به گزارش ایسنا به نقل از اسپیس، ستاره شناسان در حال بررسی راه حل هایی برای کاهش تغییرات آب و هوایی به عنوان یکی از بزرگ ترین چالش های بشریت هستند و به استفاده از برخی ذرات کوچک غبار پرداخته اند.
در پژوهش های اخیر، استخراج و جمع آوری گرد و غبار از سطح ماه و قرار دادن آن در فضای بین زمین و خورشید پیشنهاد شده است. این ابرهای گرد و غبار پیش از آن که توسط بادهای خورشیدی و فشار تشعشع ها پراکنده شوند، به مدت چند روز سیاره ما را می پوشانند. پژوهشگران می گویند که در عرض یک سال، چنین سپرهای گرد و غباری میتوانند نور خورشید (Sunlight) منتهی به زمین را تا ۱.۸ درصد کاهش دهند که در محدوده مورد نیاز برای کاهش سرعت افزایش دمای سیاره ما است.
به گفته پژوهشگران، ایجاد چنین سایه ای به ۲۲ میلیارد پوند (۱۰ میلیارد کیلوگرم) گرد و غبار در سال نیاز دارد که تقریبا ۱۰۰ برابر بیشتر از جرمی است که انسان تا به امروز به فضا فرستاده است.
چند پرتاب مورد نیاز است؟
بنجامین بروملی (Benjamin Bromley)، اخترفیزیکدان دانشگاه یوتا و نویسنده اصلی این پژوهش می گوید:از روی زمین، به حدود ۷۰۰ برابر پرتاب بیشتر نسبت به آنچه تاکنون انجام داده ایم، نیاز است؛ اما از روی ماه، یک پرتابگر الکترومغناطیسی در نظر داریم که مشخصات آن هنوز تعین نشده است.
باید اشاره کرد که این راه حل پیشنهادی جدید نیست. در سال ۲۰۱۲، ستاره شناسان این ایده بلندپروازانه را مطرح کردند که بزرگترین سیارک (Asteroid) نزدیک به زمین یعنی «۱۰۳۶ Ganymed» با عرض ۲۲ مایل( ۳۵ کیلومتر) را بین خورشید و زمین هل دهند تا هم ابری از غباری ایجاد کنند و هم آن را با گرانش در جای خود نگه دارند.
پژوهشگران استدلال می کنند که در این راه حل جدید از گرد و غباری استفاده می شود که به سادگی در سطح ماه یافت می شود، بنابراین در مقایسه با روش های قبلی ساده تر، ارزان تر و موثرتر خواهد بود. آن ها اندازه، شکل و ترکیب ذرات مختلف مانند گرد و غبار زغال سنگ، شیشه متخلخل، نمک دریا و غبار ماه را تجزیه و تحلیل کردند. همچنین اثربخشی پرتاب غبار از یک سکو در فضا و از سطح ماه بررسی شد.
همچنین با استفاده از شبیه سازی های رایانه ای، پژوهشگران به بررسی دوام یک ذره غبار پس از رسیدن به نقطه لاگرانژ ۱ که نقطه ای پایدار بین زمین و خورشید است و در فاصله ۱.۵ کیلومتری از ما قرار دارد، پرداختند. برای مثال ، پژوهشگران در کار مدلسازی خود، یک ذره آزمایشی را از قطب شمالی ماه به مداری نزدیک به لاگرانژ ۱ پرتاب کردند و متوجه شدند که این ذره که با سرعت ۱.۷ مایل در ثانیه (۲.۸ کیلومتر در ثانیه) پرتاب شد، در مجموع پنج روز را در مقابل خورشید سپری کرد و سپس پراکنده شد.
پژوهشگران به این نتیجه رسیدند که پرتاب غبار ماه با سرعتی در حدود سه تا پنج کیلومتر در ثانیه به سمت لاگرانژ۱، امیدوارکننده ترین راهبرد خواهد بود و زمین را به مدت یک هفته در سایه قرار می دهد. تخمین زده می شود که برای انجام چنین کاری، انرژی معادل ۲۵۰۰ پرتاب موشک سترن ۵ (Saturn V) مورد نیاز است.
بروملی در بیانیه ای متفاوت گفت: پژوهشگران می گویند پژوهش آن ها تنها تاثیر بالقوه این رویکرد را ارزیابی می کند و میتواند گزینه ای برای رسیدگی به تغییرات آب و هوایی باشد در صورتی باشد که آنچه ما نیاز داریم، زمان بیشتر است. چالش های لجستیکی، قانونی و فناورانه اجرای چنین کاری در این مطالعه مورد بررسی قرار نگرفته است.
به عنوان مثال، یکی از نکات مهم و نامعلوم، تاثیر قرار دادن مکرر مقادیر عظیمی از غبار در مدارهای لاگرانژ ۱ یا نزدیک به آن است که محل رصدخانه خورشیدی و هلیوسفر سازمان ناسا و همچنین رصدخانه آب و هوای اعماق فضایی است.
بروملی می گوید: در اکثر سناریوها، گرد و غبار از بین میرود، ولی ما جزئیات را بررسی نکرده ایم.
- 15
- 3
