ابداع رباتی از سلول‌های ریه انسان

دانشمندان آمریکایی از ابداع ربات های کوچکی خبر داده اند که از سلول های ریه انسان ساخته شده اند و میتوانند در ترمیم بافت آسیب دیده و درمان بیماری ها موثر باشند.

به گزارش انتخاب به نقل از بیزینس اینسایدر، دانشمندان ربات های بیولوژیکی کوچکی را از سلول های ریه ساخته اند که امید میرود روزی بتوانند در بدن ما بچرخند تا بافت های آسیب دیده را ترمیم کنند و به درمان بیماری ها بپردازند. این ربات ها که «آنتروبات« (Anthrobot) نامیده میشوند، از عرض یک تار موی انسان تا نوک تیز مداد متغیر هستند و می توانند خود را مونتاژ کنند.

گروهی از دانشمندان «دانشگاه تافتس» (Tufts University) و «دانشگاه هاروارد» (Harvard University) برای ابداع کردن این ربات ها، ترکیب شیمیایی سلول های ریه اهدایی را تغییر دادند.

وقتی دانشمندان مژک ها- ساختارهای ریز شبیه به مو روی سطح سلول ها- را رو به بیرون ساختند، آنها شروع به حرکت کردند و وقتی گروهی از آنتروبات ها موسوم به «سوپربات» (Superbot) با سلول های عصبی آسیب دیده در تعامل قرار گرفتند، توانستند آن ها را به رشد مجدد ترغیب کنند.

دانشمندان هنوز نمی دانند ترمیم سلولی چگونه اتفاق می افتد ولی بر این باورند که آنتروبات ها را می توان یک بار در روز برای پاک کردن شریان های مسدود، ترمیم نخاع، شناسایی سلول های سرطانی یا رساندن دارو به قسمت های خاصی از بدن استفاده کرد.

این پژوهش، پرسش های جدیدی را در مورد چگونگی گردهم آمدن و کار کردن سلول های انسانی با یکدیگر مطرح می کند.

همین گروه پژوهشی پیشتر ربات های کوچک مشابهی به نام «زنوبات» (Xenobot) را از سلول های جنین قورباغه پنجه دار آفریقایی ساخته بودند ولی آنتروبات ها ثابت می کنند که برای ترمیم، سلول ها لازم نیست متعلق به دوزیستان یا جنین ها باشند. «مایکل لوین» (Michael Levin) از پژوهشگران این پروژه گفت:فکر نمی کنم این موضوع ربطی به جنین بودن داشته باشد. این ربطی به قورباغه بودن هم ندارد. من معتقدم این یک ویژگی بسیار کلی تر در مورد موجودات زنده است.

اگرچه آنتروبات ها از سلول های انسانی ساخته شده اند ولی لوین خاطرنشان کرد که آنها چرخه زندگی کاملی ندارند و به همین دلیل، بعنوان موجودات کامل در نظر گرفته نمی شوند.

اگرچه امکان دارد پزشکان در آینده نزدیک از آنتروبات ها استفاده نکنند ولی آن ها نمونه دیگری از پیشرفت در فناوری پزشکی هستند.

این پژوهش در مجله «Advanced Science» به چاپ رسید.