کلیشه نخ‌نمای دولت قبلی

به گزارش جهان صنعت، نهاد دولت در نظام سیاسی حاکم بر ایران یکی از نهادهایی است که در هر دوره به ویژه هنگامی که در اختیار اصلاح‌طلبان بوده از اقتدار و ابهتش کاسته شده و روسای دولت‌ها در کانون نقد جدی قرار گرفته‌اند. این وضعیت در دولت دوم حسن روحانی به حداکثر رسید و او نیز در برابر سیل بی‌امان انتقادهای درست و نادرست افراد و گروه‌های سیاسی افراطی و به دنبال قدرت پرچم سفید در دست گرفت و روزها را شمرد تا پایان دولت برسد که رسید.

حالا اما معلوم می‌شود وی آرزوی خامی داشته که با پایان دوره ریاست بر قوه مجریه به آرامش می‌رسد. این روزها و در همه روزهایی که از پایان فعالیت دولت دوازدهم سپری شده است شخص رییس دولت و دو فرمانده اصلی اقتصاد یعنی ریاست سازمان برنامه و بودجه و وزیر اقتصاد که به نظر کارشناسان در این مدت نشان داده‌اند برنامه‌ریزی بلد نیستند و اصولا نمی‌دانند سیاست بودجه‌ای چیست و سیاست‌های اقتصاد کلان چیست و چه ویژگی‌هایی دارد در هر جا که لب به سخن باز می‌کنند نبش قبر دولت روحانی را همانند یک امر شرعی واجب باز کرده و تنگناهای امروز را به زمین روحانی شوت می‌کنند. مسعود میرکاظمی رییس سازمان برنامه و بودجه باور دارد «دولت قبلی برای جبران کسری بودجه دست در جیب محرومان کرده و با چاپ پول صورت مساله را پاک کرد. عملکرد دولت قبل منجر به کسری وحشتناک بودجه شده است.»

از سوی دیگر وزیر اقتصاد نیز در هر نشستی می‌گوید دولت سیزدهم هنوز در حال پرداخت بدهی دولت قبل است و نیز گفته است «ما ۵۰ هزار میلیارد بدهی دولت قبلی را در سال ۱۴۰۱ پرداخت کرده‌ایم.»

وزیر اقتصاد به جای سیاستگذاری‌های کلان اقتصادی و نیز اعتمادسازی برای خصوصی‌سازی که یکی از راه‌های تامین مالی است و صاف کردن جاده ناهموار سرمایه‌گذاری مستقیم خارجی و نیز فاینانس و تامین مالی از مسیر سرمایه‌های داخلی که حالا بعد از شش فصل منفی شده است تصور می‌کند با این حرف‌ها مردم حواسشان پرت می‌شود.

واقعیت این است که دولت قبلی در بدترین وضعیت تحریمی قرار داشت و مجلس یازدهم نیز بر ابعاد مخارج دولت می‌افزود ولی دولت فعلی ادعا دارد درآمد نفت بسیار بهتر شده است. وزیر و رییس سازمان برنامه و بودجه که فرماندهان اصلی سیاستگذاری مالی و بودجه‌ای هستند آیا تصور می‌کنند بدهی دولت قبلی بدهی شخصی است؟ به نظر می‌رسد اگر این دولت به این روش ادامه دهد هواداران سرسخت خود را نیز از دست می‌دهد و آنها به این باور خواهند رسید که فرماندهان اقتصاد به جای برنامه‌ریزی برای آینده، بیشتر با فانوس دنبال گذشته افتاده‌اند.