کاشتینه یا درون‌کاشت یا ایمپلنت (به انگلیسی: Implant) نوعی ابزار پزشکی است که برای جایگزینی یک عضو زیستی، حمایت از یک ساختار زیستی آسیب‌دیده یا تقویت ساختار در بخشی از بدن قرار داده می‌شوند. ایمپلنت‌های ارتوپدی و درون‌کاشت‌های دندانی از رایج‌ترین انواع ایمپلنت هستند.
ایمپلنت‌ها وسایل ساخت دست بشر هستند و برای جایگزینی فیزیکی و یا رفتاری اندام‌های بدن جانداران بکار می‌روند. سطح خارجی آنها که با نسوج زنده در تماس هستند بوسیله مواد بیولوژیک و یا مواد آلیاژی مقاوم در مقابل محیط یونی بدن جانداران ساخته می‌شود. مثلاً در مورد ایمپلنت‌هائی که در استخوان‌ها جاگذاری می‌شود سطح آنها از تیتانیم، کروم و یا آپاتیت تشکیل شده است. درون‌کاشت‌های نسج نرم از سیلیکون ساخته می‌شوند. بعضی از درون‌کاشت‌ها از مدارهای الکترونیکی تشکیل شده‌اند مثل ضربان‌ساز قلبی و یا ایمپلنت کاشت حلزون.
ایمپلنت‌های فلزی که برای درمان شکستگی استخوان استفاده می‌شوند در بین عامه مردم به «پلاتین» معروف هستند اما امروزه در اغلب موارد از فولاد ضد زنگ ساخته شده‌اند که ترکیبی از آهن، کروم و نیکل است و از پلاتین - که فلزی بسیار گران‌بهاست - در آنها استفاده نشده‌است.
در چه مواردی از ایمپلنت دندان استفاده می شود؟
۱- فاصله بین دندانهای جلو در اثر از دست رفتن یک دندان بطوری که دندانهای مجاور آن طبیعی باشند.
۲- فاصله زیاد بین دندان ها در اثر از دست رفتن یک یا بیش از یک دندان بطوری که دندانهای مجاور آن طبیعی باشند.
۳- زمانی که یک یا بیش از یک دندان از انتهای هر قوس دندانی از دست رفته باشد و تنها یک سمت، دندان طبیعی باشد.
۴- زمانی که کلیه دندانهای یک یا هر دو فک از دست رفته باشد.
