محمدرضا هدایتی: پافشاری ندارم که در یک ژانر مشخص بمانم

به گزارش تسنیم، وقتی "پاورچین" و "مرد هزارچهره" از تلویزیون پخش می‌شود بازیگری که همیشه گویش و گریم سخت‌تری را قبول می‌کرد همان کسی است که فقط در قاب سینما و تلویزیون دغدغه‌ای جز فریاد کردن همه واقعیت هنری را ندارد. او محمدرضا هدایتی صداپیشه پسرعمه‌زا یا خواننده این روزهای تیتراژ تلویزیونی شب‌های قدر سریال "سرّ دلبران"؛ او یک هنرمند چندمنظوره است که به ظنّ منتقدین همیشه توانسته متفاوت بودنش را به اثبات برساند.

چراکه بر کنکاش و به چالش کشیدن نقش‌ها و خلاقیت و ایده‌پردازی بازیگر در عین حال توجه به کیفیت فیلمنامه و حرفه‌ای‌گری فیلمساز تأکید داشته و به تعبیر خودش اینگونه شد که با "نقش جهان" مخاطب را غافلگیر کرد. هدایتی در گپ و گفت کوتاهی که با خبرگزاری تسنیمانجام داد به تشریح تفاوت‌های سریال جهان با نقش‌های دیگری که ایفا کرد، پرداخت.

او گفت: برای حضور در سریال «رهایم نکن» که ابتدا نام دیگری داشت با من تماس گرفتند و من چند قسمت از فیلمنامه را خواندم و البته این را هم می‌دانستم که عسگرپور کار بی‌کیفیت نمی‌سازد. عسگرپور برای من درباره این نقش توضیح داد و من دیدم که نقش متفاوتی از کارهای پیشین من است. جهان، شخصیتی است که ابتدا مثبت است و بعد به تدریج منفی می‌شود و برای من موقعیت خوبی بود.

مشروح این گفتگو را در ادامه بخوانید:

نقش خوب باید بازیگر را به چالش بکشد

محمدرضا هدایتی درباره ریسک حضور در نقش "جهان" با توجه به تیپ‌های فراوانی که در حوزه کمدی از او دیده شده است، بیان کرد: برای من همه نقش‌ها مهم هستند چون هر نقشی برای من چالش ایجاد می‌کند. فرقی ندارد کمدی یا ملودرام اجتماعی باشد؛ در آن نقش جلوه‌ای از یک فرد مثبت را به مرحله باورپذیری برای مخاطب برسانم یا همه لحظات در ذهن‌شان یک هنرنمایی نقش منفی متبادر شود. هر نقشی برای من فرصت ایجاد چالش را فراهم می‌آورد که خودم را به چالش بکشم. یعنی در واقع کاری کنم بیننده به باورپذیری رسد و با آن نقش و سریال بهتر ارتباط برقرار کند. جهان هم جزء همین‌ها بود.

البته پافشاری ندارم که در یک ژانری مثل طنز و یا ملودرام اجتماعی بمانم و از همه نقش‌های متفاوت همیشه استقبال می‌کنم. من تا به حال چنین نقشی بازی نکرده بودم و فکر کردم تجربه خوبی برایم خواهد بود. مردم آنقدر به من لطف دارند که بازی مرا از یک طرف در کارهای مهران مدیری و از طرف دیگر در آثار جدی مثل «در چشم باد» ساخته مسعود جعفری جوزانی قبول کردند پس این هم می‌شود.

عسگرپور به بازیگر فرصت ایده‌پردازی می‌داد

وی در پاسخ به این سوال که برخی اعتقاد داشتند که نتوانستید بین مثبت و منفی جهان یک وجه تمایزی برای باورپذیری مخاطب ایجاد کنید نظر شما در این باره چیست، تأکید کرد: همیشه نقدهایی که انجام شده برایم دلپذیر بوده، زیرا عامل پیشرفت یک هنرمند در رویه انتقاد سازنده نهفته است. اما بایستی به این نکته هم توجه داشته باشیم که انتهای جاده نقد چه حرفه‌ای و چه غیرحرفه‌ای، یک نوع سلیقه است. ولی نکته‌ای که درباره سریال "رهایم نکن" باید به آن توجه کرد این است که عسگرپوراین آزاداندیشی و مدیریت میدان را در اختیار بازیگر قرار می‌داد تا بتواند برای جلوه هنر بهتر، کنکاش کند.

