به گزارش رویداد۲۴، موازی‌کاری و دخالت افراد غیرمتخصص و غیرمشروع در تصمیمات کلان همیشه به‌عنوان یک آفت برای کشور مطرح بوده است. بی‌تردید همین رویکرد که مخصوصاً در دهه‌های اخیر شدت پیدا کرده است باعث شده که نارضایتی اجتماعی به اوج خود برسد.
پیش از شیوع ویروس کرونا در کشور شاهد نارضایتی‌ها متعدد اجتماعی در جامعه بودیم و حال با وجود این ویروس و آسیب‌های اجتماعی و اقتصادی که بر همگان تحمیل شده است این نگرانی وجود دارد که در دوران پساکرونا با موج دیگری از نارضایتی یا نافرمانی‌های مدنی روبرو شویم، زیرا در این دو ماه آن‌طور که باید و شاید نه مردم و نه بنگاه‌های اقتصادی حمایت نشدند و احتمالاً تبعات این عدم‌حمایت در آینده بیش از پیش خود را نشان دهد.
مسعود رضایی، عضو کمیسیون اجتماعی مجلس در خصوص ایجاد نارضایتی‌های اجتماعی احتمالی در دوران پساکرونا به رویداد۲۴ می‌گوید پیش از بروز بحران ویروس کرونا، شرایط اجتماعی کشور ما اوضاع و احوال خوبی نداشت. به‌طور مثال بیکاری بیداد می‌کرد و فساد اقتصادی و به تبع آن بی‌اعتمادی مردم به مسئولان به واقعیت تبدیل شده بود و از طرفی شاهد تضعیف بنیان بسیاری از خانواده‌ها بودیم. حال با یک تلنگر که می‌تواند حادثه‌ای طبیعی یا یک اپیدمی مانند ویروس کرونا باشد این اجتماع در خطر بروز نارضایتی و نافرمانی است.
وی افزود: اگر به تاریخ بنگریم می‌بینیم زمانی که نارضایتی اجتماعی گسترده و فاصله حاکمیت و ملت زیاد شد، کشور قدرتمندی مثل ایران در برابر اعراب، مغول‌ها و یا افغان‌ها شکست خورد. بی‌اعتمادی مردم نسبت به حاکمیت سبب بروز چنین شکست‌ها و اتفاقات تلخی در تاریخ شده است.
نماینده شیراز با تاکید بر اهمیت مطالعه تاریخ برای پیشگیری از اتفاقات ناگوار اظهار داشت: اهمیت تاریخ به‌دلیل امکان پیش‌بینی و جلوگیری از فجایع است. ما تاریخ را برای عبرت گرفتن از اشتباهات پیشینیان مطالعه می‌کنیم. کمی پیش از شیوع ویروس کرونا شاهد نارضایتی اجتماعی در پی افزایش قیمت بنزین بودیم که متاسفانه سبب کشته‌شدن عده‌ای از هم‌وطنان شد. از سوی دیگر، حادثه سقوط هواپیما نیز سبب نارضایتی و بی‌اعتمادی قشر دیگری از مردم شد. بخش دیگری نیز به‌دلایل سیاسی، ناراضی و حتی در زندان‌ها محکومین سیاسی را تشکیل داده‌اند. تمامی این‌ها در کنار هم و یکی پس از دیگری می‌توانند زمینه طوفانی از یک نارضایتی اجتماعی بزرگ باشد.
او ادامه داد: باید با کنار هم گذاشتن این حوادث، کمی تامل کنیم و بیندیشیم که در حال حاضر چه باید کرد؟ جامعه ایرانی یک‌دست و یکپارچه باید پاسخ این سوال را بدهد. باید با التیام‌بخشیدن به اقشار آسیب‌دیده در این حوادث اجتماعی، آن‌ها را به درجه گفت‌وگو رساند و سپس بار دیگر بستر اعتمادسازی را فراهم آورد. همچنین باید توجه داشت که اعتماد باید دوطرفه باشد، یعنی هم حاکمیت به مردم اطمینان داشته باشد که برای حفظ کشور از او حمایت می‌کنند و هم مردم از صداقت و همیاری حاکمیت در شرایط سخت مطمئن باشند. در این صورت انسجام و وحدت ملی پدید می‌آید.
رضایی تشریح کرد: برای تحقق این وحدت ملی هر سه قوه باید گردهم آیند و در تدابیرشان تجدیدنظر کنند. همچنین تمامی نهاد‌های دولتی نیز باید در کنارهم و برای یک هدف بکوشند و آن هدف جز بقای سرزمین ایران نیست. هنگامی که هدف ما حفظ این کشور از بلایای طبیعی و مخصوصاً اقتصادی باشد باید همگی تلاش کنیم و در این صورت خواهیم توانست با چالش‌های آتی مواجه شویم و بر آن‌ها فائق آییم.
عضو کمیسیون اجتماعی مجلس خاطرنشان کرد: اولین کاری که پس از ایجاد انسجام ملی باید به آن بپردازیم واگذاری امور به متخصصین است. باید بدون تعارف دخالت‌هایی که تاکنون باعث صدمات زیادی به کشور شده است را قطع کنیم. هرکس باید در حیطه تخصص خودش اظهار نظر و عمل کند. باید مرز اختیارات هر قوه مشخص شود. این صحیح نیست که هر دادستانی بتواند در اموری که در حیطه تخصص او نیست دخالت و اظهارنظر کند. تریبون‌ها و منبر‌هایی که در اختیار افراد خاصی قرار گرفته‌اند باید حد خود را بدانند تا بیش از این ساختار‌های فرهنگی از بین نروند.
او افزود: دیدیم که چگونه یک موجود ذره‌بینی به‌نام ویروس کرونا سبب شد که دست همه از قدرت کوتاه شود. هیچ‌جا و هیچ‌کس نتوانست مانع گسترش و شیوع آن شود. بهتر آن است که از این پیش‌آمد عبرت بگیریم و در شرایط عادی نیز حد و حدود خود را رعایت کنیم. پدیده‌هایی به‌نام‌های آتش به اختیار و یا افراد خودجوش که در هرجا و مکانی به خود اجازه اظهارنظر و در مواقعی اعمال‌نظر می‌دهند، باید برچیده شوند. باید با در نظر گرفتن یک سیستم کلی برای مواجه با چالش‌های آتی برنامه‌ریزی کنیم در غیراین‌صورت قادر نخواهیم بود بر آن‌ها فائق شویم. راهکار برون‌رفت از این بحران‌ها ایجاد سیستم مدیریتی منسجم است.
رضایی در پایان شعار دادن در رسانه‌ها را کافی ندانست و گفت: تقدیر از افراد خبره و شایسته در تلویزیون کافی نیست. باید به آنچه متخصصین می‌گویند عمل شود. اگر کاری را مثلاً به عهده وزارت بهداشت و درمان یا وزارت خارجه می‌گذاریم باید اختیارات و امکانات لازم برای تصمیم‌گیری را نیز به آن‌ها بدهیم در غیراین‌صورت کاری از دست کسی برنخواهد آمد و تلاش افرادی که مدت‌ها از جان مایه گذاشته‌اند هم بی‌فایده خواهد شد.
محمد آیتی
- 16
- 3
