به گزارش ایسنا، در اواخر قرن ۲۰ تیم ملی اسپانیا در وضعیت خوبی قرار نداشت. رسیدن به یک چهارم نهایی بهترین دست آورد محسوب می‌شد. در تیم‌های پایه برخی نشانه‌های خوب دیده می‌شد اما در حقیقت تمام توجه‌ها به رئال مادرید و بارسلونا بود. تیم ملی پس از این دو تیم بزرگ باشگاهی قرار داشت. به همین خاطر زمانی که جام جهانی زیر ۲۰ سال در نیجریه برگزار شد کسی به آن توجه نکرد.
حتی بازیکنان تیم زیر ۲۰ سال نیز دوست داشتند هر چه زودتر این کشور را ترک کنند چون محل اقامت و وضعیت غذا در آن جا بد بود. به همین خاطر صعود تا مرحله یک چهارم نهایی کافی به نظر می‌رسید و می‌خواستند پس از این مرحله به خانه برگردند. نخستین بازی لاروخا در شهر کالابر برگزار شد که حتی خیابان و پیاده‌رو نداشت. همچنین رطوبت بالایی داشت. تیم ملی برای دومین بازی‌اش پس از یک سفر طولانی به هارکورت رفت که به محض رسیدن با تیراندازی در جلوی هتل رو به رو شدند.
با این حال در آن گروه بازیکنان خیلی خوبی به نام‌های ژاوی ارناندس، ایکر کاسیاس و مارچنا حضور داشتند. آنها بعدها توانستند فاتح اروپا شوند. کاسیاس در همه بازی‌ها حضور نداشت چون آرانسوبیا در ترکیب اصلی بود. با این حال در روز کلیدی تعیین کننده بود.اینیاکی سائس، سرمربی تیم و کارلوس لورنسانا، مربی بدنساز یک برنامه خاص برای تمرین ذهن داشتند. این موضوع و پیروزی مقابل برزیل رونالدینیو آنها را با انگیزه کرد و توانستند بازی‌ها را با برد به پایان برسانند. اسپانیا در صدر گروهی که برزیل، زامبیا و هندوراس حضور داشتند، قرار گرفت.
در مرحله یک هشتم باید به مصاف آمریکا می‌رفت اما بازیکنان خسته به یک چهارم رسیدند. غنا در انتظارشان بود و به خاطر فیزیکشان به نظر می‌رسید که از بازیکنان سن بالا استفاده می‌کنند. در ضربات پنالتی، کاسیاس اسپانیا را نجات داد. لاروخا در نیمه نهایی مالی را شکست داد و در فینال باید به مصاف ژاپن می‌رفت. آنها توانستند با چهار گل حریفشان را در لاگوس، پایتخت نیجریه شکست دهند و احساس کنند پادشاهان جهان هستند.
ژاوی در آن بازی‌ها موثر عمل کرد. شب قبل از فینال، عکسی از او گرفته شد که روی تخت بود و در زیر نور چراغ خواب توپ را بغل کرده بود. "رویاهای فوتبالی" نام این گزارش بود. او به عنوان بهترین بازیکن جام انتخاب شد. پابلو کنیاگو با پنج گل بهترین گلزن بازی‌ها شد. در آن تیم بازیکنان زیادی توانستند در دسته اول بازی کنند. کاسیاس، آرانسوبیا، مارچنا، ژاوی، اوربایس، کولسا، وارلا، روبیو، گابری، بارکرو، یسته، آگانسو و کونیگا از جمله آنها بودند. با این حال کویرا، خوسوئه، برمودو، الکس یا روبن خوش شانس نبودند و در تیم‌های پایه ماندند.
برخی از آنها با آسیب دیدگی روبرو شدند. با این حال همه آنها هواداران را به وجد آوردند و یک چالش جدید درباره امضای قرارداد با بازیکنان خارجی به وجود آوردند. بازیکنان تیم زیر ۲۰ سال نشان دادند در کشور نیز نیروهای خوبی وجود دارد. از آن پس با وجود قانون بوسمن، حضور بازیکنان ملی در لالیگا بیشتر شد. پیش از آن شرایط متفاوت بود و یک بار دپورتیوو لاکرونیا با یازده بازیکن خارجی به میدان رفت.
- 20
- 6
