به گزارش پایگاه خبری مدیکال ساینس، این نانوذرات در ازمایش روی سلول های سرطانی کشت شده در آزمایشگاه، موجب افزایش ۵۰ درصدی تولید نوعی پروتئین تحریک کننده سیستم ایمنی موسوم به interleukin- ۲ توسط سلول های T شدند. به گفته پژوهشگران این میزان کارآیی مشابه کارآیی آنتی بادی های مورد استفاده در روش های کنونی و همچنين مشابه ميزان اثرگذاری داروی شیمی درمانی دوکسوروبیسین است.
این نانوذرات در مقایسه با آنتی بادی های مورد استفاده در شیوه های رایج ایمونوتراپی با هزینه کمتر و در فرایندی ساده تر تولید میشوند و در صورتی که در آزمایشات بالینی نیز عملکرد مطلوبی داشته باشند، جایگزین مناسبی برای این آنتی بادی ها خواهند بود.
ایمونوتراپی یک روش درمانی است که در آن واکنش سیستم ایمنی بدن برای مبارزه بهتر با سرطان تقویت می شود. آنتی بادی های مورد استفاده در این شیوه درمانی بسیار گران قیمت هستند، تولید آن ها بسیار دشوار است و در مواردی هم کارآیی لازم را ندارند.
به گفته پژوهشگران برای اطمینان از عملکرد صحیح این نانوذرات در بدن انسان، انجام آزمایشات بیشتر ضروری است، با وجود این پژوهشگران این نانوذرات را بعنوان یک اختراع جدید به ثبت رسانده اند و در حال ازمایش عملکرد آنها روی مدل های جانوری هستند.
گزارش کامل این تحقيقات در نشریه Journal of the American Chemical Society منتشر شده است.
- 16
- 4
