انتخابات شورایاری‌ها در حال برگزاری است و مسئولان شهری و اجتماعی در حال ترغیب شهروندان به مشارکت‌های اجتماعی هستند. شهرداری تهران در گزارشی نظر شهرداران مناطق ۲۲ گانه تهران را درباره این انتخابات بررسی کرده و مشروح آن را در پرتال رسمی خود منتشر کرده و در بخشی از این گزارش که با سخنان شهردار منطقه ۱ تهران آغاز شده، اینگونه می‌خوانیم: «هیچ منطقه‌ای در شهر تهران از نظر معیشتی، دانش، شرایط فرهنگی بالاتر از منطقه یک نیست.»

اینکه چنین مطلب بدون سند و تحقیقی در پرتال رسمی شهرداری تهران منتشر جای سوال دارد، اما نکته مهمتر این است که اینگونه مطالب که به صورت رسمی و بدون هیچ شرمی از زبان مسئولین شهرداری تهران به فضای عمومی پرتاب می‌شود، نشان از چه دارد؟ آیا از نظر مسئولان شهرداری هر کس در محله بهتری ساکن باشد، برتر از ساکنان مناطق دیگر است؟ آیا طبقات بالای شهر بدون هیچ نقابی خود را برتر از جنوب شهر می‌دانند یا تحقیقاتی در این زمینه انجام شده و به طور مشخص ادعای شهردار منطقه ۱ را تایید کرده است؟

به نظر می‌رسد که این آمار حتی به لحاظ علمی نیز نادرست است چرا که نتایج یک تحقیق دانشگاهی نشان می‌دهد، مناطق ۳ و ۶ به لحاظ توسعه یافتگی بالا‌تر از منطقه ۱ هستند.  به لحاظ شاخص‌های فرهنگی که شامل آموزش مسکن اشتغال و دسترسی به اطلاعات هستند نیز منطقه ۱ در رتبه اول قرار ندارد. مشخص نیست شهردار منطقه یک با کدام داده‌های اطلاعاتی و تحقیقاتی به این نتیجه رسیده که هر کس پولدارتر باشد، بافرهنگ‌تر و با دانش‌تر است؟

در حالی که سیاست‌های پولی و مالی دولت‌های مختلف در طول سال‌های گذشته عملا باعث شکاف طبقاتی میان فقیر و غنی شده و قیمت یک متر آپارتمان در شمال شهر به اندازه کل دارایی ده‌ها نفر در جنوب شهر است، عجیب این است که مسئولان شهرداری از این موضوع رضایت دارند. البته نوع رسیدگی به خیابان‌ها، فضاسازی‌ها و پارک‌های شمال شهر نشان می‌دهد مجموعه شهرداری واقعا همین دیدگاه را پیش می‌برد و گمان می‌کند، چون پولدار‌های بیشتری در شمال شهر ساکن هستند، پس رسیدگی بیشتری به آن منطقه باید انجام داد.  

به جای آن که این سوال مطرح شود که چرا در بیشتر خانه‌های پایین محور انقلاب هر اتاق برای ۵ نفر و بیشتر اختصاص یافته، اما از میدان ونک به بالا، به طور متوسط هر یک نفر دارای ۵ اتاق است و اینکه چه شد که شمال شهر نشینان و نماینگان آن‌ها به دلیل همین آشفتگی در بازار یک شبه به ثروت‌های هنگفت و خانه و اتومبیل لوکس رسیده‌اند و طبقه محروم روز به روز از منابع مالی محروم‌تر شدند، شاهد این هستیم که برخی مسئولان با بی شرمی مضاعف مرز‌های فرهنگی را هم تسخیر کرده و این بی عدالتی را در لباس و هیبت فضیلت تغییر شکل داده و آن را به مثابه فرهنگ بالاتر در رسانه رسمی شهرداری فریاد می‌زنند.