به گزارش سایت نود، مردی که نامش هیچ قرابتی با نام یک آلمانی نداشت، بیش از موهای همیشه در محاصره آن کلاه مشکی با یک فریاد خاص به یاد آورده می‌شود؛ فریاد اعتراض به جنجالی‌ترین گل تاریخ جام‌جهانی!
هانس تیلکوفسکی با بدنی ورزیده و عکس‌العمل‌های دیدنی خیلی زود در دهه ۶۰ میلادی سنگربان شماره یک آلمان و بوروسیادورتموند شد. این مهاجرزاده که اجدادش لهستانی بودند، عجیب‌ترین نام آلمانی در میادین بود و درست به اندازه نام عجیب و غریبش، خاص نشان می‌داد.
یک زندگی عجیب و غریب و خاص
زندگی تیلکوفسکی در دوران نوجوانی به کارگری و خرده‌کاری در صنایع سنگین گذشت و درست وقتی دست‌های ورزیده‌اش تهی از هرگونه کاری برای رساندن لقمه‌ای به خانواده کارگرش شد، فوتبال به داد او رسید و در مدرسه فوتبال دورتموند به عنوان یک مهاجم به شهرت رسید اما ایستادن تدریجی در دروازه به مرور پست او را تغییر داد و وقتی به تیم اول باشگاه رسید، دیگر یک سنگربان واقعی بود. سرعت پیشرفتش باورنکردنی به نظر می‌رسید.
ماجرای کلاه مشکی
تلیکوفسکی در تمام روزهایی که درخشش را آغاز کرده بود، همیشه یک کلاه مشکی بر سر داشت. دلیل این اقدام خرافی بیش از حدش بود که از خانواده به ارث برد. پدر او به عنوان یک ارتشی و عضو سابق ارتش آلمان، عادت داشت حتی ظرفی که در آن اولین غذا پس از یک عملیات موفق را صرف کرده بود، نگه دارد و در این راستا عجیب به نظر نمی‌رسید که تیلکوفسکی هم به خاطر اولین درخشش در دروازه با کلاه مشکی، این وسیله را همیشه در اختیار داشته باشد!
سبد افتخارات
کلاه مشکی روی سرش ماند و در اوج شهرت به قهرمانی در جام حذفی آلمان در فصل ۱۹۶۵-۱۹۶۴ و جام در جام اروپا در فصل ۱۹۶۶-۱۹۶۵ همراه بوروسیا دورتموند، نایب قهرمانی در جام جهانی ۱۹۶۶ به همراه آلمان غربی و کسب جایزه بهترین بازیکن سال آلمان در سال ۱۹۶۵ رسید. بدون شک تصویر ماندگار او، دریافت گل سوم از انگلیس در فینال جام‌جهانی ۱۹۶۶ است؛ جایی که ضربه هورست از خط دروازه نگذشت اما توفیق بهرام‌اف، داور فقید اهل شوروی (جمهوری آذربایجان) پرچم را به نشانه گل بالا برد و فریاد تلیکوفسکی را به آسمان برد.
آلمان آن فینال را به دشمن دیرینه باخت و با ظهور ستاره‌ای به نام سپ‌مایر دیگر جایی برای حضور در جام‌جهانی و جبران آن شکست برای تیلکوفسکی باقی نماند! شاید آن زمان بیشتر بابت عصبانیتش قبل از جام‌جهانی ۱۹۶۲ حسرت خورد. تنها چند روز قبل ازشروع جام ۱۹۶۲، سپ هربرگر، سرمربی وقت تیم، دروازه‌بان دیگری را به او ترجیح داد. هانس از تیم جدا شد و هر چند دوباره بازگشت اما دیگر دروازه‌بان شماره یک نبود!
عمری وقف کودکان خیابانی
سنگربان مشهور پس از قرار گرفتن زیر سایه سپ مایر در اینتراخت فرانکفورت از فوتبال خداحافظی کرد و چندی بعد دوران مربیگری ناموفقی در وردربرمن، مونیخ ۱۸۶۰، نورنبرگ، ساربروکن و آاک آتن داشت. تیلکوفسکی پس از دوران ورزشی خود به صورت جدی زندگی خودش را وقف کمک به بیماران و فقرا کرد. او به عنوان «سفیر کردار نیک» بیش از یک میلیون یورو به افرادی که مبتلا به بیماری‌های فیبروزسیستیک، ام اس و سرطان بودند و همچنین کودکان خیابانی برزیل و بیمارستانهای کودکان مناطق جنگ زده و بحران زده کمک کرد. سرانجام بخشی از این بیماری‌هایی که با آن‌ها مبارزه کرده بود، هانس را از پای درآورد و در سن ۸۴ سالگی درگذشت.
- 12
- 6
