درگیری احسان حدادی و فدراسیون دوومیدانی تمامی ندارد. پسر نقره‌ای ایران در المپیک لندن، بعد از آن تاریخ‌سازی بی‌نظیر، سطح توقعاتش از فدراسیون بیش از پیش بالا رفت. احسان حدادی با نقره المپیک ۲۰۱۲ آن‌قدر وزن فدراسیون دوومیدانی را بالا برد که بعد از این ارزش‌بخشی به فدراسیونی که پیش از این هیچ‌گاه رنگ مدال المپیک به خود ندیده بود، به ناگاه خود را فراتر از فدراسیون و ورزشکارانش دانست. شاید به همین دلیل هم بود که بعد از این اتفاق دیگر نتوانست آن‌طور که فدراسیون‌نشین‌ها توقع داشتند، خود را محصور به خط‌ومشی‌های تعیین شده کند. او امکانات و هزینه‌هایی می‌خواست که نامداران پرتاب دیسک دنیا در اختیار داشتند. حق هم داشت.
احسان باید برای حفظ رکوردها و تکرار مدالش در المپیک بعدی به داشته‌های بیشتری می‌رسید. مضاف بر این‌که نباید اجازه می‌داد کابوس مصدومیت بار دیگر رویاهایش را بر باد دهد. در این‌بین فدراسیونی‌ها به گفته خودشان سعی کردند در حد بضاعت خواسته‌های مرد نقره‌ای را برآورده کنند. از مربی گرفته تا اردو، اسکان، خورد و خوراک و... اما این‌که در تامین این خواسته‌ها تا چه اندازه موفق بودند، موضوعی است که هیچ‌گاه به صورت شفاف مشخص نشد. چراکه حدادی نه تنها بعد از لندن سیر صعودی نداشت بلکه نزول فاحشی را تجربه کرد.
از یک طرف فدراسیون مدعی بود هر آن‌چه داشته برای موفقیت احسان در چنته گذاشته، از طرف دیگر ناکامی حدادی در المپیک ریو، درگیری احسان با حاشیه‌ای که به زندگی خصوصی‌اش برمی‌گشت و تا حد زیادی آبروی ورزشی و وجهه اجتماعی او را تهدید کرد و البته ناکامی‌های ادامه‌دارش در چند تورنمنت مهم بعد از ریو، از حدادی چهره‌ای شکست‌خورده ساخت. چهره‌ای که تنها ادعا دارد و حاشیه. همین مسئله هم باعث شد تا احسان در‌کنار افت رکوردی، افت روحی شدیدی را هم تجربه کند. در این بین اما تبرئه شدن حدادی از تهمتی که به او زده شد بود، بارقه‌های امید را در دلش زنده کرد تا او پس از پشت سر گذاشتن تمام افسردگی‌ها، بار دیگر در قامت یک قهرمان ظاهر شود.
این بار اما با طلایی شدن در قهرمانی آسیا- هند. طلایی که او را احیا کرد و فدراسیون را دلگرم. چراکه تا پیش از این اتفاق تقریبا همه موافقان و مخالفان حدادی مدعی بودند عمر قهرمانی او به سر رسیده و دیگر تمام شده. با این حال اما حدادی با طلا برگشت تا فدراسیون هم بار دیگر حمایتش را از او از سر بگیرد، هرچند که این حمایت‌ها در دوران ناکامی حدادی به هیچ‌وجه قطع نشده بود. اما طلای قهرمانی آسیا مزید بر علت شد تا فدراسیون حساب ویژه‌ای روی طلای احسان در بازی‌های آسیایی ۲۰۱۸ (مرداد امسال) باز کند. متعاقب آن فدراسیون مدعی شد از آبان ۹۶ تا مرداد ۹۷ (زمان شروع بازی‌های آسیایی) حدود۱۰ماه به‌طور میانگین۲۰ تا ۲۳ هزار دلار برای حضور حدادی در بازی‌های آسیایی هزینه کرده است.
