به گزارش ایسنا، خبر یکم آگوست سال ۱۹۹۵ همه اسپانیا را شگفت زده کرد:سویا و سلتاویگو به دسته دو سقوط کردند. نیمی از مردم اسپانیا در خیابان‌ها و در مسیر سفر بودند. چه اتفاقی افتاده بود؟ بر اساس بند نخست Real Decreto (حکمی که توسط هیئت وزرا بررسی می‌شود و پادشاه آن را به امضا می‌رساند) در ۲۴ مارس، باشگاه‌های حرفه ای باید پنج درصد از بودجه پایانی فصلشان را به ثبت نام اختصاص دهند. آنها تا پایان یکم آگوست فرصت داشتند.
بر این اساس سهم سویا ۸۵ میلیون پسو و سلتاویگو ۴۵ میلیون یورو می‌شد. آنها با وجود درخواست‌های آنتونیو بارو(رییس لالیگا) و خسوس سامپر (مدیر اجرایی) این کار را نکردند. با توجه به قانون Real Decreto هر دو تیم باید در لیگ دسته دو بازی می‌کردند و به جای آنها وایادولید و آلباسته سقوط کرده در سطح اول لالیگا بمانند. تیم‌هایختافه و لگانس هم از دسته دو نجات یافتند.
لویس کوئرواس، رییس باشگاه سویا که برای تعطیلات در یونان به سر می‌برد تحت تاثیر این اتفاق قرار گرفت. او در این فصل تلاش زیادی برای جذب دیگو مارادونا کرد و بودجه باشگاه تقریباً خالی شد. او تماس گرفت و تنها گفت که این دیوانگی است. خوسه ماریا دل نیدو، نایب رییس باشگاه سریع به دست کار شد و به مرد قدرتمند سویا تبدیل شد. او به خوبی بحران را کنترل کرد. در ویگو، اورایکو گومس (رییس باشگاه سلتاویگو) از حمایت شهر محبوب شهر یعنی مانوئل پرس برخوردار شد. حمایت شهر ویگو به معنای رساندن پول به باشگاه هم بود اما فرصت این تیم برای پرداخت رقم ذکر شده به پایان رسیده بود. سلتا روزهای متشنجی را پشت سر گذاشت. ایگناسیونونیوس (رییس سابق باشگاه) یک هفته قبل برکنار شده بود.
فن فست های هر دو باشگاه‌ها پر از هوادارانی شده بود که به مسئولان توهین می‌کردند و آنها را دزد می‌نامند. با این حال درون باشگاه‌ها به دنبال درست کردن شرایط بودند. این در حالی بود که در وایادولید و آلباسته جشن برگزار شده بود. آنها باقی ماندن در لیگ یک را مانند لاتاری سال نو می‌دانستند. چند روز بعد تیم‌های سقوط کننده همه چیز را روشن کردند و توانستند نظرات مردم شهرشان که به نفع شان بود را منعکس کنند. زمانی که با نخستین واکنش بر علیه شان روبرو شدند شروع به مخالفت با لالیگا کردند.
ویگو و سویا تظاهرات گسترده‌ای کردند و که همه اسپانیا را تحت تاثیر قرار داد. آلباسته و وایادولید تنها یک راه حل را برای ماندن در لیگ پیدا کرده بودند. هیچ تیمی از لالیگا بیرون انداخته نشود و تعداد تیم‌های حاضر به ۲۲ برسد. در آن زمان ۲۰ تیم در این بازی‌ها رقابت می‌کردند و یوفا به کشورهای اروپایی یاد آوری کرده بود که به منظور یک برنامه ریزی منسجم تعداد تیم‌ها به ۱۸ برسد. با این حال چاره دیگری نبود. ۱۰ روز پس از این بحران تصمیم گرفته شد رقابت‌های لالیگا به ۲۲ تیم افزایش یابد. دو سال بعد دوباره لالیگا با حضور ۲۰ تیم برگزار شد.
- 11
- 3
