به گزارش آنا به نقل از UPI، براساس مدل‌های کلاسیک، یک ستاره وقتی تشکیل می‌شود که یک هسته پیش ستاره‌ای، تجمع مدور و غلیظ گازی شامل ۹۹ درصد گاز و یک درصد گرد و غبار، به دلیل وزن زیاد فرومی‌پاشد که نتیجه آن تشکیل یک ستاره در مرکز فروپاشی است؛ این پدیده با تشکیل یک قرص گازی و چرخش گرد و غبار در اطراف ستاره مذکور همراه است.
مایکل کافمیر، متخصص فیزیک نجومی، در این باره گفت: «این قرص پیش سیاره‌ای ستاره جدید است و به نظر می‌رسد که سیارات در چنین قرص‌هایی تشکیل می‌شوند حتی سیاره زمین هم از این قاعده مستثنی نیست».
محققان موسسه بور برای ساخت مدلی با جزئیات دقیق با استفاده از کامپیوتر، فرآیند تشکیل هزاران ستاره را شبیه‌سازی کردند تا نه ستاره که نمایانگر مناطق مختلف در فضا هستند را انتخاب کنند. یافته‌های آنها نشان می‌دهد که مدل‌های ایده‌آل در توصیف فرآیند تشکیل ستاره دقیق نیستند.
کافمیر در ادامه افزود: «ابتدا مراحل پیشین هسته پیش ستاره‌ای را مطالعه کردیم. وقتی آنها را شبیه‌سازی کردیم به سراغ ابرهای مولکولی غول‌پیکر، مناطقی در فضا با گاز و گرد و غبار رفتیم که تشکیل ستارگان در این مناطق اتفاق می‌افتد».
تیم تحقیقاتی ابرهای مولکولی غول‌پیکر را بررسی کردند و آنها را به طور مجازی در یک مدل مکعبی قرار دادند که در نتیجه مکعبی پدید آمد که اندازه آن در هر طرف هشت میلیون برابر فاصله میان خورشید و زمین است.
کافمیر در ادامه اضافه کرد: «با مطالعه نواحی مختلف ابرهای مولکولی غول پیکر مشخص شد که ستاره‌های بررسی شده در شکل‌گیری و اندازه قرص گازی باهم تفاوت دارند که می‌تواند به تاثیر شرایط محیطی نسبت داده شود؛ این امر فراتر از درک کلاسیک از تشکیل ستارگان است».
دانشمندان دریافتند که تاثیر میدان‌های مغناطیسی و آشفتگی، نقش کلیدی در تشکیل ستارگان ایفا می‌کند.
- 14
- 4