ما در "رهایم نکن" شاهد یکسری سکانس شلوغ همراه با دیالوگ‌های وسیع بودیم. به همین خاطر بازیگران گردهم می‌آمدند و با هم برای ایفای این نقش‌های سخت، تمرین دیالوگ می‌کردند. تقریباً جزء معدود کارهایی بود که بایستی این همه دیالوگ حفظ می‌کردیم ولی دوراندیشی و وسعت تفکر کارگردان زمینه انعکاس نقش‌آفرینی باورپذیر و تمرکز بر روی نقش را برای بازیگر به بهترین شکل فراهم می‌کرد.

همه در "رهایم نکن" دیده شدند

وی با اشاره به اینکه رمضان بهترین کنداکتور تلویزیون است که حتی بازیگران غیرچهره هم در سریال‌ها بهتر دیده می‌شوند، افزود: احساس می‌کنم رمضان کنداکتور بهتری نسبت به نوروز است. چراکه امکان دارد مخاطب ما بیش از نگاه کردن به تلویزیون در عید نوروز به سفر برود ولی این اتفاق در ماه مبارک رمضان کمتر می‌افتد. از این جهت بیشتر مخاطب تلویزیون را برای سرگرمی خودش انتخاب می‌کند. "رهایم نکن" هم به عنوان سریال اولی در تنظیم برنامه‌های تلویزیونی توانست به عنوان سریال موفقی از دید بینندگان شناخته شود، در بازخوردهایی که شاهد بودیم گواه بر این نکته است. در "رهایم نکن" همه به اندازه کافی دیده شدند حتی بازیگرانی که خیلی چهره نبودند.

منفی بودن "جهان" را مردم قبول کردند

وی در پاسخ به این سوال که بسیاری با دیدن وجوه منفی در نقش جهان، غافلگیر شدند افزود: به هر حال برای من بازی در چنین نقشی، یک تجربه بی‌بدیل است. بد نیست هر بازیگری یک بار حداقل بازی در چنین نقش‌هایی را تجربه کند. بازیگرانی که مردم بیشتر آن‌ها را در نقش‌های مثبت دیده‌اند و کمتر با نقش‌های منفی خودشان را محک زده بودند، از این جهت خیلی خوشحالم که مردم در این لباس هم مرا پذیرفتند. زیرا می‌دانید نقش منفی را خیلی مردم دوست ندارند و همین عامل هم در بازخوردها نشان می‌دهد احتمالاً جهان خوب از آب درآمده است.

مخاطب باید برای تلویزیون مهم باشد

هدایتی درباره راز ماندگاری سریال‌هایی مثل "پاورچین" و رویکردی که تلویزیون برای تکرار چنین مباهاتی در رسانه ملی برای جلوگیری از رکود وعدم جذب مخاطب بایستی در دستور کار خود قرار دهد، خاطرنشان کرد: نکته‌ای که جالب است بدانید برای تلویزیون آن زمان مهم بود که تماشاگر پای تلویزیون بنشیند و فقط صرف آمار دادن و اجرای پوشالی به نکات فراتر و مهمتری فکر می‌کردند. در واقع به مخاطب ارزش داده می‌شد و مسیر درستی را برای هزینه کردن صرف می‌کرد تا مخاطب پای تلویزیون بدون هیچ بحث و بررسی، بنشیند.

الان این نکات را نمی‌بینیم و ماهواره و رسانه‌های مجازی را هم مقصر نمی‌دانم. چون اگر مسئولین در رسانه ملی یک مقداری فضا را آزادتر کنند، قطعاً داستان‌های ما بهتر از داستان‌های بی حساب و کتاب کره‌ای و ترکیه‌ای است. اما ما خودمان را درگیر محافظه‌کاری و اعمال یکسری خطوط قرمزی کرده‌ایم که بیشتر ما را به حالت خودسانسوری می‌کشاند تا قائل به سنت‌ها و موازین شرعی و عرفی که لازمه تولید اثر هنری در جامعه اسلامی است. این نگاه سلیقه‌ای برخی از مدیران است که باعث شده تا تلویزیون از زندگی واقعی مردم فاصله داشته باشد.

دوست دارم مردم با من در موسیقی هم خاطره داشته باشند

هدایتی در پایان با اشاره به دیگر فعالیت‌های خود، اذعان کرد: دوست دارم در حوزه‌های مختلفی فعالیت داشته باشم به طور مثال هر از گاهی قطعه‌ای موسیقایی می‌خوانم و اجرا می‌کنم، چون دوست دارم مردم در موسیقی هم از من خاطره داشته باشند. به هر حال تا زمانی که مردم کار را از من قبول کنند انرژی شان هم به من منتقل می‌شود تا این باورپذیری و مخاطب‌پسندی در ایفای نقش، ایجاد شود. البته در عین حال فیلمنامه و اعتبار کارگردان اثر هم برای من حائز اهمیت است.