تکواندو
تکواندو از ورزش های رزمی و سنتی کشور کره است. البته آنچه ما امروزه به عنوان تکواندوی مدرن می شناسیم تحت تاثیر تکنیک های سایر ورزش های رزمی است.
ورزش چشم بادامی ها سال ۱۹۵۵ به خاطر کنار گذاشتن فنون رزمی قدیمی تشکیل شد.
بدون شک هر اسم و جمله ای یک معنی خاصی داره مثل کلمه آماتور که به افراد ناشی و تازه کار میگیم که در فرهنگ لغت انگلیسی همون معنی رو میده یا خیلی چیزهای دیگه اسم تکواندو هم معنی داره:
ت Tae: به معنی پریدن،لگد و ضربه زدن با پا
کوان Kwon: به معنای دفاع کردن،مشت زدن و ضربه زدن با دست یا مشت
دوDo : به معنای هدف،هنر و روش
مانند کلمه آخر جودو،جوجیتسو،هاپکیدو،کاراته دو (نام اسم اصلی کاراته)
از مهم ترین هنرهای رزمی که تکواندو تحت تاثیر آن است کاراته ژاپنی ها است. علت این امر این است که از سال ۱۹۱۰ تا پایان جنگ جهانی دوم ژاپنی ها کشور کره را اشغال کرده بودند و در این سال ها ژاپنی ها سعی داشتند فرهنگ کره را از بین ببرند و از جمله از بین بردن و تغییر ورزش های سنتی کره را دنبال می کردند.
به همین علت تکواندو که ورزشی برخاسته از کشور کره است تحت تاثیر کاراته ژاپنی ها، سرعت و حرکات سریع را از این ورزش دریافت می کند اما بعد از جنگ جهانی دوم که کره ای ها مستقل شدند، این ورزش سنتی آنها هم به نوبه خود گسترش یافت و اگرچه به میزان کمی تحت تاثیر سایر هنرهای رزمی قرار گرفت اما به هر حال به نوبه خود دارای یک استیل خاص است که متکی بر ضربات پا با حداکثر قدرت است و بر حفظ فاصله فیزیکی با دشمن و طراحی فنون برای دور کردن مهاجم تاکید دارد، که همین عوامل آن را از سایر هنرهای رزمی جدا می کند.
واژه تکواندو از ۳ بخش تشکیل می شود که شامل «ت» به معنای پریدن، «کوان» به معنای ضربه زدن با پا و دست و خرد کردن اجسام سخت و «دو» به معنای راه و روش است. مهم ترین حقیقی که در مورد این ورزش اهمیت دارد این است که این ورزش نه تنها یک هنر ممتاز و برتر در زمینه دفاع شخصی است بلکه ورزشی بسیار مفید برای ذهن هم به شمار می رود. تمرینات تکواندو باعث افزایش اعتماد به نفس در فرد ورزشکار می شود و همین مساله باعث می شود تا در مواجهه با رقیب بتواند بر او غلبه کند. درضمن این اعتماد به نفس زیاد به کل زندگی فرد تعمیم پیدا می کند و به افراد قدرت مقابله بهتر با مشکلات را هم می دهد. بد نیست کمی در مورد قوانین این ورزش بدانیم.
قوانین تکواندو
این ورزش در سه دوره ۲ دقیقه ای برگزار می شود که بین هر کدام از این زمان ها ورزشکار به مدت یک دقیقه استراحت می کند. هیات داوران از ۴ نفر تشکیل شده است که ۳ داور در جایگاه مخصوص در کنار زمین می نشینند و یک داور هم در وسط زمین مسابقه را کنترل می کند. یادتان باشد وقتی می خواهید این ورزش را انجام دهید حتما از وسایل ایمنی آن استفاده کنید. وسایل مورد استفاده عبارتند از: محافظ های ساق پا و در خانم ها: محافظ های پستان، محافظ دهان و دندان، محافظ سر در افراد تازه کار محافظ برای لگن هم وجود دارد که تازه کاران آنها را در زیر لباس خود می پوشند.
فلسفه رنگ
بد نیست کمی درمورد فلسفه رنگ های کمربندهای دریافتی در ورزش تکواندو بدانیم. به طور کلی ۶ کمربند در مقاطع گوناگون این ورزش وجود دارد.
کمربند سفید: که نشان دهنده بی گناهی است. در این مرحله نو آموزان هیچ چیز در مورد تکواندو نمی دانند.
کمربند زرد: نشان دهنده زمینی است که در آن گیاه جوانه می زند و در اصل تکواندو در نوآموز در حال شکل گرفتن است.
کمربند سبز: نشان دهنده این است که این گیاه جوانه زده رشد می کند یعنی فنون تکواندو در حال پیشرفت است.
کمربند آبی: نشان دهنده این است که گیاه در حال رشد به درخت تبدیل شده است. یعنی فنون تکواندو در ورزشکار به حد مطلوب رسیده است.
کمربند قرمز: نشان دهنده خط است و در این مرحله ورزشکار باید مواظب حریف خود باشد و او را دور نگه دارد.
کمربند سیاه: درست نقطه مقابل سفید است. بنابراین نشان دهنده مهارت کامل در تکواندو است و نشان می دهد که دارنده این مهارت نسبت به تمام ترس ها و بدی ها نفوذناپذیر است. باید این نکته را هم یادآور شویم که هر کدام از این کمربندها خود دارای درجات متفاوتی است که آنها هم هر کدام برای خود فلسفه ای دارند. نکته جالبی که بد نیست درباره این ورزش بدانیم این است که برخلاف اینکه از نظر بعضی از افراد ورزش های رزمی با خشونت همراه هستند اما شاید اگر فلسفه این ورزش را بدانیم به ظرافت نهفته در این ورزش بیشتر توجه کنیم.
