چرا نمایندگان به‌جای پرداختن به مسائل اصلی درگیر حواشی می‌شوند؟

نطق محمود صادقی در مجلس یکبار دیگر جناح تندرو را وادار به موضع گیری‌هایی از روی عصبانیت کرده است. این نماینده مردم در مجلس که از عدم همراهی همکارانش در پارلمان گلایه مند بود آنان را به داشتن شجاعت برای مقابله با مفسدان فراخواند و با یادآوری جمله‌ای از بنیانگذار جمهوری اسلامی که مجلس را «عصاره فضائل ملت» خوانده بود به کنایه همکاران خود در مجلس را «عصاره فضائل شورای نگهبان» دانست.

این جمله محمود صادقی به مذاق برخی از نمایندگان خوش نیامد و سبب به وجود آمدن درگیری‌های لفظی در صحن مجلس شد. پیش از پرداختن به این جمله صادقی ابتدا باید به این نکته اشاره کرد که این بار هم اصل کلام این عضو فراکسیون امید تحت تاثیر حواشی قرار گرفته است. تقریبا تمامی موضوعات مورد اشاره در نطق شش دقیقه‌ای صادقی در مجلس که به نوعی انعکاس صدای ملت بوده است تحت تاثیر همین تک جمله کنایه آمیز قرار گرفت، این اتفاق در انتشار فهرست اَبَر بدهکاران بانکی توسط این نماینده مجلس هم رخ داد و تمرکزجامعه و رسانه‌ها  به جای آن که به متن آن فهرست جلب شود به سمت جمله محمود صادقی خطاب به یکی از مراجع تقلید و عذرخواهی این نماینده پس از بیان آن جمله رفت.

به واقع مشخص نیست که مشکل از آقای صادقی است و یا بازنمایی رسانه‌ای آنچه او می‌گوید و در حال انجامش است که همواره به جای تاکید بر متن اقدامات او حاشیه‌ها پررنگ می‌شود اما در باره جمله‌ای که محمود صادقی خطاب به نمایندگان مجلس گفت و ظاهرا سبب رنجش برخی از همکارانش در پارلمان شده است. نمایندگان «حسّاس» مجلس معتقدند که این جمله صادقی نوعی توهین به آن‌ها بوده و رای آنان در انتخابات اسفند۹۴ هیچ ارتباطی به نوع عملکرد شورای نگهبان در موضوع بررسی صلاحیت‌ها نداشته است. آنان معتقدند «عصاره فضائل ملت» هستند نه «عصاره فضائل شورای نگهبان» .

بیاییم به کمی عقب‌تر بازگردیم و شرایط پیش از انتخابات مجلس دهم را به خاطر بیاوریم. فهرست جریان اصلاحات که به «لیست امید» معروف شد را یادتان هست؟ فهرستی که در آن علاوه بر اصلاح طلبان و افرادی که به اعتدالی مشهور شده‌اند چهره هایی حضور داشتند که مشخصا «اصولگرا» هستند و دقیقا با تابلوی اصولگرایی فعالیت سیاسی می‌کنند.

ریشه این اتفاق چه بود؟ جز آنکه به دلیل فرآیند عجیب و غریب بررسی صلاحیت‌ها در هر انتخاباتی گروهی از مدیران درجه یک کشور تنها به دلیل آنکه به یک جریان سیاسی درون نظام تعلق دارند و یا مثلا در انتخابات۸۸ در کمپین تبلیغاتی یکی از کاندیداهای تایید صلاحیت شده همین نظام فعالیت می‌کردند از صحنه رقابت حذف شدند؟

چه خوشمان بیاید چه نه، چه با این واقعیت کنار بیاییم چه از آن فرار کنیم باید بپذیریم که کسر قابل توجهی از نمایندگانی که امروز به کرسی‌های سبز مجلس تکیه زده‌اند و خود را نماینده ملت می‌دانند اگر دوپینگ نظارت استصوابی شورای نگهبان نبود امکان قرار گرفتن در این جایگاه را نداشتند. اگر محمود صادقی امروز در مبارزه با مفاسد اقتصادی تنهاست، اگر علی مطهری در مبارزه با مفاسد سیاسی احساس تنهایی می‌کند، اگر برخی نمایندگان زن مجلس مانند پروانه سلحشوری برای به دست آوردن حقوق زنان دچار چالش‌های جدی می‌شوند و از سوی جریان هایی در خارج از مجلس تحت فشار قرار می‌گیرند یک دلیل مشخص بیشتر ندارد و آن اینکه نمایندگان مجلس که این گونه از بیان بدیهیات از سوی یکی از همکارانشان برآشفته‌اند از رد صلاحیت شورای نگهبان واهمه دارند و معتقدند «سری که درد نمی‌کند را دستمال نباید بست» !