یعنی چیزی حدود۲۰۰ هزار دلار بابت برگزاری اردوی حدادی در آلمان و آمریکا. ضمن این‌که فدراسیونی‌ها مدعی هستند مجموع هزینه‌های صورت گرفته برای حدادی از المپیک ریو تا بازی‌های آسیایی جاکارتا، رقمی معادل ۳ میلیارد دلار است. شنبه اما در برنامه ورزش از نگاه ۲ اتفاقی افتاد که اصلا به کام فدراسیون دوومیدانی خوش نیامد. حدادی که حالا صاحب طلای بازی‌های آسیایی ۲۰۱۸ هم شده، درحالی همراه با حسین توکلی به عنوان مربی‌اش در برنامه حاضر شد که مدعی شد فدراسیون بابت ۸ ماه اردو فقط۲۵۰ دلار به او پول توجیبی داده! او حتی روی آنتن زنده بابت بی‌مهری‌های صورت گرفته و سختی‌هایی که متحمل شده بود هم اشک ریخت تا فیلم بغض حدادی در فضای مجازی داغ شود.
درحالی که اشک‌های حدادی دل طرفدارانش را به رحم آورده بود، ادعای او درخصوص هزینه ۲۵۰ دلاری، خون فدراسیون را به نقطه جوش رساند. تا جایی که تیمور غیاثی سخنگوی سازمان تیم‌های ملی فدراسیون دوومیدانی مدعی شد برخی درحال برنامه‌ریزی هستند تا یک رئیس جدید به فدراسیون دوومیدانی بیاید. او حتی تاکید کرد فدراسیون بابت اردوی آمریکا هر ماه۲۰هزار دلار و اردوی اروپا ۲۳ هزار دلار برای احسان حدادی هزینه کرده و سندهایش در فدراسیون موجود است. این‌که در این‌بین کدام یک از طرفین دعوا حقیقت را می‌گویند، موضوعی است که به نظر می‌رسد تنها راه حل آن، انتشار اسناد مالی مربوط به پرداخت هزینه‌ها روی سایت فدراسیون دوومیدانی و البته رسانه‌ای کردن موضوع است.
اختلاف حدادی با فدراسیون دوومیدانی درحالی عمیق‌تر شده که به نظر می‌رسد این اختلافات که پیش‌تر شاید ابعاد مالی داشت، حالا وارد فاز دیگری هم شده. بخصوص این‌که مسئولان فدراسیون برای استقبال حدادی که موفق به کسب مدال طلای بازی‌های آسیایی ۲۰۱۸ هم شده بود به فرودگاه نرفتند تا او هم با برگزاری جلسات خصوصی با رئیس کمیته ملی المپیک و وزیر ورزش، بدون اطلاع فدراسیون، رفتار فدراسیون‌نشین‌ها را جبران کند. این‌که در جلسات حدادی با صالحی‌امیری و مسعود سلطانی‌فر دقیقا چه موضوعاتی رد و بدل شده، مشخص نیست.
اما آن‌چه مشخص است این‌که بعید به نظر می‌رسد مسئولان رده بالای ورزش ایران بدون درخواست کتبی فدراسیون‌های تابعه خود، قول و قراری با ورزشکار بگذارند و آن را عملی کنند. این موضوع نه تنها درخصوص فدراسیون دوومیدانی صدق می‌کند، بلکه شامل کلیه فدراسیون‌های ورزشی کشور هم می‌شود. با این‌حساب شاید وقت آن رسیده که احسان حدادی و بسیاری دیگر از ورزشکاران برجسته کشور اندکی شیوه و طرز تفکر خود در‌راستای رسیدن به خواسته‌هایشان را تغییر دهند. فدراسیون‌ها هم موظفند با شفاف‌سازی عملکرد خود، مانع از حاشیه‌سازی‌های بی‌مورد شوند.
سارا اصلانی
- 15
- 2
