به گزارش ایسنا به نقل از نیو اطلس، در نگاهی اجمالی به آنچه که می تواند نیمه ای تاریک نیز داشته باشد، دانشمندان سیستم گردش خون موش های پیر را به موش های جوان متصل کرده اند و دریافته اند که این کار، روند پیری در حیوانات مسن تر را کند می کند و طول عمر (Longevity) آن ها را تا ۱۰ درصد افزایش می دهد.
در سال های اخیر مطالعات به طور فزاینده ای نشان داده اند که تزریق خون موش های جوان به موش های مسن تر منجر به طیف وسیعی از مزایای سلامتی از جمله بهبود عملکرد عصبی، کند کردن پیشرفت بیماری هایی مانند آلزایمر و افزایش طول عمر می شود. اما اگر این نتیجه فقط حاصل از تزریق گاه به گاه خون جوان باشد، جریان پایدار و همیشگی خون چه کاری می تواند انجام دهد؟
برای این مطالعه جدید که توسط مؤسسه«دوک هلث» (Duke Health) رهبری شد، دانشمندان سیستم گردش خون موش های پیر و جوان را با جراحی به هم متصل کردند. این فرآیند heterochronic parabiosis نامیده می شود و قبلاً برای بررسی اینکه آیا آلزایمر منشا خارج از مغز دارد یا خیر استفاده می شد.
پژوهشگران موش های جوان چهار ماهه و موش های مسن تر دو ساله را به هم متصل کردند، سپس سلامت آن ها را طی ۱۲ هفته- معادل حدود ۱۰ درصد از طول عمر یک موش- بررسی کردند.
آنها گفتند از نظر انسانی، این مانند متصل کردن یک فرد ۵۰ ساله با یک فرد ۱۸ ساله برای حدود ۸ سال است. سپس موش ها جدا شدند و دو ماه دیگر تحت بررسی قرار گرفتند تا ببینند این اثرات چقدر طول می کشد.
این موش های مسن تر پس از این آزمایش، سالم تر به نظر می رسند و بیشتر از موش های گروه کنترل عمر کردند، اگرچه این افزایش نسبتاً کم و فقط بطور متوسط ۶ تا ۹ درصد بود.
سن اپی ژنتیک یا فراژن شناسی خون و بافت کبد آنها به شدت کاهش یافت و بیان ژن آن ها الگوهای ضد پیری مشابه آنچه در فرآیندهایی مانند محدودیت کالری مشاهده می شد، بخود گرفت.
فراژن شناسی (Epigenetics) مطالعه اختلاف های سلولی و فیزیولوژیکی است که به وسیله تغییر در توالی دی ان ای ایجاد نمی شود. اپی ژنتیک اصولاً مطالعه عوامل خارجی یا محیطی است که باعث روشن یا خاموش شدن ژن ها می شود و بر روی چگونگی خوانده شدن ژن ها اثر می گذارد. مکانیسم های اپی ژنتیک (Genetics) به اثرات محیطی حساس هستند و از عوامل کلیدی در شکل گیری فنوتیپ هستند.
دانشمندان در طول دو ماه پیگیری دریافتند که بعضی از مزایای اعطا شده به موش های پیر در طول دوره مطالعه ادامه دارد. در عین حال، موش های جوان به سرعت توانستند آسیب های مولکولی را که از همسالان بزرگ تر خود متحمل شده بودند، برطرف کنند.
وادیم گلادیشف( Vadim Gladyshev) سرپرست تیم پژوهش می گوید: وقتی موش ها سیستم گردش خون اشتراکی دریافت می کنند، آسیب موش های پیر به موش های جوان می رسد و سن بیولوژیکی آنها را افزایش می دهد. اما در مورد موش های مسن، این روند، آسیب آنها را کم می کند.
وی افزود:پس از جدا شدن ، آسیب های منتقل شده به موش های جوان از موش های پیر را میتوان به مرور زمان پاک کرد، در حالی که در موش های مسن، این آسیب به طور دائم رقیق می شود.
پژوهشگران می گویند در حالی که بدیهی است که اتصال سیستم گردش خون انسان های پیر و جوان عملی نیست، مطالعات آینده می توانند مولکول های خاصی را شناسایی کنند که مزایایی را با این امید که برای توسعه درمان های جدید ضد پیری مناسب باشند، به همراه داشته باشد.
جیمز وایت، نویسنده ارشد این مطالعه گفت: عناصری که موجب این امر میشوند، مهم هستند و هنوز شناخته نشده اند. آیا آن ها پروتئین هستند یا متابولیت؟ آیا دلیل آن سلول های جدیدی است که موش جوان ارائه می کند، یا موش جوان به سادگی خون پیر و پیری را مهار می کند؟ این همان چیزی است که امیدواریم در آینده بفهمیم.
این پژوهش در مجله Nature Aging منتشر شده است.
- 18
- 6
