند. امروزه کل جمعیت آنها حدود ۳۸ هزار نفر است.
یانومامی ها برای نخستین بار در دهه ۱۹۴۰ و زمانی که دولت برزیل تیم هایی را برای تعیین مرز با ونزوئلا اعزام کرد، با افراد دیگر در تماس مداوم قرار گرفتند.
گروه های خدمات محافظت از سرخ پوستان و مبلغان مذهبی خیلی زود در آنجا مستقر شدند. این هجوم افراد جدید به نخستین همه‌گیری سرخک و آنفلوآنزا منجر شد که در آن بسیاری از یانومامی ها جان خود را از دست دادند.
دولت برزیل در اوایل دهه ۱۹۷۰ تصمیم گرفت تا جاده ای را در آمازون و در امتداد مرز شمالی احداث کند. بدون هیچ هشدار قبلی ماشین آلات راهسازی به سمت جامعه Opiktheri حرکت کرده و مردم دو دهکده به واسطه بیماری هایی که مصونیتی در برابر آنها نداشتند، جان خود را از دست دادند.
یانومامی ها همچنان از آثار مخرب و پایدار این جاده که از مستعمره نشینان، بیماری ها و الکل ناشی می شوند، رنج می برند. امروزه، دامداران و مستعمره نشینان از این جاده به عنوان یک نقطه دسترسی برای تهاجم و جنگل‌زدایی قسمت هایی که یونامامی ها در آنها ساکن هستند، استفاده می کنند.
روش زندگی
یانومامی ها در خانه های بزرگ، دایره ای، اشتراکی زندگی می کنند که به نام "یانوس" یا "شابونوس" شناخته می شود. برخی از این خانه ها می توانند تا ۴۰۰ نفر را در خود جای دهند. منطقه مرکزی برای فعالیت هایی مانند برگزاری مراسم مذهبی، جشن ها و بازی ها استفاده می شود.
هر خانواده دارای آتشدان خود است که برای آماده کردن غذا و پخت و پز در طول روز استفاده می شود. هنگام شب، تختخواب ها نزدیک به آتش قرار می گیرند تا افراد را گرم نگه دارد.
یانومامی ها به برابری بین افراد اعتقادی قوی دارند. هر جامعه مستقل از دیگران و فاقد رئیس است. تصمیمات در جوامع یانومامی به صورت گروهی گرفته می شود که اغلب پس از بحث های طولانی بین افراد این کار انجام می شود.
همانند بیشتر قبایل آمازون، وظایف بین مردان و زنان یانومامی تقسیم می شود. مردان به شکار حیواناتی مانند گراز، گوزن و میمون می روند و اغلب از "کورار" (سمی حاصل از پوست و شیرۀ گیاهان و درختان گوناگون) برای مسموم کردن شکار خود استفاده می کنند.
فرد شکارچی هرگز گوشت شکار خود را نمی خورند. در عوض، آن را بین دوستان و خانواده تقسیم می کند. در مقابل، یک شکارچی دیگر به وی گوشت خواهد داد.
زنان یانومامی اغلب به باغبانی و کشاورزی می پردازند و حدود ۶۰ محصول که سهمی تقریبا ۸۰ درصدی از غذای آنها را دارد، پرورش می دهند. همچنین، آنها مغزهای خوراکی، نرمتنان صدف‌دار و لارو حشرات را جمع می کنند. عسل وحشی نیز برای یانومامی ها بسیار باارزش است.
هم مردان و هم زنان ماهیگیری می کنند و تیمبو یا سم ماهی در ماهیگیری استفاده می شود.
یانومامی ها از دانش گیاه‌شناسی عظیمی برخوردار هستند و از حدود ۵۰۰ گیاه برای موارد مختلف از جمله غذا، دارو، ساخت خانه و مصنوعات دیگر استفاده می کنند.
شمنیسم و جشن ها
دنیای ارواح بخش اساسی از زندگی یانومامی است. هر موجود، سنگ، درخت و کوهی دارای یک روح است. گاهی اوقات، اینها بدخواه هستند، به یانومامی حمله می کنند و اعتقاد بر این است که موجب بیماری می شوند.
شمن ها با استشاق یک ماده توهم‌زا به نام "یاکوآنا" می توانند این ارواح را کنترل می کنند. طی خلسه خود، شمن ها با ارواح دیدار می کنند.
از آنجایی که شکار و برداشت محصولات کشاورزی کمتر از چهار ساعت در روز از یانومامی ها زمان می گیرد، آنها زمان زیادی برای فعالیت های تفریحی و اجتماعی دارند.
ملاقات های بین جامعه به طور مکرر صورت می گیرند. مراسم هایی به مناسبت های مختلف مانند برداشت میوه از درخت و ریهو (Reahu) - نوعی مراسم ترحیم به یاد درگذشتگان - برگزار می شوند.
اندوکانیبالیسم قبیله یانومامی
در فرهنگ یانومامی، مرگ چیزی نیست که به عنوان یک پدیده طبیعی در نظر گرفته شود، در عوض، آنها معتقدند که مرگ از ارواح شیطانی یا حملات غیر مادی دشمنان آنها ناشی می شود. پس از مرگ یک یانومامی، مراسمی برگزار می شود که در آن کل جامعه غذای آماده شده با خاکستر استخوان های متوفی را مصرف می کنند. یانومامی ها باور دارند تنها از این طریق روح متوفی به آرامش می رسد.
پس از مرگ یکی از اعضای قبیله یانومامی، مراسمی ویژه برای سوزاندن وی انجام می شود و جسد که در برگ درختان پیچیده شده است دور از محل زندگی افراد در جنگل قرار داده می شود. جسد برای ۳۰ تا ۴۵ روز در این وضعیت باقی می ماند تا تجزیه شود. سپس استخوان های جسد خارج شده و سوزانده می شود. در نهایت، خاکستر استخوان ها همراه با موز برای تهیه یک سوپ استفاده می شود که توسط زنان خانواده فرد متوفی آماده می شود. کل افراد جامعه از این سوپ می خورند.
یانومامی ها بر این باورند که این مراسم به زنده نگه داشتن روح متوفی برای چندین نسل کمک می کند و قدرت بی نظیری به یانومامی های زنده می بخشد.
اگر یکی از اعضای قبایل دشمن متوفی را کشته باشد، آنها ممکن است خاکستر استخوان ها را تا زمانی که انتقام مرگ وی را بگیرند، نگه دارند. آنها تا زمانی که متوفی بتواند مسیری آرامش بخش به دنیای ارواح داشته باشد، این سوپ را آماده نمی کنند. در شب برنامه ریزی شده برای حمله و گرفتن انتقام، فقط زنان از این سوپ می خورند.
- 17
- 6
