آقای گل محمدی؛ کدام موقعیت، کدام تسلط!

یحیی برای اینکه ثابت کند چه قدر دستش در خط حمله خالی است و البته مهاجمان ساکن و تنبلش را اندکی گوشمالی بدهد تیمش را بدون مهاجم به زمین فرستاد، ولی حقیقت اینکه از این پلن اصلاً نتیجه ای نگرفت و به بن بست خورد. در واقع برنامه یحیی برای تراکم بیشتر بازیکنان در خط میانی جواب نداد و این واقعیتی است که باید پذیرفت؛ واقعیتی تلخ که با فکت های آماری قابل توجیه است.

نمایش نیمه اول پرسپولیس در برابر سپاهان را میتوان ضعیف ترین بازی این تیم در طول فصل تا اینجا دانست؛ حتی بدتر از نیمه دوم بازی با ذوب آهن. ترس، انفعال و یخ زدگی تمام عناصر تهاجمی از تیم پرسپولیس در نیمه نخست یک تیم ترسو و ایستا ساخته بود که انگار قدرت پیش رفتن نداشت؛ تیمی که در دفاع کم اشتباه نیست و در حمله نه جان داد و نه جرأت.

بازیکنان پرسپولیس یا به جهت آماده نبودن فنی یا به جهت درگیری ذهن شان با دربی حتی بیشتر از فینال آسیا مراقب خودشان بودند و تقریباً اصلاً دل به دریا نمی زدند و خبری از حمله، حرکات انفجاری و انتحاری نبود. انگار در نیمه ای که تاکتیک تیم جواب نمی داد تکنیک بازیکنان هم از یادشان رفته بود و حتی یک حرکت دلخوش کنک از آن ها ندیدیم که ندیدیم.

نیمه دوم شرایط پرسپولیس تا حدودی بهتر شد و این تیم با زور و زحمت دو سه موقعیت ساخت ولی واقعیت این که این موقعیت ها نمی تواند و نباید گول مان بزند و مؤید بازی خوب و پیشرفت پرسپولیس در این مسابقه نسبت به بازی قبل یا کل فصل باشد. بهترین موقعیت تیم برای گل زدن فقط با یک پاس استثنایی از نیمه خودی خلق شد و غیر از آن فقط یک موقعیت گل حتمی دیگر خلق شد و تعداد کارهای ترکیبی موفق در یک سوم دفاعی حریف یا شوت های پرسپولیس به دروازه سپاهان نگران کننده که نه، شرم آور بود.

هرچند کیفیت تیم سپاهان نسبت به تمام شش حریفی که قبل از این پرسپولیس با آنها مصاف داده بود تفاوت داشت و برتر بود اما پرسپولیس در شرایطی با خوشبینانه ترین حالت سه موقعیت گل روی دروازه حریف ایجاد کرد که سپاهان حداقل دوبرابر این تعداد موقعیت گل داشت و اگر تیمی یحیی را با خودش مقایسه کنیم این بازی باز هم گامی رو به عقب و نگران کننده به حساب می آید.

با چنین آماری و آنچه همه ما چند ده میلیون نفر از تلویزیون دیدیم یحیی گل محمدی در پایان مسابقه از تسلط تیمش در هر دو مسابقه و موقعیت هایش باز هم در هر دو نیمه گفت، ولی واقعیت اینکه تیم او در نیمه نخست زیر صفر بود و در نیمه دوم کمی از صفر بالا آمد.

واقعیت اینکه نقشه های یحیی برای شکست سپاهان و بیرون آمدن از فشاری که پس از بازی با ذوب آهن بالا گرفته بود جواب نداد و شاید او و تیمش خوش شانس هم بودند که با این نمایش پرنوسان و پرانتقاد نباختند.

در عین حال شاید به محض اینکه پرسپولیس نباخت برای یحیی و تیمش کفایت کند. انگار آنها بیش از حد درگیر دربی و جو این مسابقه شده بودند و فشار برد استقلال و صدرنشینی این تیم یک روز قبل از بازی سپاهان به کلی شرایط فنی پرسپولیس را تحت تأثیر قرار داده بود.

پرسپولیس مثل بازی با ذوب آهن فقط یک امتیاز از این بازی برداشت و البته باز هم گل نزد اما تعداد موقعیت های گلی که ایجاد کرد از همان یک نیمه خوب مقابل ذوب آهن نیز کمتر بود تا نگرانی های فنی نسبت به این تیم و آینده اش بیشتر شود.

با این وجود شاید برای یحیی و بازیکنانش همین که بدون باخت به دربی رسیده اند کفایت می کند چون آنجا همه چیز طور دیگری است و همه بازیکنان پرسپولیس بر خلاف دو بازی اخیر بهترین فرم شان را به میدان می آورند پس شاید همچنان باید خوشبین بود که بالاخره چرخ این تیم هم روی دور خوشی و کامیابی خواهد گشت.