وقتی از شرمندگی، گریه می‌کنند/ آقای روحاني زندگی مردم سخت است و سخت‌تر می‌شود

آقای روحانی! زندگی مردم سخت است و سخت تر می شود. هزینه زندگی هرروز بیشتر تنوره می كشد و گرانی كه پایش را بر گلوی قشر ضعیف گذاشته هر ساعت فشارش را بیشتر می كند. قشر ضعیف هر روز نحیف تر می شود و قشر متوسط ضعیف تر. تاب و توان مردم مثل ساعت شنی، بی وقفه در حال فرو ریختن و لاغر شدن است و كسی چشم اندازی برای متوقف شدن این وضع نمی بیند.

آقای روحانی! این حرف ها برای خودمان تازگی ندارد. غرغرهایی است كه بیست و چهاری داریم تكرارش می كنیم. اگر داریم شما را خطاب قرار می دهیم بخاطر این است كه كار دیگری ازما ساخته نیست. به خاطر این است كه نمی دانیم سرمان را باید به كدام طرف بگردانیم و با كی حرف بزنیم. آقای رئیس جمهوری! ما نمی دانیم شما از وضعیت ما و از شرایطی كه مدام دارد بر سر ما آوار می شود، خبر دارید یا نه. قبلا فكر می كردیم، خبر دارید و كاری از دست تان برنمی آید. ولی حالا در مورد آگاهی تان از اوضاع هم مردد شده ایم. از حرف های تان كه برنمی آید، خبر از حال ما داشته باشید. نه خودتان نه معاون ها و اغلب وزرای تان. این اواخر حرف های تان چنان شوخ و شنگ و فارغ البال است كه انگار اصلا در دنیای دیگری هستید.

این تاكید مدوام تان بر اینكه مردم دارند مقاومت می كنند، اینكه مدام می گویید مردم راضی هستند اینكه روز یكشنبه هم تاكید كردید، مردم بخاطر آب و برق شان كه قطع نمی شود به شما اعتماد دارند. این حرف ها را از كجا می آورید، آقای رئیس جمهوری؟! كدام مشاوری گفتن شان را به شما توصیه می كند؟ كدام اتاق فكر؟ این حرف ها نه كه به مردم امید و دلخوشی نمی دهد كه همه را نگران تر می كند. به همه مان یادآور می شود كه شما از فشاری كه به مردم وارد می شود، بی خبرید. از حال بد مردم بی خبرید. اگر خدای نكرده این حرف ها را خواندید، سریع سر برنگردانید كه مردم توقع شان زیاد است كه از حال و روز دولت خبر ندارند. داریم آقای روحانی. از حال و روز دولت و دست بسته اش و از همه تحریم ها و محدودیت ها باخبریم. از اینكه نفت صادر نمی شود و دلار به حساب ها نمی آید باخبریم. ولی گذشته از اینكه چنین شرایطی انتخاب خيلي از مردم نبوده، گذشته از اینكه بخش بزرگی از جامعه با همه راهی كه شما پیموده اید و با ایده ها موافق نبوده اند، امروز به این جا رسیده ایم و راه شما از ما جدا نیست.

شما برخلاف تصوری كه احتمالا دارید و برخلاف آنچه از حرف های تان بنظر میرسد در كشتی دیگری نیستید. مردم توقع معجزه از شما ندارند اما حق دارند، انتظار واقع بینی داشته باشند. حق دارند، بخواهند كه اگر توفان و مصیبتی در كار است شما خرج تان را جدا نكنید. این قدر خوشبین و خوشحال نباشید. مردم تصور می كنند، رئیس جمهوری كه حتی برای شروع سال تحصیلی از پشت شیشه ها و دیوارها بیرون نمی آید حال بچه های شان را درنخواهد یافت؛ بچه هایی كه قرار است در اوج بیماری به مدرسه بروند. فكر می كنند وقتی كه در شروع سال تحصیلی دانشگاه ها هم بیرون نمی آیید و پیام تان را در فضای مجازی منتشر می كنید، متوجه سختی و رنجی نخواهید شد كه كادر درمان و پزشكی در این چند ماه تحمل كرده اند. بیماری، چالش های اجتماعی و وضعیت اسفبار اقتصادی، امان بخش بزرگی از جامعه را بریده و آنچه مردم از شما می بینند، همراهی و همدلی نیست آقای رئیس جمهوری!

قبول كنید، انتظار زيادي نیست. اینكه مردم بخواهند رئیس جمهور منتخب شان در روزهای سخت كنارشان باشد و حتی اگر وعده های زمان انتخابات را فراموش كرده یا كنار گذاشته حداقل مردم را فراموش نكند، درخواست زيادي نیست. ما كه نمی دانیم شما چه می دانید آقای روحانی! قیمت مسكن و خودرو در ماه های اخیر همان راهی را رفته كه در دو سال پیش در پیش داشته و حالا داشتن خانه و خودرو برای خیلی ها تبدیل به رویا شده همانطور كه دیگر اجناس و كالاهای اساسی زندگی. درباره قیمت دلار و سكه شاید به شما چیزی نمی گویند و خبر ندارید. ما كه نگرانی در حرف ها و رفتارتان نمی بینیم. پول ملی دارد بی ارزش می شود و همه مردم مثل بعضی مسئولان دل شان به حساب های بانكی پر و پیمان و املاك و سرمایه ای كه بشود با آن زندگی كرد، گرم نیست. كاش می آمدید و می گفتید كه درد مردم را می فهمید كه حتی اگر چشم اندازی ندارید، این اوضاع وخیم را در كنار مردم سر خواهید كرد به امید روز بهتر.

كاش می گفتید كه بخاطر این شرایط شما هم كمی بخود سختی می دهید. می گفتیدكه شما هم مثل مردم با خودروی بی كیفیت و گران وطنی رفت و آمد خواهید كرد. كاش می گفتید كه بخاطر مردم كره را از صبحانه تان حذف می كنید.

كاش می گفتید به احترام مردم دستور داده اید، درجه كولرهای محل حضورتان را كمی كم كنند. اینها پوپولیستی هم باشد دردی از مردم را هم دوا نكند شاید به خودتان كمك كند كه از این حال و هوای مفرح خارج شوید. شاید كمك تان كند كه كمی از این اوضاع عصبانی و نگران شوید. به میان مردم بیایید و فریادهای شان را گوش كنید و اشك های شان را ببینید شاید كمی یخ های تان آب شود. شاید این قدر راحت از تاب آوری و رضایت خاطر و تحمل مردم صحبت نكنید. تندی ما را ببخشید آقای رییس جمهوری!

راستش باید از این تندتر باشیم. اگرچه فایده ای هم ندارد. اگرچه اتفاقی هم نمی افتد. حالا هم شما را مخاطب قرار داده ایم چون صدای مان به جای دیگری نمی رسد. فكر می كنیم كمتر كسی صدای مان را می شنود. شما را مخاطب قرار داده ایم چون فكر می كنیم بخاطر رایی كه به شما داده ایم ممكن است هنوز كمی خود را مدیون ما مردم بدانید. همین گلایه ها و انتقادها را غنیمت بدانید آقای روحانی! همین مطالبه گری را غنیمت بدانید. شاید روزی از همین هم ناامید شویم. شاید روزی به كلی مأیوس شویم. شما بگویید، دل مان به چی باید خوش باشد. به كدام آینده ای كه نشان می دهید، به كدام دلگرمی ای كه می دهید. شما بگویید آقای رییس جمهوری! چرا باید هم چنان درهای این رابطه باز باشد و به شما گلایه كنیم. بابت كدام پاسخی كه می دهید. بابت كدام اشكی كه بخاطر حال مردم به چشم می آورید. ما را ببخشیدآقای رییس جمهوری! اینها را می نویسیم تا شاید كمی حال تان دگرگون شود. شاید دستوری بدهید. شاید بغضی بكنید. ما كه از حال شما خبر نداریم آقای رییس جمهوری. به ما كه چیزی نمی گویید.

سيامك رحمانی